Geen enkele blog heb ik geschreven vanaf zo’n betoverende plek als deze (en we hebben toch echt al hele mooie plekken gezien in de afgelopen zeven maanden!): het eiland Lombok, een bounty-eiland zoals je je een bounty-eiland voorstelt. We logeren aan de westkust van Lombok, zo’n beetje waar de Javazee en de Indische oceaan elkaar raken. Wat overigens niets uitmaakt, want ze zijn allebei minstens twintig tinten turquoise blauw, net als de lucht. Het strand is wit en de bomen erlangs zitten vol met vrolijk gekleurde bloemen exotisch fruit. En door een heerlijk briesje vanuit zee is het ook nog eens heel aangenaam qua temperatuur.
Veel mensen bezoeken Lombok om te surfen, duiken of snorkelen, maar wij houden het bij een ligbedje en een goed boek, opgefrist met af en toe een tropische cocktail. Even een paar dagen helemaal off-line. Grapje natuurlijk, want Jan is helemaal nooit off-line. Maar wel gewoon even niets moeten en intens genieten van Gods prachtige schepping. In de avond gaat de zon (die aan deze kant van de evenaar dus in het noorden staat – zo gek om te zien!) achter Bali onder met een schoonheid die bijna niet te beschrijven is. De nieuwste foto’s in de fotogalerij spreken voor zich. Ik wordt er steeds weer stil van als ik ernaar kijk.
Ook het resort zelf is een lust voor het oog. Voor Indonesische begrippen supernetjes en schoon en prachtig vorm gegeven (en bijna geen beestjes!). En als er een academie bestaat waar je leert vriendelijk, behulpzaam en beleefd zijn, dan heeft het personeel daar beslist een opleiding genoten. Bij ieder drankje voelde ik de onweerstaanbare drang om een fooi te geven, iets wat mij als echte Nederlander beslist nog nooit is overkomen. Wat helpt is dat de dames een bloem achter hun oor dragen, dan ben ik bij voorbaat al om.
Uiteindelijk hebben we onze luie lijven één dag van ons ligbed gehesen voor een prachtige rondrit over een deel van het eiland en een bezoek aan een Wildlife Resort. Je kon daar kiezen uit knuffelen met een orang-oetan of een modderbad nemen met een olifant. Omdat wij het gevoel hadden dat we een moddergevecht met een olifant altijd zouden verliezen (en dan onder de modder in geen enkele taxi meer zouden mogen stappen), kozen we voor knuffelen met een orang-oetan. Een schattig meisje van een half jaar oud, die ontzettend lief en ook heel erg ondeugend was. Ook deze dame is natuurlijk terug te vinden de fotogalerij van Lombok!
Op de heenweg vroegen we ons trouwens nog wel af of we ooit aan zouden komen op Lombok, want de piloot leek het een keer rijdend te willen proberen. We begonnen ons net af te vragen wanneer hij door zou krijgen dat het praktischer is om de vleugels te gebruiken als je twee eilanden verderop moet zijn, toen we eindelijk de allerachterste startbaan bereikten en alsnog gingen opstijgen.
In het vliegtuig was het lekker koel, vonden wij althans. De Indonesische meneer naast mij dacht daar duidelijk anders over, want hij had het zo koud dat hij zichzelf tot pocketformaat opvouwde (een kernkwaliteit van de meeste Indonesische mensen trouwens). Terwijl hij veel beter breeduit had kunnen gaan zitten, want dan ha hij kunnen meegenieten van mijn warme persoonlijkheid. Maar ja, hoe leg je dat uit in een taal die je nauwelijks spreekt, zonder te worden beschuldigd van ongewenste intimiteiten?
Die taal blijft overigens wel een dingetje. Jan gaat heel lekker, maar ik blijf een beetje hangen op het niveau van De zwarte kat eet een appel , een zin die je in principe nooit nodig hebt in een normale conversatie.
Er zijn twee mensen die onmiddellijk de vinger op de zere plek gaan leggen als ze dit lezen: Jan en Manon. Ik oefen namelijk te weinig. En zij weten dat omdat ik me heb laten overhalen Indonesisch te oefenen met een app. En als ik iets moet doen met een app, dan moet er altijd één van mijn gezinsleden aan te pas komen om te zorgen dat het werkt, want in principe ben ik digibeet. Alles wat ik doe en kan met telefoon of computer lukt alleen doordat het is voorbewerkt door één van mijn schatjes. En nu staat de taalapp zo ingesteld dat Jan en Manon (die allebei vol enthousiasme iedere dag een taalles doen, de één Indonesisch, de ander Spaans) precies kunnen zien wanneer ik oefen. Wat knotsirritant is, want zodra ik mijzelf ertoe heb overgehaald om te oefenen krijg ik onmiddellijk één of twee berichtjes met lichtelijk sarcastische complimenten voor mijn inzet.
De praktijk? Als ik ‘Terima kasih’ wil zeggen, vervormen mijn hersenen dat om tot ‘Tiramisu’, waardoor ik snel ‘Thank you!’ roep, omdat ik zeker weet dat dat er soepel uit komt. Op het strand in Lombok sprak ik met een Indonesische knul die vroeg of ik Bahasa sprak. Een klein beetje, antwoorde ik, en stortte meteen door de bodem van de mand, toen hij in het Bahasa ‘Hoe gaat het met je?’ zei en ik ‘Goedemorgen!’ antwoordde. En dat zijn zinnetjes die ik echt al heel vaak heb gehoord! Misschien heb ik wel een taalstoornis voor Aziatische talen…
En ja, meer oefenen zou ook vast wel helpen. Maar dat is toch jammer van mijn tijd op bounty-eiland? Weet je wat, ik doe het volgende week wel weer!
Comments