Terwijl ik in Nederland onder een dekentje zat te hopen dat de lente kwam, begon in Indonesië het hot season. En geloof me, dat is niet te missen! Vorig jaar was het hot season niet zo heel erg hot, dus dit jaar is voor mij de vuurdoop. En wat ben ik blij met de airco’s en ventilatoren in ons huis, die het overdag met een beetje mazzel rond de 29 graden kunnen houden! In onze slaapkamer is het ’s nachts zo’n 25 graden en dat voelt aan als een ijskast. Zo snel went dat dus ook weer. Maar buiten is het beslist geen pretje, met 35 graden op de thermometer, een hoge luchtvochtigheid en regelmatig een dikke deken van geel-grijze smog. Het gevolg is dat de stroompjes zweet hun eigen spoor al aan het uitslijten zijn op mijn rug, als een soort meanderende rivier (ik weiger te geloven dat dat ook beginnende rugrimpels zouden kunnen zijn!).
Anyway, ons heerlijke zwembad is nu dus meer dan ooit een oase van koelte en ook de enige manier om aan beweging te komen, zonder dat je bezwijkt van de hitte. Omdat de zon in juni hier het verst weg staat (wellicht wat ongeloofwaardig na voorgaande alinea, maar echt waar!) komt hij nu amper boven onze hoge tuinmuren uit en valt er nog slechts een dun reepje zonneschijn op ons zwembad (als er niet te veel smog is tenminste). Wat op zich geen enkel probleem is, want het is zonder zon al warm zat. Maar soms snak ik gewoon naar een kleine dosis vitamine D en dan lukt het me toch om mezelf met dobberend druivenblad en al in dat smalle strookje te frommelen. Voor een paar minuutjes uiteraard, dan begin ik te smeulen en weet ik niet hoe snel ik terug het water in moet plonzen.
Ondanks alle hitte en de bijkomende ongemakken vind ik het heerlijk om terug te zijn in Jakarta. De chaotische stad, ons fijne huis, de prachtige tropische planten en bomen, de geuren en zeker ook de mensen hier… het maakt me opnieuw heel blij. En ik heb genoeg te doen: Ik ben hier inmiddels een week en zit er echt alweer helemaal in na een koffiedate, een vrijwilligersbijeenkomst, een brainstorm en twee etentjes.
Er is namelijk nogal wat werk te zetten voor de Werkgroep. De ene na de andere vrijwilliger gaat Jakarta verlaten (zo gaat dat met expats), waardoor het ineens heel ingewikkeld wordt om bepaalde taken te vervullen. Ook ons vijfkoppige bestuur is geslonken tot drie mensen, waarvan er nog één vertrekt over twee maanden. Werk aan de winkel dus voor de overblijvers en gek genoeg geniet ik daar enorm van (oké, nadat de eerste paniek was weggetrokken, dat wel).
Het eerste etentje deze week, was als afscheid voor onze penningmeester Broer, die begin augustus terug gaat naar Nederland. Als bestuur hebben we de traditie om een vertrekkend bestuurslid te trakteren op een lunch of diner (die we uiteraard uit eigen zak betalen) en omdat voorzitter Lisanne vanaf maandag een tijdje buiten Jakarta is, hadden we niet veel planningsruimte. Dus spraken we donderdagavond af bij een leuk restaurant met een naam waar je spontaan op zou afknappen. Kun je het je voorstellen? Je woont in een enorme stad in Azië, bomvol met restaurants en eettentjes en wij kruipen bij elkaar bij… Mike’s Pizza! Gelukkig kan de kok beter koken dan namen verzinnen, dat scheelt.
Omdat Afif een lang weekend vrij had, moest ik op de scooter naar Mike’s en eigenlijk vond ik dat best een beetje spannend, in het bijna donker en ook nog eens nadat ik twee maanden niet had gereden. Dus keek ik Jan lief aan om even met me mee te rijden.
En hoorde ik mezelf tot mijn stomme verbazing zeggen voor de deur van Mike’s: ‘Terug red ik wel alleen!’. Nu is mijn lieve man niet behebt met een overdreven beschermingsdrang, dus die stak zijn duim op en reed weg. En ik suste mezelf met de gedachte dat ik hem altijd nog kon bellen en opnieuw lief aankijken.
Maar tijdens onze gezellige gesprekken aan tafel vertelde Lisanne dat ze midden in de nacht alleen over straat gaat en zich nog nooit onveilig heeft gevoeld. Even voor de duidelijkheid: Lisanne is een hele mooie vrouw van nog geen 30. Gevolg: van de weeromstuit had ik het hart niet meer om te zeggen dat ik (echt significant minder aantrekkelijk) om tien uur niet alleen naar huis durfde. En zo zat ik ineens moederziel alleen op mijn scooter in een donker en nog steeds warm Jakarta, me bedenkend dat ik nooit meer kan beweren dat ik me hier echt niets aantrek van anderen….
Nu viel het ritje me eigenlijk heel erg mee. De route was simpel en over doorgaande wegen, de straten zijn ’s avonds net zo vol en druk als overdag en het was maar anderhalve kilometer. Maar ik realiseerde me ook dat ik mijn broers en zussen tijdens een fijne ontmoeting in april, had beloofd dat ik echt niet alleen ’s avonds door Jakarta zou gaan scheuren. Excuus lieverds, deze belofte heb ik gebroken. En het zal nog wel eens gaan gebeuren vrees ik, al zal rijden in het donker niet snel m’n favoriet gaan worden.
Vrijdagavond gingen we eten met een stel dat op verkenning is in Jakarta. Ze gaan hier mogelijk naartoe verhuizen en spreken zoveel mogelijk mensen om zich een beeld te vormen. Het was heel gezellig, al vraag ik me wel af of ze iets hebben gehad aan alle verhalen van een blij ei als ik, die alleen maar enthousiast is, zelfs over de ongemakken… Maar ja, dat is verder aan hen natuurlijk. En het was zeker leuk om een hele avond te mogen ratelen over het leven hier!
Zaterdag zaten we weer 'ouderwets' in de Lippomall bij ons favoriete koffietentje en slenterden we langs de winkels. In de entree van de Lippomall zijn altijd wisselende pop-up-stores en op dit moment is daar een Coffee Experience. We liepen langs de minstens 695 soorten koffie en koffiemachines waar je een vliegbrevet voor nodig hebt om ze te kunnen bedienen. En dat liet me weer beseffen hoe schril het contrast is tussen onze rijkdom en de armoede in Jakarta. Het maakt dat ik deze blog wil afsluiten met iets hoopvols:
Voor ons 25-en-364-dagen huwelijksfeest op 20 mei, hebben onze gasten een enorm bedrag bij elkaar gebracht voor de Werkgroep. Daar werden we echt een beetje stil van. En heel dankbaar, dat we zoveel lieve en gulle mensen om ons heen hebben die de mensen in Jakarta een warm hart toedragen. Van het geld dat bij de Werkgroep binnenkomt worden prachtige dingen gedaan, dat heb ik al eerder verteld, maar ik kan nu iets heel concreets laten zien. Op de foto bij deze blog zie je een toiletgebouw van de vuilnisbelt in Jakarta, waar 8 gezinnen (die wonen en werken op deze verschrikkelijke plek) gebruik van maken. Ik denk dat niemand van ons zich kan voorstellen hoe het moet zijn om zo te moeten leven.
Het geld dat onze gasten bij elkaar hebben gebracht wordt o.a. gebruikt om dit krotje te vervangen voor een degelijk toiletgebouw (2 WC’s en een wasruimte) met stromend water. Uiteraard nog heel beperkt voor 8 gezinnen, maar al zoveel beter dan dit. Namens hen allen bedankt en natuurlijk deel ik een foto als het toiletgebouw klaar is!
Comments