CHIQUE

Eindelijk heb ik weer tijd om een teken van leven te geven vanuit Vietnam. Inmiddels vanuit een ander appartement en weer een heleboel leuke ervaringen rijker.

Eerst maar ons nieuwe thuis: We verhuisden afgelopen vrijdagochtend vanuit Riverside naar Sunwah Pearl Golden House (what’s in a name… het is inderdaad net zo chique als het klinkt). We hadden de hele dag een chauffeur van de De Heus ter beschikking en het lukte die beste man om ons samen met 6 koffers en 10 tassen (hoe kunnen we zoveel verzameld hebben in vier weken???) in één keer in zijn auto te persen. Vietnam is het land van de volgeladen scooters, maar blijkbaar kunnen ze er met auto’s ook wat van. Wij zaten volledig ingebouwd, maar klaagden niet, want het scheelde toch mooi weer een ritje.

Nadat we met de tot lift verbouwde spaceshuttle naar de 44ste verdieping waren gelanceerd (compleet met druk op de oren), glunderend rondgelopen hadden in het appartement, de keycards in ontvangst hadden genomen, een slotcode hadden ingesteld (een sleutel is zo 2022!) en uitleg over de apparaten hadden gekregen, gingen we aan de shop. Ons prachtige appartement is leuk gemeubileerd, maar we hadden nog wel keukenspullen nodig en ik wilde graag andere stoelen voor op het balkon, want daar stonden twee bistrostoeltjes voor mensen met het formaat van een kabouter.

Ik had bedacht dat we om te beginnen wel even langs de IKEA konden gaan voor de basisdingen. Via google had ik er drie gevonden in Ho Chi Minh City, dus we kozen voor de dichtstbijzijnde. De chauffeur keek moeilijk en wij op een gegeven moment ook, want we waren er bijna volgens de navigatie, maar zaten midden in de stad. En iedereen weet: Een IKEA staat niet midden in de stad. Daarvoor moet je naar een industrieterrein, want anders kan je zo’n enorme blokkendoos nooit kwijt. En onze twijfels bleken terecht want we kwamen uit bij een smal oud pandje aan een doorgaande weg dat op geen enkele manier iets met de IKEA te maken had. De chauffeur belde het telefoonnummer van de IKEA website om te vragen waar we moesten zijn en wat bleek? Er is helemaal geen IKEA in Ho Chi Minh City. Je kunt alleen online bestellen. Leuk geprobeerd dus, maar we moesten toch echt over naar een plan B.

We vroegen de chauffeur om hulp en die lieverd wist wel een woonwinkel, waar hij ons regelrecht heen bracht. Het bleek inderdaad een woonwinkel, maar wel voor mensen met een iets andere smaak dan wij. We moesten onze schoenen uit voor we naar binnen mochten en stonden een beetje verdwaasd om ons heen te kijken naar de spuuglelijke meubels die tot zeker 3 meter hoog waren opgesteld. Tot ik daar tussen al die kitscherige toestanden ineens een superleuke tuinstoel zag staan. Er pasten er precies twee van in de kofferbak, dus de eerste missie was tegen alle verwachtingen in geslaagd. Voor de zekerheid zochten wij de overige winkels daarna maar zelf op, want ondanks onze mooie buit durfden we het van de smaak van onze vriendelijke en behulpzame chauffeur verder niet meer te verwachten.

Inmiddels zitten we al een paar dagen in ons nieuwe appartement en daar genieten we elke tel van. Het is zo heerlijk licht en ruim en nieuw! Daarnaast is het uitzicht adembenemend (ik zet binnenkort foto's in de fotogalerij!). Die stoeltjes voor op het balkon worden volop gebruikt, want is heerlijk om daar te zitten en uit te kijken over de stad. We zitten zo hoog dat je een heel aantal bochten in de rivier kan overzien, er varen schepen voorbij, er is volop groen en zelfs het overvloedige verkeer is van boven af mooi om te bekijken. Zeker ’s avonds als de lichten de stad hebben overgenomen.

Toen ik hoorde dat we Jakarta gingen verlaten, kon me ik me niet voorstellen dat we het ergens anders beter zouden kunnen krijgen, maar dat is toch beslist het geval. Wat is het hier mooi en fijn!

Veel om dankbaar voor te zijn dus, maar ook hier is niet alles rozengeur en maneschijn. Jan is gisteren namelijk vertrokken naar Myanmar, waar een deel van zijn werk voor deze periode is. Maar Myanmar is momenteel niet veilig, want de burgeroorlog is weer behoorlijk opgelaaid. Hij gaat weliswaar naar het relatief veilige, zuidelijke deel van het land, maar ook daar zijn flinke spanningen. Zo schijnen de controles bij de wegblokkades steeds strenger te worden. De militairen checken zelfs regelmatig je telefoon. Om die reden kreeg Jan het advies om o.a. Facebook van zijn telefoon te gooien en zei hij op de valreep dat ik me geen zorgen moet maken als ik hem een tijdje niet kan bereiken. Leuk geprobeerd, maar dat doe ik natuurlijk gewoon wel. Ik vind het hartstikke spannend dat hij daar zit en zal echt ontzettend dankbaar zijn als hij weer veilig terug is volgende week.

Omdat het natuurlijk geen enkele zin heeft dat ik een week ga zitten kniezen, onderneem ik ondertussen wel van alles en leer op die manier de stad en steeds meer mensen kennen. Een taxi kost hier niet veel, dus ik laat me van hot naar her scheuren. Zo was ik o.a. bij de internationale kinderopvang Smartkids (de eigenaar is een Nederlandse en het was echt een feest om door haar rondgeleid te worden en samen te sparren over de uitdagingen in ons vakgebied), heb ik een kerstbazaar afgestruind (het was maar goed dat ik niet meer cash geld in mijn portemonnee had, want aan het eind was hij schoon leeg. Eén ding is wel duidelijk: Mijn bankrekening is een stuk minder te spreken over het leven hier dan ik) en ging ik naar de kerstlunch van de International Ladies of Vietnam. Dat laatste was weer een hele nieuwe ervaring om toe te voegen aan mijn toch al royale collectie.

Het thema was Vintage Indochine en ik realiseerde me nogal laat dat het een verkleedfeestje was. Vorige week hoorde ik van mijn nieuwe maatje Petra, die ook net is aangekomen maar eerder al een paar jaar in Vietnam heeft gewoond, dat het wel echt de bedoeling was om dressed up te gaan volgens de dresscode en anders in ieder geval passend bij kerst. Een jurk laten maken in Indochine-stijl zat er op zo'n korte termijn niet meer in, maar gelukkig had ik met een vooruitziende blik de jurk van de bruiloft van mijn lieve vriendinnetje Sas in mijn koffer gedaan. Deze valt niet persé in het thema, maar is van donkergroene kant en chiffon en past daarmee wel prima bij kerst.

Ik bekeek een tutorial voor Smokey Eyes en flodderde flink met de make up (wat had ik graag wat van de expertise van Manon of Elisa bij de hand gehad, maar ik kon ze toch moeilijk midden in de nacht wakker bellen met de mededeling dat er een oogschaduw-noodsituatie was?), om me vervolgens door een taxi naar Hotel Majestic Saigon te laten brengen. Dit is het oudste hotel van Ho Chi Minh City en een en al marmer en kroonluchters.

We werden daar ontvangen met een glaasje wijn (lichte paniek: om 11 uur ’s ochtends aan de wijn? Ik? Daar komen ongelukken van!) en een prachtige corsage voor om onze pols. Het had alles om een echt chique bedoening te zijn, maar toch viel dat mee. Iedereen had enorm haar best gedaan en zag er prachtig uit en de entourage was geweldig, maar toch waren we vooral gewoon vrouwen die het samen gezellig hadden. Ik vond de Nederlandse gemeenschap in Jakarta erg leuk, maar deze internationale groep mensen is ook heel gaaf, en beslist beter voor mijn Engels.

De heerlijke lunch werd opgeluisterd met Vietnamese culturele optredens met muziek en dans. Op een gegeven moment kreeg iedereen een bamboe fluit en mochten we meedoen met de houtblazers. Heel eerlijk? Als je zo’n honderd vrouwen op een blokfluit laat blazen klinkt het precies hetzelfde als wanneer je een groep peuters muziekinstrumenten geeft: onomkeerbare gehoorbeschadiging.

Na dit interactieve intermezzo kwam een stukje uit een traditionele Chinese opera en eigenlijk was dat voor de gehoorgang niet veel beter, maar wel enorm grappig om te zien. De lunch werd afgesloten door een DJ met een half uurtje los gaan op nummers van ABBA, op maximaal volume uiteraard.

Maar wat was dit weer een mooie en bijzondere ervaring! En tegelijk zo in schril contrast met de nieuwsberichten van iedere dag en de armoede die hier weliswaar minder te zien is dan in Jakarta, maar zeker ook aanwezig. Ik was dan ook blij dat ik een dame sprak die zich namens de International Ladies inzet voor goede doelen. Als ik in februari 2024 terug ben in het land, dan wil ik daar zeker wat mee gaan doen. Iedere druppel op de gloeiende plaat is er tenslotte één. En het biedt wat tegenwicht aan de chique bubbel die het leven hier voor ons Europeanen is.