GALA

Met mijn tong op mijn tenen meldde ik me zaterdagochtend vroeg op Schiphol voor de reis terug naar Indonesië, na veel te drukke en niet persé leuke weken in Nederland. Dankzij collega Patrick (die ook naar Jakarta vloog) èn zijn priviumpas kon ik de langste rijen omzeilen en met leuke buren in het vliegtuig was de reis deze keer een eitje.

Eenmaal geland op Soekarno – Hatta stond Jan ons op te wachten, maar niet om ons mee te nemen naar huis van een verfrissende douche, zoals gedacht. Hij had net telefoon gekregen dat de oude meneer en mevrouw de Heus, die een dag eerder in Jakarta waren aangekomen, medische hulp nodig hadden en wij werden gevraagd naar hen toe te gaan. Met alle liefde uiteraard, maar het voelde toch wat oncomfortabel om vies, verreisd en bezweet aan te komen in een enorm luxe hotel. Daarom was het fijn dat Jan met hen mee ging naar het ziekenhuis en Afif eerst Patrick naar zijn hotel en daarna mij naar huis bracht. Na een heerlijke douche en een verkwikkend slaapje was ik ’s middags wel weer fit genoeg om nog even mee te gaan naar het ziekenhuis, wat eigenlijk vooral een hele gezellige ontmoeting was op de Eerste Hulp (er bleek gelukkig niets levendbedreigends aan de hand).

Na een rustige maandag stapten we dinsdag alweer in het vliegtuig - samen met een heleboel andere collega’s van De Heus – voor de opening van de nieuwe fabriek in Pasuruan, in de buurt van Surabaya.

De opening zou starten met een galadiner in een poepchique hotel (waar we ook drie nachten mochten verblijven, wat bepaald geen straf was!), waarvoor ik al weken op jurkenjacht was geweest. Dat ging niet bepaald vanzelf, want in Indonesië zijn de jurken te klein voor mijn vormen en in Nederland zijn de jurken te bloot voor lokale normen. De jurken die wel aan alle eisen voldeden en die ik online had gevonden waren vertraagd bij Post NL, waardoor ik vrijdagochtend nog met stoom en kokend water naar de Galazaak in Amersfoort racete, om uiteindelijke toch nog een jurk te scoren zonder decolleté en met een mouwtje (en daar was er dus echt maar één van!).

En natúúrlijk werden aan het einde van de middag alsnog de langverwachte jurken bezorgd, waardoor ik na het passen ook nog een aantal jurken moest gaan retourneren en met twee galajurken in de koffer vertrok. Geen idee wat ik met twee jurken moet, maar ik kon gewoon niet kiezen en gok er nu dus maar op dat ik in de komende 2 jaar en 2 maanden nog een keer een gala ga meemaken in Indonesië. Wat best een decadente wens is, dat besef ik.

Het galadiner was niet alleen een verkleedfeestje voor vrouwen, maar veel meer nog voor de Nederlandse mannen, die allemaal een origineel Indonesisch tenue aangemeten hadden gekregen (zie foto). Ieder pak was de traditionele kleding van een gebied in Indonesië, omdat het thema van de avond Cultural Night was.

Nadat ik zelf strak in de lak zat (de keuze was gevallen op een blauwe galajurk met glitters die ik wel wat Aziatisch vond hebben) werd ik toegelaten tot de kleedkamer van de mannen, waar ik met een gezond portie leedvermaak mocht meekijken hoe Jan en zijn collega’s door lokale dames werden aangekleed, ingesnoerd, geprikt met spelden en keer op keer terug moesten komen om nog een één of ander plooitje recht te laten strijken. Daarna zagen ze er allemaal wel echt prachtig uit, alsof je de Wijzen uit het Oosten ineens in het echt ontmoette. Ik merkte aan de mannen dat vooral het woord wijs hen wel aansprak.

Het galadiner zelf was in de Grand Ballroom van het hotel, met een gastenlijst van 800 mensen, allemaal in traditionele Indonesische kostuums. Wat een bijzondere ervaring was dat. Ik voelde me zó bevoorrecht om op deze manier de nationale cultuur te mogen meemaken!

Zoals dat bij zo’n gelegenheid hoort was er veel tijd ingeruimd voor goed bedoelde, maar nogal oninteressante speeches, die op zich niet lang waren, maar wel lang duurden, omdat iedere zin vijf keer werd uitgesproken: In het Engels, Bahasa, Vietnamees, Cambodjaans en Birmees. Maar dat mocht de pret echt niet drukken, er waren ook mooie optredens en het eten was heerlijk.

De avond werd afgesloten met een special guest, wat de beroemdste zangeres van Indonesië bleek te zijn. Wij waren haar naam al vergeten voor de uitgesproken was, maar de Indonesiërs gingen helemaal uit hun bol toen ze werd aangekondigd en dromden het hele optreden lang al selfies makend om haar heen. Politiek correct was de dame trouwens bepaald niet, want toen ze werd voorgesteld aan de 2.10 meter lange directeur van De Heus Azië, riep ze in de microfoon: ‘Wowo! Is it cold up there?’ Mijn mond viel open, maar misschien ben ik teveel gewend aan de lange tenen van de Nederlandse maatschappij en is zoiets in Azië heel gewoon. De man zelf koos er in ieder geval voor om de opmerking te negeren. Het zal vast niet de eerste keer zijn geweest dat hij hem hoorde.

De zaal begon tijdens het optreden langzaam leeg te lopen, met de Vietnamezen voorop, want zij waren op zoek naar alcohol: ze snapten er helemaal niks van dat er de hele avond lang alleen maar water was geschonken. In Vietnam wordt dat namelijk als heel onbeleefd beschouwd. Verschil moet er wezen.

Met de Nederlanders eindigden we de avond trouwens ook in de hotelbar, maar dan echt op z’n Nederlands: met een Heineken biertje. Zo was het ook voor ons nog een beetje Cultural Night.

Na een korte nacht, werden we de volgende morgen met alle gasten in bussen geladen om op weg te gaan naar de echte opening, bij de fabriek zelf. Daar was een enorme tent neergezet (gelukkig voorzien van airco) waar we met 1200 gasten opnieuw veel mochten klappen voor bijzondere optredens en toespraken. Vooral de minister van Landbouw stal de show. Hij kwam naar goed Indonesisch gebruik veel te laat (hoe later je komt, hoe belangrijker je bent!) en liet er geen misverstand over bestaan dat hij dan misschien de kleinste, maar ook de gewichtigste persoon was in de zaal. Hij had zijn eigen clubje ja-knikkers meegenomen, die elke keer als hij zijn ministeriele bips van de stoel verhief allemaal gingen staan en het hoofd licht bogen. Hij was ook de enige die zijn toespraak helemaal in het Bahasa hield en niet liet vertalen, waardoor ik er niet veel van maakte (hij sprak uiteraard niet over futiliteiten als zwarte katten die appels eten, dus dan houdt het voor mij al snel op).

Na de openingshandeling waarbij 6 belangrijke mensen op een knop drukten en een heftruck een paar zakken voer in een vrachtwagen laadde, kregen we nog een lekker lunch, startte opnieuw de logistieke operatie waarbij iedereen in de juiste bus terecht moest komen en was het feest voorbij.

Voor Jan en mij betekende dat de start van een kleine week vakantie, waar we ontzettend veel zin in hebben. We aten samen lekker bij een heel gezellig restaurantje vlakbij het hotel, genoten van de Aziatische geuren en kleuren en vielen daarna in slaap nog voor ons hoofd het kussen raakte.

Vandaag waren we nog in Surabaya, waar we kozen voor een lekker prikkelarm uitje en hebben gewandeld in de prachtige mangrovebossen (zie fotogalerij). Wel besmeerd met een jaarvoorraad deet, want anders hadden de muggen daar ook een galadiner gehad. En twee galadiners beschrijven in één blog wordt zelfs voor mij wat teveel van het goede.