En opnieuw stonden we te springen van ongeduld in de aankomsthal van het vliegveld van Jakarta (correctie: ik stond te springen van ongeduld, Jan doet natuurlijk niet aan dat soort onnodige uitspattingen van expressie). Manon en Thijs kwamen ’s morgens vroeg al aan, maar voor deze keer was het geen enkel probleem om vroeg uit bed te gaan, hoe eerder hoe liever om mijn meisje te kunnen knuffelen (schoonzoon doet niet aan knuffelen, die houdt net zo min van onnodige expressie als zijn schoonvader)!
Om in het ritme te komen gingen we meteen met hen op pad, al was de pap rond het avondeten wel echt op bij ze, en zat Manon op een gegeven moment zelfs rechtop aan tafel te slapen (kind van haar vader, dat is wel duidelijk 😊).
Na een lange nacht ging het al een stuk beter met ze en hebben we de afgelopen dagen ook met hen dwars door Jakarta heen en weer gescheurd om ze maar zoveel mogelijk te laten zien van de stad en ons leven hier. En natuurlijk heerlijk bijgekletst, samen gegeten, geborreld en gezwommen.
Ook in hun ervaringen in dit land is het grappig om het verschil tussen onze twee kinderen te zien (voor iedereen die hen niet kent: Manon en Arne zijn zo verschillend van elkaar, dat de juf in groep 3 tegen me zei: ‘Het is dat ik weet dat ze dezelfde ouders hebben, anders zou ik het niet geloven.’).
Waar het ene stel het meest onder de indruk was van de armoede, is het andere stel het meest ondersteboven van de vrije interpretatie van regels en het klassenverschil dat hier nog zo goed merkbaar is.
Waar schoondochter griezelde van het gebrek aan hygiëne, is schoonzoon gefascineerd door de open riolen (‘Als je na het poepen hard loopt, kan je je eigen drol voorbij zien komen!’)
Waar Manon vooral foto’s maakt van de mooie planten en bloemen, maakte Arne ze juist van het chaotische verkeer.
En waar Arne en Elisa ons lieten bepalen wat we gingen zien, hebben Manon en Thijs van te voren een lange lijst van activiteiten doorgestuurd die ze graag willen doen (al was de helft daarvan helaas volgens goed Indonesisch gebruik niet open).
Daardoor komen wij nu ook op plaatsen waar we nog niet eerder zijn geweest (superleuk!). En doordat wij af en toe nog even aan het werk moeten, komen zij op plaatsen waar zelfs wij nog niet eens zijn geweest.
Zo zijn Manon en Thijs woensdagmorgen met Rachel mee geweest naar de lokale markt, waar zij altijd onze groenten en fruit (en soms ook vlees en vis) koopt. Ze hebben meteen een rondleiding door de wijk gehad (foto) en daarmee sneed het mes aan twee kanten: Manon en Thijs vonden het geweldig om het echte leven hier te zien (‘Mam, jullie leven op die compound als koningen, dan weet je echt nog niet hoe het leven hier werkelijk is’) en de mensen in de wijk vonden hun witte bekkies een absolute attractie. Sommige kindjes begonnen zelfs te juichen als Thijs naar hen zwaaide.
Woensdagmiddag wilden we de old-school-toeristische-plaatsen van Jakarta bezoeken: Het Bataviaplein en het Vrijheidsmonument. Het Bataviaplein was natuurlijk zo gevonden, aangezien het ons derde bezoekje in een paar maanden was, en het beroemde Batavia Café had gelukkig nog wel een tafeltje voor ons vrij. Maar daarna werd het moeizamer.
Thijs had op internet in de omgeving van het Bataviaplein nog andere mooie bezienswaardigheden gevonden die we lopend probeerden op te zoeken: De Hoederpasarbrug en Subda Kelapa, de oude haven.
We zagen de brug al snel, maar die viel een beetje tegen. Hij zag er krakkemikkig uit, je mocht er niet op en het water eronder was bezaaid met afval (mogelijk heeft het een iets met het ander te maken?). De wandeling naar de haven daarna ging door een buurt waar ik me toch echt een beetje onveilig voelde (en waar we in ieder geval ook de attractie van de dag waren: vier grote witte reuzen) en eindigde bij een drukke vierbaansweg waar we ons niet op durfden te wagen. We zagen anderen met gevaar voor eigen leven oversteken, maar daar hadden wij (met name ik) dus echt geen zin in, waarop we Afif onze locatie stuurden om ons op te pikken bij het oude VOC gebouw. Hij stelde zijn navigatie in op Subda Kelapa in een nieuwe poging de haven te bereiken. Dat lukte met veel omwegen en opstoppingen, maar we eindigden voor een dichte poort… de haven was al dicht.
We hielden de moed erin, het is tenslotte vakantie en besloten ons naar het Vrijheidsmonument te laten brengen. Ik had al even gegoogeld, het was open tot 10 uur ’s avonds en we hadden gehoord dat het in de avond het allermooist is. Je kan met een lift naar boven en hebt dan een prachtig uitzicht over de twinkelende lichtjes van de stad. Na 2 uur filerijden kwamen we eindelijk aan bij het monument, waar onze tocht net zoals met Arne en Elisa eindigde voor een gesloten hek. De beveiliging vertelde ons dat ze gesloten waren.
En ja ik weet het, zo gaan de dingen vaak in Indonesië, maar ik was er nu gewoon even helemaal klaar mee. Uren in de auto om je kinderen iets moois te laten zien en dan heeft er ergens iemand besloten dat de boel eerder dicht gaat vandaag. We lieten de goede moed daarom gezamenlijk even helemaal zakken, bestelden een zak fastfood en zetten onze kiezen op elkaar voor nog eens anderhalf uur filerijden.
Vandaag is Jan met Manon en Thijs naar Taman Safari in Borgor en als ik de foto’s zo zie, dan hebben ze het park bereikt, is het open en hebben ze er ook nog plezier. Gelukkig zijn die dagen er hier ook. En hebben we nog een heleboel dagen over voor andere mooie attracties en bezienswaardigheden.
Comments