Als je langere tijd ziek/zwak/misselijk bent geweest, heeft opknappen een bijkomend voordeel: je waardeert alle kleine dingen weer die lukken. Zo is het tenminste bij mij wel, ik bekijk de wereld weer met andere ogen. Waar ik een paar weken leefde in het ritme van een 10 maanden oude baby (de klok rond in de nacht en nog twee slaapjes overdag), ben ik nu al heel blij dat ik na een nacht van elf uur uitgerust wakker wordt. Ik ben blij dat mijn benen na een rondje supermarkt maar een klein beetje trillen en dat ik weer een koffie kan doen met een vriendin zonder dat het zweet van me afdruipt. Of zwemmen zonder dat mijn benen na afloop voelen alsof ze er elk moment af kunnen vallen. Dankbare moraal van dit verhaal: ik ben aan het opknappen. En hoewel de dokter niets heeft kunnen vinden, ben ik ervan overtuigd dat er toch echt een gemeen klein tropisch beestje heeft huisgehouden in mijn software. Hopelijk is die inmiddels helemaal uitgeraasd, maar daar lijkt het wel op.
Daardoor kan ik langzamerhand weer wat dingen gaan ondernemen, wat echt heel fijn is. Zo hadden we de eerste bestuursvergadering van de Werkgroep na de zomerstop en was het heerlijk om weer samen aan de slag te gaan voor alle goede doelen. De komende weken hoop ik er ook nog een paar te bezoeken en daar kan ik echt naar uitkijken.
Zondag was het ook weer tijd voor de maandelijkse kerkdienst in het Nederlands. Met een gemeente van zo’n tien tot vijftien mensen (in Barneveld wandelt dat aantal op een goede dag al achter de dominee aan de kerk in, hier is het de hele gemeente!) vallen heel veel randvoorwaarden en gewoonten weg, het draait alleen nog maar om de kern: Gods woord horen in je eigen taal.
Er wordt iedere maand een Nederlands sprekende dominee gezocht die de dienst vorm geeft en alle andere zaken worden georganiseerd door een groepje vrijwilligers. Ik had me daar ook voor opgegeven, ervan uitgaande dat ik dan een keer de liturgie zou moeten uittypen of voor de koffie zou moeten zorgen. Waar ik niet op gerekend had, was dat me bij binnenkomst van de kerk (we worden al heel Indonesisch, we stapten precies 2 minuten voor aanvang binnen) werd gemeld: ‘Jij bent vandaag de ouderling van dienst’. Oké, die had ik even niet zien aankomen. Ik voelde een klein beetje paniek, want na honderden kerkdiensten toekijken kon ik me met de beste wil van de wereld niet meer bedenken wat een ouderling van dienst ook alweer doet. En voelde ik me dus echt een blinde heiden toen ik moest vragen wat mijn taak dan was.
Ach ja, gelukkig maakt ook dat daar allemaal niet uit. En toen ik toch even de mist in ging na de dienst (ik moest na de handdruk met de dominee de kerk uit lopen, maar bleef staan), boeide dat natuurlijk ook niemand. Iedereen was allang blij dat ze een mooie preek hadden gehoord.
Na afloop van de kerkdienst was er zoals altijd koffie en het o zo Indonesische en absoluut verplichte fotomoment. Maar het blijft een beetje vreemd voelen om rechtstreeks uit de kerk je allerliefste glimlach te moeten opplakken en in de houding te gaan staan.
Ondertussen is Afif nog steeds druk met het bouwen van een huis voor zijn gezin. Aangezien Keulen en Aken ook niet in één dag zijn gebouwd, is het niet vreemd dat het huis van Afif ook wat meer tijd nodig heeft. Om de boel een beetje te controleren gaat hij ieder weekend naar huis, wat betekent dat wij aangewezen zijn op de scooter of de taxi. De scooter vond ik een beetje eng toen ik me nog zo slap voelde, dus als we er tussenuit gingen, pakten we een taxi. Met als gevolg dat we nogal wat chauffeurs de revue hebben zien passeren, waarvan er bijna geen één autorijden als kernkwaliteit kon opvoeren. Eén ding hadden ze wel gemeen: ze waren heel goed in heel veel gas geven en heel hard remmen. Maar ja, als ze hun rijbewijs op dezelfde manier hebben verkregen als wij, is dat natuurlijk niet verwonderlijk.
Eén chauffeur viel echter extra op: hij had een vergroeiing in zijn rug, waardoor hij alleen naar beneden kon kijken. We hebben serieus een aantal keer overwogen om bij het stoplicht uit de auto te springen, want deze beperking bleek echt rampzalig in combinatie met zijn werk. Het heeft een reden dat je je ogen op de weg moet houden als je rijdt, laten we het daarop houden. We hielden ons hart vast en hadden continue de neiging om in te grijpen, wat natuurlijk geen enkele zin had, want er zitten geen pedalen achterin en de man sprak geen woord Engels. Gelukkig hoefden we maar een klein stukje en dat hebben we dapper volgehouden. Waarschijnlijk vooral omdat we wisten dat deze man ook alleen maar zijn uiterste best doet om eten op tafel te krijgen voor zijn gezin, ondanks zijn beperking.
Maar wat zijn we blij als we dan weer gewoon bij Afif in de auto mogen stappen. Het feit dat hij zich regelmatig verslaapt is hem dan ook direct weer vergeven!
Comentarios