BANGKOK

Alhoewel ik mezelf op dit moment absoluut geen groentje meer kan noemen op reisgebied, heb ik nog altijd drie keer stress als ik alleen ga vliegen:

1. Bij het inchecken – stel dat er iets mis is gegaan en dat ik er niet meer bij pas in het vliegtuig?

2. Bij de security – stel dat er op onverklaarbare wijze ineens iets illegaals in mijn bagage zit?

3. Bij de paspoortcontrole – stel dat iemand denkt dat ik een crimineel ben en ik het land niet uit mag? Het zal je maar gebeuren.

Dus toen ik afgelopen vrijdag overal voorbij was, voelde ik de bekende opluchting: nu begint de reis pas echt. En het werd een onvermoed lange reis: door de vertraging en de lange rijen kon ik pas om kwart voor één ’s nachts mijn man een dikke knuffel geven op het vliegveld van Bangkok.

Jan was naar Bangkok gevlogen vanuit Myanmar, waar hij vorige week is geweest voor zijn werk. In Myanmar heeft het leger een paar jaar geleden een staatsgreep gepleegd en daardoor is het land nog steeds in een staat van bezetting. Social media zijn geblokkeerd, grote gebieden zijn te gevaarlijk om te reizen en overal zijn sowieso strenge controles. Ik heb dan ook vriendelijk bedankt voor de eer om met hem mee te gaan.

Al snel bleek het ook voor Jan behoorlijk risicovol: hij had een binnen 24 uur een streepjescode op zijn voorhoofd. In bloed.

De eerlijkheid gebied wel te zeggen dat dit een ongelukje was in een stal die voor de lokale bevolking hoog genoeg was, maar niet echt berekend op zo’n reusachtige Europeaan. Er hoefde gelukkig niets gehecht te worden en inmiddels beginnen de korsten er al af te vallen. Maar door de foto’s van de eerste dagen in Bangkok, zal hij zich de botsing altijd blijven herinneren.

We zijn in Bangkok omdat Jan daar deze week naar een beurs moet en we hebben daar (in het kader van: nu we er toch zijn) een paar dagen vakantie aan vast geplakt. En met recht, want het is echt een ontzettend leuke stad. Veel levendiger en vrolijker dan Jakarta (het feit dat de bevolking over het algemeen welvarender is zal daar vast aan bijdragen). Al je zintuigen worden er geprikkeld door de vrolijke kleuren, de allerheerlijkste geuren, de soms overweldigende stadsgeluiden en de fantastisch smaken.

We startten ons bezoek op zaterdagochtend met een tuktuktour langs alle grote tempels in de stad. Vanuit onze hotel kamer zagen we er al een paar glinsteren in de zon.

Tuktuks staan hier in iedere straat en op elke hoek en zijn een vrolijk en snel vervoermiddel, maar niet persé veilig. Sommige chauffeurs scheuren zo hard dat je bang bent om uit dat ding te waaien (ja, zelfs wij!) en anderen probeerden schaamteloos of we kunnen blijven zitten tijdens een bochtje handrem. Het scheelt dat wij eigenlijk veel te lang zijn voor deze gekleurde driewielers, en dus om wat te zien in ‘standje weekend’ moeten gaan liggen. Daardoor konden we ons met handen en voeten schrap zetten en zijn we tot nu toe nog iedere keer veilig terug gekeerd bij het hotel.

Soms trouwens pas nadat de chauffeur had gevraagd of we zelf de navigatie wilden aanzetten, want net als in Jakarta betekent het predicaat taxichauffeur niet persé dat zo’n man de weg ook kent. Het absolute dieptepunt hadden we gisteren, toen een chauffeur ons zonder omhaal uit de taxi zette omdat hij zelf ook niet meer wist waar we heen moesten. Er wachtten volgende klanten op hem, zei hij en daar stonden we samen zomaar ineens een beetje stom te lachen in een klein en onooglijk steegje ergens middenin een stad met 10 miljoen mensen… En dan ben ik toch zo blij met die grote man naast me, die altijd kalm blijft en met wie je altijd weer uitkomt waar je wil zijn!

Jan had zaterdag rond de middag aan een in Bangkok wonende Filipijnse oud-collega van hem laten weten dat we in de stad waren, waarop prompt een uitnodiging volgde voor de rest van de dag. We moesten ons melden bij de Blue Whale, wat voor mij klonk als de naam van een foute nachtclub, maar een allerschattigst koffietentje bij de rivier bleek te zijn. Daar ontmoetten we oud-collega Gerard, die een bevriende familie op bezoek had en we werden hartelijk uitgenodigd om ons bij dit gezelschap aan te sluiten. Na koffie en waanzinnige mooie mocktails met lekkere hapjes (de familie bestaat uit net zulke levensgenieters als wij, dus dat matchte perfect), stapten we met z’n allen in een minibus om in Chinatown streetfood te gaan eten.

Nou was mijn vorige ervaring met streetfood niet fantastisch, maar ik geloof in nieuwe rondes, nieuwe kansen en terecht, want het was deze keer een geweldige belevenis. Chinatown in Bangkok is intens. Het was er overvol met locals en toeristen die langs de eindeloze rijen eettentjes schuifelden, op zoek naar de lekkerste smaken. Overal kringelde rook omhoog van barbecues, roken we de lekkerste geuren en alles werd omlijst met enorme kleurrijke spandoeken met Chinese tekens hoog boven de weg (kijk later deze week beslist even in mijn fotogalerij!).

De Filipijnse familie had een Thaise gids meegenomen die ons moeiteloos naar de tentjes met het lekkerste eten loodste. Omdat we met een groep van tien mensen waren kregen we zelfs voorrang. We proefden van alles, met als toppertjes knapperig buikspek, mild gekruide saté en heerlijk gemarineerde worst.

Natuurlijk strookte ook hier mijn perceptie van pittig weer totaal niet met die van ons gezelschap, waardoor ik Jan steeds liet voorproeven alsof ik een soort bedreigde koningin was. De groep kon er gelukkig de humor van inzien. En probeerde ons natuurlijk ook dingen te laten proeven die een verstandig mens helemaal nooit geproefd wil hebben, zoals gebakken schorpioen en gefrituurde sprinkhaan. Ze bleven maar volhouden hoe lekker het was, maar het bakje was aan het eind van het liedje niet leeg, dus ik denk dat ze vooral graag wilden dat wij ervan zouden eten.

Na Chinatown deden we een Sightseeing bij night, waardoor we alle tempels die we ’s ochtends hadden gezien nu prachtig verlicht zagen schitteren in het donker.

En we eindigden deze ontzettend leuke dag in een gezellige cocktailbar om de avond af te sluiten.

Inmiddels hebben we in een longtailboat over de rivier gevaren (toen de schipper ons vroeg om snel ons zwemvest aan te doen, leek het nog spannend te worden, maar we zijn veilig teruggekeerd aan wal), hebben we Wat Arun bezocht (een prachtige tempel aan de overkant van de rivier), zijn we op het hoogste gebouw van de stad geweest (314 meter, compleet met een glazen terras, waar we allebei voor de zekerheid niet op zijn gaan staan) en hebben we ontzettend veel leuke marktjes en winkeltjes gezien.

Benieuwd wat de rest van de week hier ons brengen zal!