Nu mijn sociale leven even wat rustiger is geworden (ik heb nog steeds een paar keer per week een gezellige afspraak, dus geen zorgen, ik zit zeker niet te verpieteren achter de kunstblommetjes op m’n balkon), is het een mooi moment om wat verhalen te vertellen die eerder mijn blog net niet haalden. Vandaag met het thema 'taxi'.
Wij wonen net op de grens van district 2 (waar heel veel expats en dus veel van mijn sociale contacten wonen) en district 1 (het centrum van de stad), waardoor ik eigenlijk voor al m’n uitstapjes wel vervoer nodig heb. Ik heb overwogen om een scooter te kopen, maar vond het de tijd en inspanning eigenlijk niet waard voor die paar maanden, en een taxi is hier een goedkoop en makkelijke alternatief. Les 1 bij aankomst in HCMC was welke taxi’s een betrouwbare meter in de auto hebben, en van één van deze maatschappijen heb ik de taxiapp op m’n telefoon. Nu hoef ik beneden in de lobby alleen maar op de knop Book a Taxi te klikken en er staat negen van de tien keer binnen een minuut een taxi voor m’n neus met een kenteken dat overeenkomt met dat in mijn app.
Die tiende keer kan de chauffeur mij niet vinden (wat ik altijd een vreemde gang van zaken vindt, want op mijn schermpje sta ik altijd exact op de plek waar ik in het echt ook sta, dus hoe moeilijk kan het zijn?) en dan belt hij me op via diezelfde app. Waarop ik enthousiast en vooral goed articulerend ‘Sunwah Pearl Golden House!!' in de speaker blèr, maar meestal heeft dat geen noemenswaardig resultaat.
Gelukkig heb ik altijd een hulplijn: Ik geef mijn telefoon met een allercharmantste glimlach aan de bewaker van ons pand, die de taxichauffeur dan met een paar Vietnamese zinnen alsnog naar onze voordeur loodst.
Omdat de meeste taxichauffeurs geen of nauwelijks Engels spreken heb ik een mapje in mijn telefoon met screenshots van de bestemmingen waar ik veel heen ga en dan hoef ik alleen maar de foto met daarop de naam en het adres van mijn doel te laten zien, om negen van de tien keer probleemloos op mijn eindbestemming aan te komen. En ja, opnieuw: Die tiende keer loopt het anders. Dan komt het dus aan op incasserings- en improvisatievermogen. En heb ik na afloop meestal een mooi verhaal te vertellen thuis.
Het kan bijvoorbeeld zijn dat de taxichauffeur geen idee heeft waar de straat is die ik hem zojuist heb laten zien (in Azië betekent ‘ja’ als reactie op een adres niet persé dat men weet maar men heen moet, het is slechts een beleefdheidsvorm). Zo kan dus de onwaarschijnlijke situatie ontstaan dat ik een taxichauffeur in een stad met 10 miljoen inwoners aan de andere kant van de wereld, vertel hoe hij moet rijden. Voor iemand die in Nederland met grote regelmaat verdwaalt is dat toch best een prestatie.
Met dat in mijn achterhoofd zet ik voor de zekerheid dus meestal ook mijn navigatie aan, waardoor het ook voorkomt dat ik met mijn telefoon met Google Maps over de voorstoel loop te hengelen zodat Meneer-Te-Lui-Om-Zelf-De-Navigatie-In-Te-Stellen kan zien waar hij heen moet. Ik weet niet of ik de enige ben die altijd in de veronderstelling leefde dat in een taxi stappen betekent dat je achterover kunt leunen en wordt afgezet waar je moet zijn, maar die illusie ben ik beslist kwijt sinds ik in Ho Chi Minh City woon.
Maar het kan ook andersom, merkte ik tot mijn ongenoegen, namelijk dat de taxichauffeur wil bepalen waar ik moet zijn. Zo had ik een keer een adres van een lunchroom in D1 laten zien, keek ik voor de zekerheid mee op Google Maps en zag ik dat de taxi de verkeerde kant op ging. Dus probeerde ik duidelijk te maken dat hij verkeerd reed, maar dat accepteerde deze meneer pertinent niet. In steenkolen Engels en met belerend geheven vingertje vertelde hij me dat hij precies wist waar ik heen wilde en daar ging hij me naartoe brengen ook. Ik realiseerde me dat de cursus Gedachten-Lezen-voor-Dummy's voor dit vriendelijke vruchtje niet helemaal zo uitgepakt had als gehoopt, maar was natuurlijk weer niet assertief genoeg om dat te zeggen. Ik heb mezelf dus serieus af laten zetten op een plek waar ik niet moest zijn en heb door de bloedhitte naar mijn bestemming gewandeld.
Op z’n minst wat ongemakkelijk voelde het, toen er een taxi voor mijn neus stopte met een kenteken dat niet matchte met mijn app, maar de chauffeur zijn raampje opendeed en mij een screenshot liet zien met mijn naam erop. Of ik dat was, want dan moest ik instappen. Deed ik, brave borst dat ik ben, ook nog (het mag werkelijk een wonder heten dat ik iedere keer weer veilig thuis kom), om uiteindelijk te ontdekken dat twee taxichauffeurs van vrachtje geruild hadden en er dus verder niets gevaarlijks aan de hand was.
Maar mijn heftigste reactie was toen een taxichauffeur me het driedubbele wilde laten betalen voor een ritje. Gelukkig was dat vóór we instapten en gek genoeg was mijn primaire reactie dat ik heel hard begon te lachen. Ik heb volgens mij iets gezegd in de trant van: Who do you think I am? I LIVE here in Saigon, I know the price, my friend! Wat voor mijn doen een behoorlijk pittige reactie is. Voor het verhaal wilde ik wel dat ik het nog iets spectaculairder had aangepakt, maar de waarheid is dat ik (uitgesproken zacht ei dat ik ben) me eigenlijk enorm schaamde en het nogal respectloos van mezelf vond dat ik was gaan lachen.
Gelukkig was schoonzoon Thijs trots op me, al was dat waarschijnlijk vooral omdat hij bang was geweest dat ik gewoon in zou stappen en hij blij was dat z’n schoonmams toch iets meer haar op haar tanden bleek te hebben dan hij had ingeschat.
Ach ja, ik ben vooral blij dat ze er zijn, die taxi’s, want ze geven me heel veel vrijheid. Maar ik denk wel al verlangend aan mijn leuke Fiat 500, waar ik straks in Nederland zo weer in kan stappen. Die gedraagt zich tot nu toe namelijk altijd exact zo als ik verwacht en dat is best prettig.
Comments