KOUD

Dat ik een blog vanuit Indonesië nog eens deze titel zou geven… En dan heeft het er nog niets mee te maken dat Agaath zichzelf ‘Frozen’ noemt omdat ze het altijd koud heeft. Al past dat wel naadloos in dit verhaal natuurlijk.

Donderdag rond half vijf meldden Agaath en ik ons bij de welness van ons resort voor onze massage en aanverwante zaken. De Balinese massage was verrukkelijk, maar toen kwam de cucumberwrap die ik in mijn vorige blog al noemde (met als gevolg dat ik door mijn zoon in een komkommer gefotoshopt werd). En dat was niet precies zo’n weldaad als we verwacht hadden. Die knappe dames met hun gouden handjes hadden een paar komkommers in de blender gestopt en het boeltje daarna urenlang in de ijskast gezet. En dat half bevroren mengsel werd genadeloos over ons goudbruin krokant gebakken huidje uitgesmeerd. Overal! We hebben letterlijk zitten gillen als bavianen. Brrr...

Daarna werden we in lakens gewikkeld om de komkommermarinade te laten intrekken. Aangezien we toen tijd hadden om te kletsen, was dat dan wel weer oké, temeer omdat intussen ons lavendelbad werd gevuld. Mochten we toch samen (net als vroeger) in een grote badkuip met een berg schuim! Nu alleen niet in de badkamer bij één van ons thuis, maar op een romantisch binnenplaatsje met veel bamboe.

Daar zaten we echter nog maar net lekker te weken toen het begon te onweren. We vroegen ons af of dat wel veilig was, maar kwamen tot de conclusie dat de welnessdames ons er dan vast wel uit zouden komen halen. Het was even slikken toen ze later vertelden dat ze wel om het hoekje hadden gekeken, maar dat we zo gezellig aan het kletsen waren dat ze niet dachten dat we bang waren van het onweer. Ehh, we waren niet bang nee, maar blijkbaar was dat wel de bedoeling geweest. Hadden we vooraf toch even moeten aangeven dat ons gebabbel niets van doen heeft met onze gemoedstoestand...

We werden sowieso behoorlijk op de proef gesteld, want na een tijdje overstemde een flink gekwaak ons gesprek. En nog een keer. En nog eens.

Bleek onze geweldige badkuip omringt door een complete kikkerkolonie! Deze koudbloedigen sprongen zelfs op de ramen van de welnessruimte en hupsten zo ongegeneerd langs ons dat we bang waren dat ze ons gezelschap zouden komen houden tussen het schuim. Nogmaals: Brrrr!

Dat maakte de maat wel echt vol (het bad inmiddels niet meer) en we vluchtten snel naar binnen voor het afsluitende deel van onze behandeling. Onze mannen vroegen zich inmiddels af of we nog terug zouden komen, zo lang waren we weggebleven. Toch fijn dat ze ons misten.

Op vrijdagochtend slingerden we allevier onze scooters weer aan, om richting de jungle te rijden. We hadden van het personeel van het resort de tip gekregen om naar Air Terjun Benang Kelambu te gaan, een mooie waterval in het midden van het eiland. Volgens de navigatie was het vijf kwartier rijden , maar uiteindelijk deden we er twee-en-een-half uur over en hadden we allemaal minimaal een slapend achterwerk. En ik dacht toen ook nog dat die paar blaren op m’n bips de meest exotische ervaring van de dag zouden zijn. Maar zoals gewoonlijk…. er was meer.

Hoe dichter we bij de jungle kwamen (omhoog slingerend tussen de rijstvelden, bananen- en palmbomen) hoe donkerder de wolken werden. En we hadden onze scooters nog niet geparkeerd of de eerste druppels begonnen te vallen. Binnen de kortste keren waren we letterlijk in het regenwoud, en zelfs de aangeschafte poncho’s konden amper voorkomen dat we eruit zagen of we net onder de waterval vandaan kwamen.

Het water gutste over de trappen en rotsen waarover we naar beneden klommen, wat weer een hele nieuwe uitdaging opleverde: Agaath had sandalen aan en ik mijn stokoude gympen-die-zo-lekker-zitten-en-inmiddels-geen-profiel-meer-hebben en dit schoeisel was niet echt berekend op zijn taak. We glibberden dus naar de voet van de waterval en kwamen daar kletsnat aan. Eén voordeel: Toen maakte het dus ook niet meer uit dat we het meertje inliepen en vlakbij de waterval op de foto gingen. Onze gids zorgde voor een overload van deze verzopen-kat-foto’s (van mij dan, aan de rest zie je niets) die wel een prachtige herinnering zijn, want we hadden natuurlijk gewoon ontzettend veel plezier daar in die nattigheid.

We konden daarna nog doorwandelen naar de volgende waterval, maar het ging steeds harder regenen en onze gids leek ook niet helemaal eerlijk over de afstand. Eenmaal terug bij de ingang, veranderde de regen in een ware wolkbreuk en hamerde die zo hard op de golfplaten van het restaurant dat zelfs wij er stil van werden. Gelukkig werd het een half uur en een bord nasi met saté later bijna droog en konden we de terugweg aanvangen.

Ook weer een uitdaging natuurlijk, met modderplassen, waterstromen en heel veel troep op de weg. Ik heb mijn lieve tante Agaath (inderdaad, de moeder van) beloofd dat ik alle gevaarlijke situaties pas in mijn blog zou schrijven als Agaath en Mart weer veilig thuis zijn, en dit was wel soms echt wel een beetje link. Maar aangezien we veilig zijn teruggekeerd bij ons resort, kan ik het met een gerust hart beschrijven.

Naast de uitdagingen op de weg had ik het met kletsnatte kleren en een plastic poncho aan in de rijwind best wel koud, maar toen de wind weer opwarmde, werd het er niet beter op. Met die natte kleren, een laag plastic en een zwoele wind tegen mijn lijf voelde ik me toen net een gestoomde makreel. De rest blijkbaar ook, want zo gauw het kon hebben we de poncho's weer afgestroopt.

Inmiddels is onze fantastische week met Agaath en Mart op Lombok voorbij. Op het vliegveld scheidden onze wegen (nadat wij dames nog even lekker geshopt hadden natuurlijk), waar zij in het vliegtuig naar Soerabaja stapten en wij terug naar Jakarta vlogen. Met pijn in ons hart, want het was echt geweldig. We zullen de gezelligheid, de goede gesprekken, de uitstapjes en de heerlijke avonden op het terras aan het strand echt zó missen. En niet te vergeten de gastvrijheid op het resort en het heerlijke eten natuurlijk. Ze vroegen bij het uitchecken of we een review wilden schrijven en dat gaan we zeker doen. Een positieve uiteraard.