In de afgelopen weken is ons door Afif en Rachel voorzichtig ingefluisterd dat het met Idul Fitri (Suikerfeest, dat aankomend weekend begint) de bedoeling is dat we een extra maandsalaris uitbetalen. We willen dat met liefde doen, maar blijven wel Nederlanders, dus als iets geld kost checken we dat toch even op waarheid (stel dat ze een soort 1 aprilgrap met ons uithalen?). Maar ook bij De Heus gaven ze aan dat dit de gewoonte is. Sterker nog: het blijkt ook nog de bedoeling om cadeautjes en fooien uit te delen aan iedereen die wel eens iets voor je doet. Een beetje zoals de kerstpakketten en de eindejaarsbonus bij ons dus. Naast Rachel, Afif en Noto, die dus een extra maandsalaris krijgen, moeten we ook iets regelen voor de beveiliging (6 mensen), de onderhoudsmensen van de compound die net onze heg hebben gesnoeid (6 mensen) en de afvalverwerkers (3 mensen). Maar niet iedereen heeft dezelfde hoeveelheid werk aan ons , dus er is ook weer verschil in wat ze krijgen. Het blijkt een hele exercitie zo alles bij elkaar!
Die afvalverwerkers legden trouwens zelf een brief voor de deur met de vraag of we ze niet wilden vergeten. Indonesiërs zijn heel bescheiden, maar als je niet veel hebt om van te leven dan blijkt dat (logischerwijs) toch van ondergeschikt belang.
Tot voor kort wist ik eigenlijk niet eens dat onze compound eigen afvalverwerkers heeft. Tot Jan me erop wees toen we een keer langs de poort reden: ‘Kijk, daar zijn ze ons afval aan het scheiden.’ Pardon?
Zowel Rachel als Afif hadden ons ervan verzekerd dat we geen afval hoeven te scheiden, alles mag bij elkaar in een grote zwarte zak. Maar die dus wordt opgehaald door de afvalverwerkers, die die zak direct daarna leegkiepen en al ons afval met de hand scheiden. Daar word ik pas echt ongemakkelijk van! Misschien ligt het aan mij, maar ik vind afval best een beetje privé. En daarnaast ontzettend smerig. Die mensen komen dus mijn bebloede pleister tegen, ondergesmeerd met koffieprut, vastgekleefd aan een leeg blikje frisdrank en stinkend naar bedorven melk. Hoe ranzig is dat? En dat is dan waarschijnlijk nog een optimistisch scenario. Het kan vast nog veel smeriger.
Dat deze mensen een extraatje verdienen is in ieder geval zeker.
En zo raakte mijn werkkamer de afgelopen dagen dus gevuld met tasjes met koffie, chocola en envelopjes, en maakte ik kaarten met een Indonesische tekst om iedereen te bedanken voor zijn of haar inzet.
Rachel gaat vrijdag met me mee om alles uit te delen. Daar zit namelijk ook nog een addertje onder het gras: niet iedereen schijnt even eerlijk te zijn. Ik kan niet zes tasjes afleveren bij het hokje van de beveiliging en that’s it. Volgens Rachel nemen de mensen die dan aanwezig zijn dan alle tasjes mee en krijgen de beveiligers die er niet zijn niks (en deze mensen zijn dus verantwoordelijk voor mijn veiligheid? Voelt ineens toch wat minder comfortabel…).
Voor dit probleem (een algemeen Indonesisch probleem heb ik me laten vertellen, passend in een behoorlijk corrupte cultuur) is een redelijk simpele oplossing gevonden: Foto’s. In dit geval betekent dat dat iedereen die een tasje krijgt daarmee op de foto gaat en al die foto’s moeten naar ons worden gestuurd, zodat wij kunnen controleren dat iedereen heeft gekregen waar hij recht op heeft. Of ik daar nou zo gelukkig van wordt...
Dat foto’s maken om fraude te voorkomen een soort nationale volkssport is hadden we trouwens al eerder ontdekt:
Bij de taxi die ons naar ons quarantainehotel moest brengen – vermoeide glimlach en duimpje omhoog.
Bij het quarantainehotel nadat we waren aangekomen – dankbare glimlach en duimpje omhoog.
Toen onze meubels in elkaar waren gezet – tevreden glimlach en duimpje omhoog.
Als er een pakketje bezorgd wordt – verwachtingsvolle glimlach en duimpje omhoog.
Nadat de heg gesnoeid is – vriendelijke glimlach en duimpje ophoog.
Zelfs als je in de supermarkt veel van dezelfde wat duurdere producten tegelijk koopt, moet je op de foto met de verantwoordelijke winkelmedewerker (Wel even uw duim omhoog, miss!). Je kunt in ieder geval niet beweren dat ze niet proberen om de corruptie te voorkomen. Maar kom niet om portretrecht in Indonesië. En vergeet je privacy maar helemaal (had ik al verteld dat ze in januari op TV live beelden uitzonden vanaf de IC om te laten zien hoe erg corona is? Boven ieder bed hing een camera en dan kon je bij je ochtendkoffie meekijken hoe anderen naar adem lagen te snakken). Ik ben hier nu nog geen vier maanden en wil werkelijk niet weten op hoeveel telefoons mijn gezellig glimlachende hoofd (inclusief opgestoken duim) is opgeslagen. Het idee is bijna net zo vervelend als die van het afval scheiden door de mensen van de compound, maar het schijnt er allemaal gewoon te zijn hier. Boodschappen doen met ongekamd haar is er in ieder geval niet meer bij voor mij!
Tenslotte: Voor iedereen die bij het zien van bijgaande foto twijfelt of het nog goed gekomen is met de heg... Ja dat is het. Deze mensen zijn vier keer terug gekomen, iedere keer met een nog langere ladder. En nadat Rachel boos had gebeld dat ze nog niet klaar waren, dat ook. Desondanks hebben zij hun fooi al gehad. Ik kan het bewijzen, de foto's staan in m'n telefoon.
Comentários