Onze verhuizing naar Vietnam is een feit. We kwamen zaterdag aan in Vietnam met ons hele hebben en houwen in zes koffers en twee tassen. Dat is tenminste wat ik mezelf graag wil laten geloven, want er waren al vier grote tassen van ons in Vietnam en er staan ook nog vier grote tassen in Jakarta bij collega Kevin. Daarnaast hebben we heel veel weggegeven, dus nee, onze Aziatische bezittingen pasten beslist niet in een paar koffers. Maar de gedachte voelt wel lekker overzichtelijk moet ik zeggen.
Ook al is het pas mijn derde dag in Ho Chi Minh City, ik borrel over van de verhalen die ik wil vertellen, omdat ik het nu al enorm naar mijn zin heb. Maar om daarmee te beginnen doet bepaald geen recht aan alle emoties die er waren in onze laatste dagen in Jakarta en voelt bijna een beetje als verraad aan Rachel en Afif. Daarom eerst de ins en outs van ons vertrek, compleet met emotionele meltdown (die van mij uiteraard, Jan was gewoon Jan en dat was in alle hectiek bijzonder geruststellend!).
In de weken van afscheidsevents-die-nog-geen-echt-afscheid-waren, bezoek uit Nederland en nadenken over opruimen en inpakken, voelde het vertrek uit Indonesië steeds alsof het over iemand anders ging. Maar afgelopen week drong het echt door: We gaan bijna weg en laten zoveel lieve mensen en zoveel moois achter!
Ik had nu echt mijn laatste bijeenkomst van de Werkgroep, compleet met enorm veel lieve woorden en hartverwarmende cadeautjes (vooral het cadeau van Herma vond ik geweldig: Een prachtige houten pot in de vorm van een doerian, als herinnering aan onze ontdektochten door de Big Doerian, zoals Jakarta ook wel genoemd wordt. Die krijgt een heel mooi plekje in ons appartement in Vietnam!).
Ook Jan had zijn laatste dag op het kantoor in Jakarta, inclusief mooie toespraken en aandenkens, maar ik vermoed dat dat allemaal iets zakelijker klonk dan in de Werkgroepsetting. Maar één ding was voor ons nu wel heel duidelijk: Het grote aftellen was begonnen.
Op donderdag voelde ik me daardoor echt verdrietig, ik had er zelfs een beetje buikpijn van. Dat Arne en Elisa ’s avonds op het vliegtuig zouden stappen hielp natuurlijk ook niet. Toen we hen daadwerkelijk stonden uit te zwaaien begonnen de tranen al te stromen en vervolgens kwam alle drukte, chaos, stress en ik-weet-niet-wat-allemaal-nog meer als een enorm tranendal naar buiten. Ik kon echt niet meer stoppen met huilen. Eenmaal thuis kroop ik snikkend in bed en daar lag ik bij een temperatuur van 25 graden te rillen van de kou. Uiteindelijk moest Jan drie plaids over me heen leggen voor ik warm begon te worden.
Gelukkig was ik de volgende morgen weer een beetje opgeknapt en konden we samen onze koffers pakken. Maar wat voelde het raar om de lege kasten te zien. En toen een groot deel van de meubels was opgehaald door een vrachtautootje van weeshuis Pa van der Steur werd het helemaal een kale boel. Gelukkig hoefde niet alles weg, want collega Maarten en zijn vrouw Sanne gaan nog een poosje in ons huis. Daardoor voelde het wel tot op het laatste moment als thuis.
Rachel kan trouwens voorlopig bij hen blijven werken en ook Afif kreeg mooi nieuws: hij mag voor De Heus blijven rijden. Dat maakte het afscheid van hen wel iets minder naar, maar het bleef een emotioneel gebeuren. We dronken nog een keer samen koffie met een stukje taart (altijd lekker, ook als er helemaal niets te vieren valt), vertelden elkaar hoe blij we met elkaar waren en we deelden cadeautjes uit, maar het was voor allemaal lastig om een beetje gezellig te doen.
Op de dag van vertrek hielden we het afscheid van Afif en Rachel kort, het was allemaal al ingewikkeld genoeg (ook praktisch trouwens: mag je als vrouw een moslimman een knuffel geven? Of bega je dan een doodzonde? Ik heb het voor de zekerheid maar niet gedaan). We wierpen nog één laatste blik op ons huis en op alle bekende plekken waar we zo vaak geweest waren en toen was het voorbij.
Na een voorspoedige reis arriveerden we aan het begin van de avond in ons tijdelijke appartement op het Riverside complex in Ho Chi Minh City. We aten bij de Italiaan net buiten het terrein en eigenlijk merkten we toen al een groot verschil met onze wijk in Jakarta: Hier kan je overal lopend naar toe, het is heel gezellig op straat en je kunt gewoon lekker buiten zitten eten zonder dat je maaltijd wordt gemarineerd in uitlaatgassen. Hoe fijn is dat?!
De volgende dag verkenden we het terrein van Riverside, dat aan de Mekong rivier ligt. Het is heel ruim opgezet met veel groen tussen de gebouwen. Er is een heerlijk restaurant aan het water, een prachtig zwembad, een winkeltje en last but not least: een pendelboot naar de overkant van de rivier. Hier gaan wij het dus wel een tijdje uithouden.
Wat daarbij zeker helpt is het enorm warme en hartelijke welkom dat we ontvingen. Jan z’n collega Gerry en zijn vrouw Bonnie namen ons mee naar een schattig Frans restaurantje voor de lunch. Daarna mochten we hun appartement bekijken, zodat we al een beetje beeld kregen van de mogelijkheden.
En omdat Jan al op dag twee op pad moest voor z’n werk, nam Bonnie me mee naar een telefoonwinkel om internet te regelen en plakten we er meteen een verkenningstocht door de wijk aan vast. We dronken kokosnootkoffie bij een gezellig koffietentje en neusden rond bij allemaal leuke woonwinkeltjes. Ik voelde me meteen als een vis in het water.
Wat een verschil met onze start in Jakarta toen ik nog zo groen als gras was (lees: best wel bang van alles) en die ook nog eens middenin de covidperiode viel. Twee jaar geleden bleef ik het liefst veilig binnen, maar nu heb ik al allemaal leuke uitjes op het programma. Wordt snel vervolgd dus, want ook over deze stad is genoeg grappigs te vertellen!
Comments