Ons huis ruikt naar gecremeerde frituurpan. Op zich niet zo gek, want dat is precies wat er gebeurd is. We hadden vrijdagavond namelijk vlam in de pan en nauwelijks kunnen voorkomen dat ons mooie huis is afgebrand…
Jan had een pan olie opgezet en was die een héél klein beetje vergeten. Wat niet betekent dat hij alle schuld in de schoenen geschoven krijgt, want zijn vrouw had onbedwingbare zin in een kaassoufflé, dus die was zeker medeplichtig.
Toen Jan naar de keuken liep en ik hem ‘O, shit!’ hoorde zeggen, wist ik dat er iets mis was en toen ik ook richting de keuken liep en vreemd oranje flakkerend licht zag, besefte ik dat er iets goed mis was. Op de pan stond een vlam die bijna tot het plafond kwam. We hebben zo snel mogelijk alle beschikbare handdoeken en theedoeken er overheen gegooid en kregen het boeltje na een paar minuten gelukkig gedoofd. Het plafond is nu zwart, de ventilator heeft nu een geheel eigen en opmerkelijke vorm en mijn Dolce Gusto is niet meer helemaal symmetrisch, maar dat is gelukkig alle schade.
Geen kaassoufflés meer voor ons voorlopig!
Het was een onwelkome onderbreking van een week die verder helemaal in het teken stond van een koninklijke onderscheiding. Vorig jaar heb ik al geschreven over stichting Sinar Pelangi, waar de non zr. André al 50 jaar kinderen en soms ook volwassenen met fysieke beperkingen opvangt en verzorgt, omdat veel van hen aan hun lot zijn overgelaten. Deze maand werd zij 80 jaar en was ze precies 50 jaar werkzaam in Indonesië. Tanja, de vorige voorzitter van Werkgroep ’72, heeft zich het afgelopen jaar onvermoeibaar ingezet om een lintje voor haar te regelen. En dat is gelukt!
Tijdens het feest dat afgelopen zaterdag voor zr. André werd georganiseerd, kwam de Nederlandse ambassadeur om haar te benoemen tot lid in de orde van Oranje Nassau. Dat was dus de reden dat ik vorige week een kopje koffie met hem ging drinken, want nu Tanja terug is naar Nederland, mocht ik dit alles namens het bestuur in goede banen leiden.
En dus kwamen we zaterdagavond rond half 6 aan bij de feestzaal met een groepje Werkgroepleden, hun partners èn natuurlijk ambassadeur Lambert Grijns. Die een mooie toespraak hield in het Bahasa en daarna de zuster de versierselen opspeldde. Helemaal verrast was ze niet, want zr. André houdt de touwtjes graag zelf in handen, dus had haar medewerkers al wel e.e.a. ontfutseld.
Daarna mocht ik haar namens de Werkgroep toespreken. Dat deed ik natuurlijk in het Nederlands want jullie weten: in het Bahasa kom ik niet verder dan de zwarte kat eet een appel, in dit geval niet echt een relevante kwestie. Zr. André, die zoals gezegd, graag zelf de touwtjes in handen houdt, nam ter plekke de vertaling op zich, en ik vermoedde al snel dat ze dat ze zich veel dichterlijke vrijheid veroorloofde (wat naar ik later hoorde inderdaad het geval was), maar dat mocht de pret natuurlijk niet drukken.
Daarna volgden nog meer toespraken en veel zang en dans van de kinderen van Sinar Pelangi. En zr. André stond met haar 80 jaar midden tussen de kinderen vol vuur mee te dansen en deelde onbeperkt dikke knuffels uit. Wat was dat prachtig om te zien! Zo mooi hoe zij liefde en zorg geeft aan deze kinderen, die niemand wilde hebben, en die nu toch de kans krijgen om zich te ontwikkelen en een plek krijgen in de maatschappij!
Eén van de manieren om de kinderen meer zelfvertrouwen te geven, zijn de lessen in zang en dans die ze krijgen. Op Sinar Pelangi is een klein theater gebouwd, waar ieder jaar een musical wordt opgevoerd. Dit jaar hebben de kinderen een musical ingestudeerd over het leven zr. André en die werd donderdagavond voor het eerst uitgevoerd. Ook daar waren we als Werkgroep voor uitgenodigd en natuurlijk met een groepje present.
De musical zou om half 7 beginnen en rekening houdend met het verschrikkelijke verkeer richting Bekasi, waren we om 4 uur al onderweg voor een tripje dat zonder file hooguit drie kwartier duurt. Wonder boven wonder was het helemaal niet zo heel druk op de weg, dus waren we zomaar een uur te vroeg op de plaats van bestemming. In de grote eetzaal was de maaltijd nog in volle gang en naar goed Indonesisch gebruik werden er snel wat bordjes bij gepakt (waardoor onze meegenomen bammetjes kaas in de tas konden blijven). Natuurlijk moesten wij als Nederlanders plaats nemen aan tafel bij zr. André en haar uit Nederland overgekomen familie, wat echt een hele leuke kennismaking werd.
De musical begon niet om half 7 uiteraard (toen we ernaar vroegen was het antwoord: o, we kunnen ook best om half 8 beginnen), maar wat was het bijzonder om hier bij te mogen zijn! Kinderen en ook volwassenen met zichtbare en onzichtbare littekens stonden vol zelfvertrouwen op dat podium en verzorgden een prachtige avond. Van de jongste kinderen die een klompendans deden in Volendams kostuum en op klompsloffen, tot een aantal mannen die originele dans van Papua dansten en alle anderen die de verschillende culturen van Indonesië uitbeelden, het was fantastisch en zooo ontroerend. Helemaal toen zr. André aan het eind op het podium kwam de wederzijdse liefde zo zichtbaar was: kippenvel! Ze sloot af met een toespraak, waarin ze vol vuur en passie vertelde over haar werk en aankondigde om door te gaan zolang ze kon.
En als Werkgroep hopen we haar mooie werk nog lang te kunnen blijven ondersteunen!
Comentários