BEZWEET

De afgelopen weken heb ik heel wat af gecrost door Jakarta. En hoewel ik dat echt leuk vind (en zeker alle leuke, mooie en bijzondere afspraken die daarbij hoorden), heeft het ook nadelen: bij 35 graden op gaan in de grootste verkeerschaos die je je kan voorstellen is een extreem zweterige bedoening. Zolang je rijdt en je shirt lekker luchtig om de rolletjes wappert, gaat het nog wel. Maar als je stil staat en je helm af doet, voel je je alsof je zojuist uit een wasmachine bent getrokken die stond afgesteld op de kookwas.

En zo zie je er dan ook uit, ik in ieder geval wel. Anderen lukt het om ieder haartje nog in model te hebben, maar dat is mij niet gegund. Zeker niet na mijn laatste bezoekje aan de kapper. Het begon wel goed, want de dame aan de balie sprak Engels, maar toen ze me vroeg of ik mijn signature coupe wilde, had ik natuurlijk al nattigheid moeten voelen. Ik wist in de verste verte niet eens dat ik zoiets had! Ik zei dan ook dat ik dat niet hoefde en liet degene die me ging knippen foto’s zien van wat ik wèl wilde, maar het resultaat leek er zelfs bij benadering niet op. En tja, haar wat eraf is kan je er niet meer aanplakken, dus toen moest ik het er mee doen.

Nog even terug naar die scooter, want daar ben ik inmiddels best handig mee. Een onervaren chauffeur kan ik mezelf in ieder geval niet meer noemen, dus heb ik bedacht dat ik nu een junior-ervaren-bestuurder ben (dat junior heeft uiteraard te maken met mijn navigatieskills). Dat betekent in de praktijk dat ik links en rechts kan inhalen en slalommen om rijdende auto’s. Ik kan door rood rijden en zo’n beetje alle relevante verkeersregels negeren zonder schuldgevoel. Ik kan mezelf tussen een lange rij stilstaande auto’s en de stoeprand frommelen en helemaal naar voren rijden. Ik kan voorrang nemen en bumpers van invoegende auto’s ontwijken, zonder me iets aan te trekken van hard getoeter. En minstens vijf overvolle rijbanen kruisen omdat ik er links op kom en honderd meter verder rechtsaf moet. Kortom: ik kan me redden in het verkeer van Jakarta. Al realiseer ik me heel goed dat ik nooit meer moet gaan scooter rijden in Nederland, want dan eindig ik met deze skills sowieso in het ziekenhuis of op het politiebureau. Note to my children: herinner me daaraan als ik het wil proberen!

O, en voor iedereen die zich nu serieus zorgen maakt: Bovenstaande vaardigheden pas ik niet allemaal tegelijk toe en alleen indien noodzakelijk. Al is dat laatste in principe altijd het geval, want anders kom je echt nergens. Brutalen hebben hier niet de halve wereld, maar wel het hele verkeer.

Maar deze junior-ervaren-bestuurder had vrijdagmiddag toch ineens een probleempje. Ik wilde weggaan, had de sleutels in mijn hand, deed mijn tas in het vak onder het zadel en klikte het op slot. Bleken de sleutels in mijn hand van ons huis te zijn en de sleutels van de scooter in mijn tas te zitten. Achter slot en grendel dus, de mobiele variant van jezelf buiten sluiten. Toen brak het zweet me zelfs uit vóór ik op de scooter had gezeten. Gelukkig hebben we onze Afif, die mij kon rijden en die later die middag mijn scooter uit elkaar heeft geschroefd om het slot van het opbergvak zonder schade te openen. Want hoewel ik zei dat hij best geweld mocht gebruiken (mijn hele hebben houden zat in die tas!), deed hij het zoals altijd op zijn eigen nette en voorzichtige manier. De lieverd.

Ik ging die middag trouwens naar een klein weeshuis, meer een gezinshuis eigenlijk: Lestari Sayang Anak (letterlijk vertaald: Blijf, lief kind). Samen met medebestuursleden Kim en Evie, maakten we kennis met Ingrid van der Mark, een Nederlandse vrouw die in 2009 besloot om kinderen op te gaan vangen die anders op straat terecht zouden komen. Nu heeft ze samen met haar man een gezin van tien kinderen, die opgroeien in een warm en liefdevol gezin. Ze doen dit m.b.v. donaties en steun van organisaties zoals Werkgroep ’72 (voor meer info: www.lestarisayanganak.org ). Ingrid is promovendus in de pedagogiek, waarmee ze natuurlijk onmiddellijk mijn totale aandacht had. Ze heeft de relatie tussen hechting en empathie onderzocht, iets wat ze in haar werk heel goed kan toepassen. Het was bijzonder om deze gedreven vrouw te spreken en samen te kijken hoe we haar kunnen helpen bij het mooie werk dat ze doet.

In schril contrast hiermee moet ik toegeven dat we in de afgelopen week ook drie keer luxe hebben zitten borrelen en eten in een rooftopbar: Het dualisme van het expatleven. Vorige week donderdag was het hier een feestdag, zaterdag hadden we zelf wat te vieren (daarover op een later moment meer) en vrijdagavond was er een BBQ van de Nederlandse Club. Zo zie je nog eens wat vanaf verschillende hoogtes. Het prettige is dat je op die prachtige dakterrassen vaak een verkoelend briesje hebt, en natuurlijk een mooi uitzicht over de skyline van Jakarta. Al kun je een mooie zonsondergang vergeten, want daar hangt standaard een dikke smoglaag voor.

Nog één typische Jakarta-ervaring wil ik jullie niet onthouden: De Speurtocht naar het Verborgen Adres. Een adres is hier altijd een soort benaderingsvraag, je komt zelden exact uit op de plek waar je moet zijn. Huisnummers worden niet persé in volgorde van de telrij gebruikt, of gewoon meerdere keren in één straat en er zijn wegen met dezelfde naam, wat ook niet echt meehelpt. Maar zo erg als de zoektocht van Herma en mij naar een winkel met Indiase jurken, had ik nog niet eerder meegemaakt.

Herma is namelijk terug uit Nederland en daardoor konden we donderdag weer samen op stap. We begonnen bij de pedicure, lunchten uitgebreid en reden toen naar Blok M, een wijk die niet ver van de onze ligt, maar een beetje armoedig is. Herma had uitgevogeld dat er in Blok M een winkel was waar ze Indiase jurken verkopen en dat is relevant omdat ze in september is uitgenodigd voor een Indiase bruiloft.

We waren al vrij snel in de buurt van de winkel, waar we eerst een paar parkeerwachten verschrikkelijk op de kast jaagden door ergens te rijden waar dat beslist niet mocht. Daarna duurde het even tot we een goede plek hadden gevonden voor onze Scoopy’s. Het was dan wel een betaalde parkeerplaats, maar toch leek niet iedere plek ons even betrouwbaar.

Daarna begon het Grote Speuren. We dwaalden meer dan een uur rond, de enige twee blanken in de wijde omgeving, voortgedreven door Google Maps en nagestaard door de vele locals. We vroegen links en rechts om hulp en werden van het kastje naar de muur gestuurd, en weer terug, met steeds groeiend ongemak. Ik had de moed allang opgegeven, maar Herma is een doorbijter en uiteindelijk na heel veel vragen en veel antwoorden die ons nergens brachten, vonden we toch de winkel. Het zweet liep met straaltjes van ons af en ik vond het op dat moment helemaal niet erg dat ik geen prachtige met kralen en glimmertjes bezette jurken hoefde te passen… Maar gaaf om te zien was het wel.

En achteraf zijn zulke ervaringen natuurlijk alleen maar mooie verhalen om te herinneren aan een bijzondere tijd!