Na de toeristische trekpleisters en de plekken waar je als toerist nooit komt, de puissante rijkdom en enorme armoede, maar vooral de intense verkeerschaos van Jakarta vertrokken we vrijdagmorgen naar de westkust van Java omdat we Arne en Elisa graag nog wat meer van Indonesië wilden laten zien.
Vanaf de snelweg genoten we al van het uitzicht op prachtige rijstvelden, palm- en bananenplantages en schattige dorpjes.
Eenmaal in Anyer, onze eindbestemming, hadden we uitzicht op een door palmbomen omzoomde prachtig blauwe oceaan. Wat meteen het einde van het sprookje was, want het hotel was een gribus waar je spontaal allergieën voor minstens twintig nieuwe soorten huisstofmijt kon ontwikkelen. Het terrein op zich leek vooral under construction, het zwembad was gedeeltelijk leeg (de linkerhelft welteverstaan) en het strand vol keien. In de kamers lag het vuil van de vorige bewoners in een hoek geveegd, lagen de dode vliegen in bed en was de WC zwart.
We gingen een hapje eten in een nabijgelegen bistro en besloten daar om ons verlies te nemen: hier gingen we niet slapen. We vroegen Afif om ons alle mooie plekjes in de buurt te laten zien en ons daarna terug naar Jakarta te brengen. Ik geloof niet dat hij ons probleem helemaal begreep, maar hij deed het uiteraard wel. Wat de adembenemendste uitzichten opleverde, een rit door het oerwoud en midden door echte originele kampongs. Het is beslist de moeite waard om de foto’s onder de nieuwste kop Anyer in mijn fotogalerij te checken (en de rest van de nieuwe foto’s ook trouwens!).
Hoe we bij dit hotel kwamen? Gewoon Booking.com, waar één en ander beslist rooskleuriger wordt voorgespiegeld dan de werkelijkheid blijkt te zijn. Ook dat is Indonesië.
Inmiddels zitten Arne en Elisa in het vliegtuig naar Bali, waar ze een iets schoner hotel hopen te treffen. Maar wat hebben we een fantastische tijd gehad met elkaar! Ontzettend veel gezien, ontzettend veel gekletst en gelachen (zoals bijvoorbeeld Arne’s gesprek met Afif over muziek, waarin hij Afif vertelde: I am from all markets home… Louis van Gaal is er een kleintje bij!), spelletjes gedaan en vooral heel veel watervolleybal gespeeld. Gelukkig komen ze na Bali nog even bij ons terug, want ik ben er nog niet helemaal aan toe om afscheid te nemen (ook al is het best lekker om mijn huis nu weer even helemaal voor me alleen te hebben 😉).
En het scheelt, als ze eenmaal terug zijn naar Nederland kunnen we alweer uitkijken naar Manon en Thijs, die in september naar ons toekomen voor net zo’n mooie tijd. Heerlijk om dan hen te kunnen knuffelen en alles te kunnen laten zien en ook met hen op ontdekkingsreis te gaan!
Gisteren hadden Arne en ik een moeder-zoon-dag en gingen we op advies van Afif (die ook echt from all markets home is) naar Taman Safari in Bogor. Slimme jongen, want nu kon hij zelf ook een dagje uit. Het was trouwens wel een geweldig goed idee, want deze Taman Safari was werkelijk de mooiste dierentuin die ik ooit heb gezien.
Vooraf reden we door een straat waar uitsluitend kraampjes waren met wortels en bananen, die je kon kopen om de dieren te voeren. Afif kocht een zak wortelen voor ons, maar dat bleek by far te weinig.
De safari (die bijna 3 uur duurde!) was een tocht door het oerwoud waar je ontelbaar veel dieren tegen kwam, die gezellig kwamen buurten in de auto en de wortels uit onze hand aten. Ik heb o.a. zebra’s, oerossen en elanden gevoerd en geaaid en had geen idee dat ik dat zo leuk zou vinden. Halverwege was de zak wortels al schoon leeg door al die gezelligheid en kwamen we bij de lama’s aan. Die waren een beetje ontstemd dat we niets te eten meer hadden (lama's kunnen dat dus heel goed non-verbaal communiceren!), waarop we voor de zekerheid ons raampje dicht deden. Je weet nooit wat die allemaal uitspugen als je ze boos maakt tenslotte!
Uiteraard mochten we niet zo amicaal zijn met de leeuwen en de tijgers, al houdt het personeel blijkbaar wel van een risicootje hier en daar, want die waren gewoon onbeschermd met onderhoud bezig bij de cheetahs.
Afif genoot minstens zoveel als wij, hoewel hij er een hele klus aan zal hebben om de auto weer schoon te krijgen na al die hijgende en likkende dieren die werkelijk overal hun dna hebben achter gelaten. En hij kon het beslist niet waarderen dat een oeros wat onhandig naar de wortel hapte en met zijn horens de auto ramde. Maar ja, een kleinigheidje heb je soms.
Al met al was het een heel geslaagde dag, die we afsloten bij een shopping mall (waar Jan en Elisa inmiddels ook waren) met echt Indonesisch eten en een piepende deur die klonk als een olifant (maar dat kan tussen mijn oren gezeten hebben natuurlijk).
Comments