Vorige week vrijdagmiddag zat de reis naar Vietnam er bijna op en was het klaar met de nieuwe ervaringen. Dacht ik. Maar trouwe lezers weten: Als ik dat denk, is er gekkigheid op komst!
Jan was vrijdag de hele dag nog op pad naar diverse bedrijven, met het grootste deel van de groep. De overgebleven groep (van ongeveer tien mensen) vroeg of ik ‘s avonds met hen mee ging eten. Rond 19.00 uur zaten we in de bus, op weg naar Chinatown voor een originele Chinese maaltijd (ronde tafel met draaischijf in het midden met daarop allerlei gerechten en o.a. een hele kip die ons droevig aanstaarde). We zaten zo dicht op elkaar dat ik met moest oppassen dat ik niet per ongeluk het eten van het bord van buurman links pakte terwijl ik ondertussen buurman rechts met mijn eetstokjes de ogen uit stak. Weer een ervaring rijker dus.
Maar daar bleef het niet bij. Tot mijn ontzetting werd er verteld dat we na het eten door zouden gaan naar het Redlightdistrict. ‘What happens in Vietnam, stays in Vietnam’, aldus deze brave moslimmannen èn vrouwen die ik al een hele week trouw allerlei regels had zien naleven. En ik ging toch zeker wel mee? Mister Jan hoefde er echt niets van te weten...
Voor de zekerheid, en op het gevaar af weer een culturele onrechtmatigheid te begaan, vroeg ik nog eens links en rechts of ze getrouwd waren en of ze kinderen hadden (de meesten wel), maar toch echt iedereen stapte ter plaatse uit de bus, terwijl er in de groepsapp al filmpjes rondgingen van halfnaakte paaldansende vrouwen.
En ik? Ik heb me zo snel mogelijk terug laten brengen naar het hotel en ben lekker naast mister Jan in bed gekropen…
Terug in Jakarta stond Rachel al klaar om onze was te doen. Ik had, voor we naar Vietnam gingen, laten vallen dat ik bij terugkomst wel zelf even wat zou wassen, omdat we daarna meteen doorgingen naar Yogyakarta. Dat had ik natuurlijk niet moeten doen, want Rachel laat het echt niet gebeuren dat ik zelf iets in het huishouden zou doen (stel je voor dat ik oververmoeid raak!). Ze was trouwens ook ernstig ontstemd over het feit dat Thijs als verrassing voor onze thuiskomst ging koken. Huishoudelijke taken zijn voor Rachel en waag het niet om daar aan te tornen... Voor mij nog steeds een beetje onwennig maar van haar kant echt alleen maar lief bedoeld!
We sloten onze tijd met Manon en Thijs af met een tripje naar Yogyakarta, beginnend met treinreis van 8 uur en echt een geweldige ervaring (en zeker een aanrader voor mensen die meer van Java willen zien en van treinreizen houden!). In een luxe trein reden we door het adembenemende landschap. Bergen in de verte, rijstvelden op de voorgrond en ertussen wuivende palmbomen. De trein kwam door dorpjes waar de tijd stil is blijven staan. Vrouwen wasten kleding in bruine riviertjes, terwijl kinderen om hen heen in de modder speelden. Soms had ik het gevoel dat we naar een film keken. En dat alles voor nog geen 25 euro per persoon. In Nederland kom je dan net heen en weer naar Utrecht en dan is de kans groot dat je de hele weg staat...
In Yogya werden we opgewacht door twee Indonesische collega’s van Jan, die het geweldig vonden om de kinderen van meneer Jan te leren kennen. Deze zelfde twee collega’s hopen deze winter naar Nederland te komen voor training en ze vroegen Manon en Thijs de oren van het hoofd. Ze hebben maar alvast van de gelegenheid gebruik gemaakt om hen uit te leggen hoe koud het is in de winter en hoe duur alles in Nederland is. Desondanks kunnen de twee mannen niet wachten om in het vliegtuig te stappen 😊. En wij ook niet eigenlijk. Te leuk om hen dan ook iets van ons leven te kunnen laten zien.
Inmiddels zitten ook de weken met Manon en Thijs er weer op. Maar wat hebben we mooie herinneringen aan de beide periodes met onze kinderen! Het was zo bijzonder om ze bij ons te hebben in Indonesië, ze alles te laten zien en beleven wat ons leven daar inhoudt.
Maar meer nog was het enorm speciaal om zoveel tijd door te brengen met deze vier mooie volwassen mensen. We hadden prachtige gesprekken, hebben enorm gelachen en heel veel bijzondere momenten gedeeld. Zoveel liefde voor allevier! Het voelt als of de relatie met beide stellen een nieuwe diepgang heeft gekregen en dat is iets om voor altijd te koesteren!
De komende vijf weken ben ik terug in Nederland en ga ik even offline. Daarna houd ik jullie natuurlijk weer op de hoogte van alle belevenissen in Indonesië. Er zit alweer het een en ander in de planning, o.a. een galadiner ter ere van de opening van een nieuwe fabriek van De Heus. Genoeg om weer over te schrijven, denk ik!
Comments