DIEP

Op woensdagavond gingen we met Arne en Elisa naar de SKYE bar, een rooftopbar op de 56ste verdieping van het BCA Building. Dit soort chique bars hebben een waslijst aan eisen om binnen te komen: slippers zijn verboden, mannen mogen geen hemdjes of korte broek dragen, je moet voor minimaal 2 miljoen roepia consumeren (om en nabij de €120,- , wat voor eten in Indonesië best veel geld is) en je mag maar maximaal 2 uur blijven. De lol zou je bij voorbaat al bijna vergaan.

Maar dat lieten we niet gebeuren natuurlijk. Omdat Afif ons niet kon brengen, bestelden we een Silverbird, een extra luxe taxi om ons in stijl te laten vervoeren en arriveerden we precies op tijd op de 56ste verdieping om de zonsondergang te zien. Nou ja, wat daar voor door moet gaan in Jakarta: een oranje gloed achter een dikke laag smog. Maar wel met een prachtig uitzicht over de stad in diepte, waar langzaam alle lichtjes aangingen.

Terwijl het langzaam donker werd, genoten we enorm van het samen zijn, goede gesprekken en heerlijke hapjes en drankjes. En keken we onze ogen uit naar alle influencers die in deze bar los in het wild rond liepen. Wat een vermoeiend beroep moet dat zijn! Tachtig keer achter elkaar hetzelfde filmpje opnemen, terwijl je iedere keer weer je nekwervels uit z’n voegen draait om je boze bolletje een beetje hip in beeld te krijgen… je moet er maar zin in hebben.

Donderdagochtend vertrokken Arne en Elisa naar Lombok, naar hetzelfde resort waar wij met Agaath en Mart waren in maart. We hadden natuurlijk veel mooie verhalen verteld, en ergens ben ik dan altijd bang dat ik zodanig heb overdreven in mijn enthousiasme dat de werkelijkheid een beetje blijkt tegen te vallen. Maar dat was niet het geval. ’s Middags kregen we de volgende berichtjes van Elisa:

Dit

Resort

Is echt

Het mooiste

OOIT!

Heb ik gewoon een keertje niks teveel gezegd! 😊

Ik zelf reed donderdagochtend op mijn scootertje naar Pondok Indah, voor mijn laatste bestuursvergadering van Werkgroep ’72. Weer zo’n slikmomentje. Meedenken over zaken waar je niet meer bij betrokken zal zijn.

Gelukkig gaat er een prachtige groep mensen door met het mooie werk in Jakarta. En liggen er fantastische ideeën op tafel om in de toekomst nog meer geld in te zamelen en nog meer mensen te kunnen helpen. Ik ben super dankbaar dat ik daar een tijdje aan heb mogen bijdragen.

Maar nog meer ben ik jullie, lieve lezers, diep dankbaar voor alle steun die jullie de Werkgroep hebben gegeven. Ik heb uitgerekend dat mijn volgers en aanverwanten in het afgelopen jaar meer dan €10.000,- hebben gestort! Daar kan ik alleen maar heel stil van worden. Onze penningmeester zei: ‘Als ik het rekenoverzicht opende en verrassend veel nieuwe bedragen zag, wist ik al dat er ergens in de achternaam Den Heijer zou voorkomen. En ja hoor, dat klopte bijna altijd.’

Lieve Heijers en alle gulle gevers met een andere achternaam, jullie zijn geweldig! Ik ben zo trots op en dankbaar voor jullie! We hebben een nieuw toiletblok neergezet op de vuilnisbelt, tientallen kinderen krijgen onderwijs (en daarmee een toekomst) en honderden bejaarden krijgen wekelijks een gezonde maaltijd. Een groep jongeren kon naar de tandarts (wat wij een goed doel vinden, maar zij mogelijk minder) en zes kinderen kregen protheses waardoor ze weer kunnen bewegen. En dat is nog maar een kleine greep uit alle mooie dingen die worden gerealiseerd. Onwijs veel dank!

In het verlengde hiervan ging ik vandaag afscheid nemen bij weeshuis Pa van der Steur. Ik kon het niet over m’n hart verkrijgen om Jakarta te verlaten zonder Nel nog een keer te spreken.

Ik reed op de scooter naar Jitty, want zij had een auto beschikbaar (ik niet, want ook Jan is bezig met een afscheidstour natuurlijk). Jitty woont niet ver weg, maar ik moet ervoor door het laagste stukje van Kemang, een diep gat en ik vind dat geen leuke rit. Het heeft de afgelopen vier maanden niet meer geregend hier, dus voor wateroverlast hoef je nu niet bang te zijn, maar ik houd niet van de helling waar maar één auto en één scooter tegelijk langs kunnen. Er gelden daar ongeschreven regels die ik niet begrijp, waardoor het lijkt of ik het altijd fout doe. Goede kans dat dat inderdaad zo is.

Ook is de helling te steil naar mijn smaak: Ik moet volle bak in de remmen hangen om niet als een raket gelanceerd te worden. En als ik dan krampachtig remmend naar de andere scooters kijk, zie ik tot mijn ongenoegen géén remlichten, waaruit ik maar één conclusie kan trekken: Mijn soortelijk gewicht is meer zwaartekracht-gevoelig dan dat van die kleine Indonesische mensjes. Waarmee ik eigenlijk met natuurkundige wijsheden probeer te verdoezelen dat ik dubbel zoveel weeg als zij. Waarvan akte.

Bij Nel was het zoals altijd beregezellig. Ze doet trouwens haar best om de weeskinderen de betekenis van dit typisch Nederlandse woord te leren. En ze maakte van de gelegenheid gebruik om die arme schatten meteen een praktijkles Engels te geven. Ze moesten zich allemaal voorstellen, vertellen wat voor opleiding ze doen en wat hun hobby is. Hoe goed bedoeld ook, het was zo ontzettend ongemakkelijk! Moesten ze opstaan en in stamelend Engels tegen vier witte mensen een minispreekbeurt houden, dat is toch een nachtmerrie? Van de weeromstuit klapten we na iedere verhaaltje onze handen blauw, maar echt leuk werd het niet natuurlijk.

Wat waren ze opgelucht toen ze weg mochten voor de lunch!

Nel zorgde voor ons ook voor een heerlijke lunch aan een prachtig gedekte tafel, waarna we nog een hele tijd gezellig natafelden onder de brede, typisch Indonesische veranda. Maar daarna was het moment van afscheid nemen toch echt daar. Dikke knuffels, beloftes om elkaar nog eens op te zoeken, nog één fotootje, een laatste handkus… Ik zal eraan moeten wennen, want het zal de komende weken de story of my life zijn.