MEER

Jan vond het nogal verontrustend dat ik het grote insect uit mijn vorige blog ‘Ernst’ had genoemd, volgens hem was het vragen om moeilijkheden: voor je het weet komen Bobbie en de rest er ook bij. Tja, daar had ik dan weer niet over nagedacht... Gelukkig hebben we er tot nu toe geen gekke beesten meer gespot, al heb ik het vermoeden dat dat vooral aan Rachels verwoede gepoets te danken is.

Wat wel beslist is toegenomen is de regen. In de afgelopen week vielen hier overweldigende moessonachtige buien, die soms uren duurden. Soms met heftig onweer erbij. Wij wonen in een wat hoger gelegen gebied en zien alleen aan het bijna overlopende zwembad hoe hard heeft geregend, maar in Kemang zijn er grote delen van de wijk ondergelopen. Ik heb foto’s voorbij zien komen van kinderen die met bootjes van school naar hun ouders werden gebracht.

Weer eens wat anders dan de schoolbus…

Een bezoekje aan de dokter is hier trouwens ook wat anders dan in Nederland, merkten we. Jan maakte afspraak om ter controle zijn bloeddruk te laten meten, maar er bleek geen sprake van dat de dokter het daarbij zou laten. Ook al was de bloeddruk eigenlijk wel prima, Jan kreeg toch de full package: van bloedprikken tot een complete ECG en allerlei medische onplezierigheden daartussenin. Hij was twee-en-een-half uur weg en ik begon me al serieus zorgen te maken, maar dat bleek niet nodig, er was een dokter in de zaal.

Onze ervaring in Nederland is dat dokters proberen je met zo min mogelijk inspanning, zo snel mogelijk weg te krijgen, maar voor deze dokter werkt het blijkbaar precies andersom: Hoe kan ik zoveel mogelijk onderzoeken doen voordat meneer het wel welletjes vindt?

Tot nu toe zijn alle uitslagen gelukkig goed en ach, dat is ook best fijn om te weten, toch?

Ondertussen had ik samen met twee andere vrijwilligers een echte Maxima ervaring bij weeshuis Pa van der Steur, een christelijk weeshuis dat al in 1893 is opgericht door voorgenoemde zendingswerker (oké, hij heette natuurlijk geen Pa, hij heette Johannes, maar de rest klopt). De kinderen op de naastgelegen school vonden die drie lange blonde dames super interessant en rusten niet totdat we letterlijk naar ieder kind apart gezwaaid hadden.

In dit weeshuis proberen ze de talenten van de kinderen te ontdekken en hen gericht daarop onderwijs aan te bieden, zodat ze de kans krijgen om hun dromen na te jagen. Er hangt een prachtig doek ergens in het tehuis met een foto van ieder kind en daarbij datgene dat ze willen worden. We ontmoetten ook een paar van hen, tieners die studeren met hulp van de Werkgroep en al hard op weg zijn om hun dromen waar te maken. Eén van de jongens viel op door zijn enorm glimlach. Er bleek een mooie anekdote over hem te zijn, van zijn beginperiode in het weeshuis. Hij vroeg aan de toenmalige leidinggevende of zijn broertje ook in het tehuis mocht komen wonen. Zij antwoordde dat ze daar even over moest nadenken, waarop hij zei: ‘Als het maar niet te lang is, want hij staat al bij het hek!’. Ze zijn samen opgegroeid in dit mooie tehuis en zijn glimlach zei meer dan genoeg over hoe fijn hij het daar heeft.

Vorige week waren we ook nog bij een ander weeshuis: KDM (Kampus Diakoni Modern). Dit tehuis heeft een rescueteam dat in de stad op zoek gaat naar kinderen die rondzwerven. Als er niemand voor ze blijkt te kunnen zorgen, dan worden ze in het weeshuis opgenomen. Hier is heel veel aandacht voor creativiteit: Er is een atelier waar kinderen hun talenten kunnen ontdekken en er worden workshops gegeven. En passant werden we als Werkgroep uitgenodigd om zelf ook workshops te komen verzorgen. En hoe leuk: Deze week is de dochter van Herma er al geweest voor een workshop Engels en er hebben zich al een werkgroeplid en haar vader gemeld om een muziekworkshop te gaan geven. Geweldig toch om ook zo iets voor de kinderen te kunnen betekenen!

Bij beide weeshuizen zijn schooltjes en ja, dan gaat mijn juffenhart natuurlijk een beetje sneller kloppen. Ik was supernieuwsgierig naar het onderwijs en was het liefst een poosje achterin de klas gaan zitten, maar dat kon helaas niet. Niet omdat het niet mocht, maar omdat het volledig tegen mijn pedagogische principe is dat je onnodige afleiding moet weren uit een groep. En afleiding daar ben je zo’n beetje de belichaming van als blanke bezoeker. Dus kan je eigenlijk niet meer dan heel even door het raam gluren, en dan staat de toko al behoorlijk op z’n kop. Gelukkig kon ik wel bijgevoegde foto maken van een leeg lokaal, om jullie in ieder geval een indruk mee te geven. En voor mezelf als mooie herinnering.

En zo vliegen de weken voorbij, vol met mooie ontmoetingen, indrukwekkende bezoeken, soms een vergadering, regelmatig een gezellige lunch of etentje en o ja, ook nog best wel wat werk in Nederland.

Samenvattend ben ik eigenlijk vooral aan het genieten van alle bijzondere ervaringen en het besef dat ik echt in Jakarta woon en de kans krijg om hier zoveel te zien en mee te maken. En daar gaan jullie natuurlijk vanzelf weer meer van horen!