BENZINE

Whoop! Whoop! Vanmiddag heb ik eindelijk de moed opgebracht om met de scooter op pad te gaan. Het moest er maar eens van komen. Die scooter staat niet voor niks in die garage natuurlijk en als je de (enigszins illegale) moeite hebt gedaan om een rijbewijs te bemachtigen, moet je het ook gewoon gaan gebruiken.

De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik ook een beetje over de streep ben getrokken door Herma. Ik leerde Herma kennen tijdens de shopochtend van de Nederlandse Club en we hadden direct een klik. Toen we in november gingen lunchen had ze al gezegd dat ze me in het nieuwe jaar op zou komen halen met de scooter en dat ik dan achter haar aan kon rijden om te oefenen. Nou, over die belofte liet ze bepaald geen gras groeien, want het was vandaag al zover.

Herma heeft al veel expatervaring (hiervoor woonde ze in Bangkok en nu al 2 jaar in Jakarta) en ze heeft een motorrijbewijs (een echte dus, behaald in Nederland, waar je ook moet kunnen rijden om zo’n pasje te bemachtigen), ergo: ze is mijn ideale mentor.

Om niet al te onhandig over te komen, had ik maandagavond al van Jan geleerd hoe de basisfuncties van onze Scoopy werken en een rondje over de compound gereden.

Toen ik daar aan één stuk van terug kwam had Jan er alle vertrouwen in, maar daarmee nam hij een tamelijk eenzame positie in: Onze kinderen hadden dit weekend al aangegeven dat ze het plan niet toejuichen (alleen maar uit liefde uiteraard) en Rachel en Afif kregen simpelweg de sidderzenuwen.

Ik verdenk Afif er dan ook echt van dat hij mijn plannen heeft geprobeerd te saboteren. Na het proefrondje had Jan hem namelijk de opdracht gegeven om benzine te tanken en de banden op te pompen, maar hij heeft alles gedaan behalve dat. Hij heeft het ding gepoetst, is ermee naar de garage geweest en heeft de olie laten verversen, maar de tank was nog leeg en volgens hem hadden ze in de garage gezegd dat de banden niet opgepompt hoefden te worden (niet als daar een klein Indonesisch mensje op gaat rijden nee, maar met mijn massa en soortelijk gewicht moest natuurlijk gewoon wel!).

Maar ik kreeg pas echt argwaan toen ik vanmorgen een berichtje kreeg van Jan: Afif heeft de tank nog niet gevuld (reden: het was erg druk bij de pomp en het regende. Ja ja, natuurlijk!) maar er zit genoeg in voor je ritje van vandaag. O ja? Hoe wist Afif wat mijn ritje van vandaag ging worden?

Ik wist het, hij saboteert de boel!

Ik kon twee dingen doen na al die pogingen om mijn zelfvertrouwen op scootergebied tot negatieve waarden te laten zakken: Herma afbellen of toch gewoon gaan. Ik koos het laatste, omdat ik soms gewoon best wel eigenwijs ben. En omdat het ergste dat me kon overkomen een lege tank was, wat in een stad als Jakarta vast makkelijk gefixet kan worden.

Dus om 12 uur was Herma er, die me eerste allerlei veiligheidsadviezen gaf, waaronder: Doe een jas aan met lange mouwen, zodat niet meteen te zien is dat je een Europeaan bent. Zet je telefoon nooit op de houder op je stuur, want dan wordt hij gejat. Blijf in een gevaarlijke bocht altijd naast een auto, dan vangt die de klap op als het mis gaat.

Dat werk. Het hielp niet echt om mijn vertrouwen in onze expeditie te vergroten, maar ze wist precies van ieder knopje waar het voor was, dat was dan wel weer fijn.

Ondertussen liep Rachel als een kip zonder kop om ons heen. Als ze de autoriteit had gehad om me te verbieden om te gaan had ze dat gedaan, daar ben ik van overtuigd (en daar kreeg ik dus hele dwarse pubergevoelens van!). Pas na 300 keer hati hati, het Indonesische equivalent van ‘pas op’, mochten we vertrekken.

En ja hoor, er was al over gekletst, want ook de beveiliging keek zeer bedenkelijk toen we de poort passeerden. Ik voelde me gewoon bevrijd toen we eenmaal de weg opdraaiden.

We reden naar de Urban Forest, een park met een aantal leuke restaurantjes, ongeveer een kwartier rijden bij onze compound vandaan.

En dat ging best goed, al zeg ik het zelf. Ik vergat af en toe mijn knipperlicht uit te zetten en reed nog wat schokkerig omdat ik het gas nog moest leren kennen, maar ik kon Herma goed volgen.

Het engst vond ik het wanneer ik snel moest reageren, mijn reflexen zijn afgestemd op rechts rijden op mijn elektrische fiets tenslotte. Maar dat zal een kwestie van wennen zijn.

En eerlijk is eerlijk: om een weg over te steken heb je wel een klein beetje doodsverachting nodig, want anders sta je tot de avond te wachten. Mijn tactiek: Ik volgde Herma gewoon blind als ze zei dat we konden oversteken en hield mezelf voor dat Afif ook nooit tegen een scooter aanrijdt (niet echt een goede graadmeter, want volgens Jan is Afif de beste chauffeur van heel Azië, maar je moet wat hè).

Voor iedereen die zich nu echt serieus zorgen begint te maken: ik heb zelf ook heus wel een beetje gekeken hoor 😊!

Na een lekkere lunch en een hele lange after-lunch-coffee reden we terug naar huis en dat ging al een stuk soepeler. Ik begon er echt van te genieten.

We kletsten nog een tijdje na op het weggetje naar de compound (alsof we elkaar niet al 4 uur gesproken hadden) en spraken af om vrijdagmiddag weer op pad te gaan, nu naar de Lippomall, dan ben ik daar ook maar geweest. Leuk detail: vrijdagmiddag is de drukste middag in Jakarta. Niemand kan me er van beschuldigen dat ik me er makkelijk vanaf maak!

Ik reed het laatste stukje terug naar ons huis en wat denk je? Precies voor de garage viel de motor uit. Benzine op. Soms moet je gewoon geluk hebben.