Het eerste deel van deze blog* heb ik geschreven vanaf het vliegveld van Seoul in Zuid-Korea. En voor wie zich afvraagt of het de bedoeling was dat we daar terecht kwamen: Nee, dat was beslist niet de bedoeling.
Op vrijdag 15 juli waren we er helemaal klaar voor om terug te gaan naar Jakarta met een KLM vlucht via Singapore. De koffers hoeven dan niet te worden overgeladen, dus weinig kans dat ze kwijt raken. Dachten we. We hadden al in gecheckt en een heel goed plekje in het vliegtuig weten te bemachtigen. Dachten we. En Jan heeft een Goldpas, dus we hoefden niet lang in een rij te staan. Dachten we. De ervaring leert inmiddels dat denken een schromelijk overschatte bezigheid is.
Want als je privium incheckt en de dame achter de balie kijkt heel geschrokken naar haar scherm bij het zien van je gegevens, dan weet je dat er iets mis is. Als ze haar scherm naar haar buurvrouw draait en die nog meer schrikt, dan weet je dat er iets heel erg mis is. Het begon onaangenaam te tintelen in mijn achterhoofd en op mijn rug, de voorbode van blinde paniek met een topping van sidderzenuwen.
En terecht: Onze vlucht had op het laatste moment een kleiner vliegtuig toebedeeld gekregen waardoor er 90 (!) passagiers niet mee konden. De achterste 90. En wij, beroepsbofbipsen, hoorden daarbij.
Toen gebeurde er iets wat in de afgelopen 25 jaar nog niet zo heel vaak is gebeurd: Mijn lieve man maakte zich groot. Heel groot, met vooral heel veel man en heel weinig lief. Wat overigens niks hielp. Ze konden ons alleen een vervangende vlucht aanbieden via Seoul en Singapore met een reistijd van 36 uur. En omdat Jan maandag echt in Indonesië moest zijn, konden we niet anders dan dit accepteren.
Deze vlucht vertrok wel wat eerder, maar met Jan z’n Goldpas moest de security een eitje worden. Dachten we (ik zei het al: Niet doen!!). Want de jongen bij de fast lane liet alleen Jan door, en niet mij. Bleken de regels veranderd en mag je niemand meer meenemen met je Goldpas. Ook dat nog!
Maar opnieuw hadden we geen andere keuze en sloten we zo opgewekt mogelijk aan in de rij. Die al snel nog langer werd en gelukkig redelijk door liep, dat dan weer wel.
Achter ons stond een mevrouw met haar dochter te bellen over de verschrikkingen van Schiphol. “We leven in barre tijden!” zei ze. En alhoewel het tot nu toe beslist niet had meegezeten voor ons, vond ik dat dan toch weer schromelijk overdreven (toen nog wel!).
Uiteindelijk haalden we ons vliegtuig nog net.
We zaten nog bij te komen in onze stoel (met extra beenruimte, dat was het enige dat Jan eruit had weten te slepen bij KLM) toen er werd omgeroepen dat er sterke mannen werden gevraagd om de bagagebakken te sluiten, want dat was zo zwaar voor de stewardessen. Manlief werd weer voornamelijk lief en deed het nog ook, terwijl ik me alleen maar afvroeg: Wat is het de volgende keer? Vragen ze dan een vrijwilliger om in de cockpit plaats te nemen omdat de piloot overprikkeld raakt van alle apparatuur? Voor mij even geen KLM meer voorlopig!
Onze eerste stop na 11 uur vliegen (en een klein beetje slapen) was het extreem luxe en moderne vliegveld van Seoul. We waren nog redelijk fris en fruitig op dat moment, dus zagen nog wel kans om dat op te merken. Dat er robots rondreden om mensen te helpen was ook eigenlijk niet te missen trouwens. Ons konden die robots overigens niet helpen, daarvoor was onze hulpvraag (een nieuwe boardingpas voor de volgende vlucht die door de KLM was omgeboekt) wat te complex. Het koste nog heel wat moeite om die boardingpas te bemachtigen, maar uiteindelijk hadden we tijd om een beetje bij te komen in de business lounge (met dank aan die eerder genoemde Goldpas dus).
En daar trof ik in de damestoiletten de werkelijk ultieme luxe aan: Een toilet met een bedieningspaneel ter grote van een kaptafel waarmee je meer kon instellen betreffende je toiletbezoek dan ik ooit had kunnen bedenken dat tot de mogelijkheden behoort. Een greep uit de opties: Je kon de bril laten verwarmen of afkoelen, al naar gelang de gewenste temperatuur voor je meer of minder gevoelige derrière. Je kon je bips laten afspoelen met warm of koud water, met een harde of zachte straal of zelfs met een straal met intervallen. Je kon jezelf daarna laten schoonblazen met een heerlijk zomerbriesje of een flinke zuidwesterstorm en alles daar tussenin. Over bofbipsen gesproken…
Ik heb het paneel een poosje op afstand bestudeerd en daarna besloten om gewoon een plasje achter te laten en de resten met een papiertje te verwijderen. Het blijft een openbaar toilet tenslotte (ik kan vanaf deze plek moeilijk beweren dat ik soms wat bang ben van het onbekende toch??).
De tweede stop in Singapore was behoorlijk minder luxe. We moesten daar onze koffers ophalen, want die konden niet automatisch worden doorgestuurd naar Jakarta. Dat betekende dat we door de paspoortcontrole moesten en werden verplicht zo’n beetje ons hele hebben en houwen in te voeren op een Singaporese tablet.
Tot onze enorme opluchting kwamen onze koffers na een tijdje wel aanrollen over de band, anders was dat ook allemaal nog voor niets geweest.
Dat was trouwens ook meteen het enige lichtpuntje van de reis, want bij de informatiebalie hadden ze slecht nieuws: Alle luchthavenhotels waren al volgeboekt, we moesten overnachten op een stoeltje in de vertrekhal. Een houten stoeltje. Met een harde metalen leuning. Zelfs de grond zag er ineens aantrekkelijk uit als slaapplek! Maar natuurlijk: daar mocht je niet gaan liggen en er werd op gecontroleerd. Om te voorkomen dat we in een Singaporese cel zouden belanden vanwege het opzettelijk bezoedelen van de grond met ons lichaam, zijn we keurig op het stoeltje blijven zitten. En met mijn hoofd op een stapel koffers heb ik zowaar ook nog even geslapen. Een half uur ofzo.
Tegen de tijd dat we op het vliegtuig naar Jakarta zaten te wachten deed iedere spier in mijn lijf zeer. Lang stil zitten, afgewisseld met kilometers over vliegvelden lopen en slapen in de meest onmogelijke houdingen is niet heel goed voor je lijf kan ik je zeggen. Van de vlucht naar Jakarta heb ik dan ook niets meer gemerkt, toen heb ik alleen nog maar geslapen.
Wat was het een feest om Afif te zien op de luchthaven en naar huis te gaan! Daar zijn we rechtstreeks onder de douche gesprongen en in bed gerold (dat kan je beter niet doen, ik weet het. Maar onze biologische klok was inmiddels zo van slag dat het echt niet meer uitmaakte hoe laat het was. Er moest gewoon geslapen worden!) Inmiddels heb ik na de reis eerst 4 uur en daarna nog 15 uur geslapen en ik wil nog steeds maar één ding: weer terug naar bed…
Ik had allerlei plannen voor mijn eerste dagen hier, maar die staan gebroederlijk in de ijskast. Deze bofbips gaat eerst een poosje bijkomen. Welterusten!
*Deze blog werd geheel en al mogelijk gemaakt door KLM.
Comentarios