CREATIEF

Ons tijdelijke visum voor Vietnam liep af op 29 februari 2024. Dat wisten we uiteraard en daarom hadden we vanuit Nederland al bij de HR afdeling van De Heus geïnformeerd of ons langduriger visum al klaar was, of dat we nog een nieuw tijdelijk visum moesten aanvragen vóór we half februari het land weer in kwamen. Dat hoefde niet, werd ons verzekerd, want onze papieren waren bijna klaar en tot die tijd kregen we een soort tussentijds online visum van een maand, waarvoor we niet het land uit hoefden. Top geregeld dus.

Tot we op de 28ste een redelijk paniekerig berichtje kregen van HR, dat ze die ochtend controle hadden gehad van de immigratiedienst en dat ze dat tijdelijke online visum voor een maand niet meer mochten verstrekken. Met als gevolg dat we de volgende dag het land uit moesten.

Gelukkig was er al wel een plan: We zouden in de ochtend naar Cambodja worden gebracht, zodat we in ieder geval op tijd het land verlaten zouden hebben. Ondertussen werd er hard gewerkt aan ons nieuwe visum voor Vietnam en tot die tijd moesten we in Cambodja blijven. Dit kon variëren van enkele uren tot enkele dagen.

En zo stonden we de 29ste om 6.00 uur met een ontheemd gevoel voor de ingang van onze flat, allebei voorzien van een inderhaast gepakte tas met wat extra kleren en een tandenborstel.

We werden opgepikt door een chauffeur die speciaal voor deze gelegenheid was geregeld en die ons in ongeveer drie uur (inclusief smakelijke koffiestop halverwege) naar de grens bracht.

Onderweg was er genoeg te kijken. Het landschap buiten de stad is hier beslist niet zo spectaculair als in Indonesië (als je je ogen tot spleetjes knijpt en het afval in de berm wegdenkt, zou je soms haast denken dat je in Nederland bent), maar de route is wel lekker afwisselend, met langs sommige stukken zoveel creatief uitgestalde koopwaar tot vlak aan de straat, dat ik me bijna op een driving market waande. Werkelijk alles bleek er te koop: van kleding tot beelden, van plastic bakjes tot scooteronderdelen, van kruiden tot meubels en van hogedrukspuiten tot doodskisten. Wie dat laatste heeft bedacht weet ik niet, maar zelfs díe waren op geheel eigen wijze zo aantrekkelijk mogelijk neergezet. De één zijn dood is de ander zijn brood, dat blijkt maar weer.

Vlak voor de grens werden we afgezet en overgedragen aan een hippe Vietnamese man in nep Diorshirt, die ons in no time Vietnam uit loodste via de VIP lane. We arriveerden daarmee in niemandsland, maar dat betekende niet het daar leeg was: Ineens bleken we onderdeel te zijn geworden van een soort mini-maatschappij, draaiend op de levendige handel in visa en grenspassages. Overal wisselden paspoorten en briefgeld van eigenaar en de grensbewaking van beide landen had hier geen enkele moeite mee (dat het geld vooral hun kant oprolde zal vast meehelpen).

Ook onze paspoorten gingen daar in de gloeiende hitte van hand tot hand en werden voorzien van een visum voor Cambodja en een duidelijk zichtbaar bankbiljet. En dat voelde best ongemakkelijk.

Een nieuwe begeleider bracht ons vervolgens in een tuktuk naar de Cambodjaanse grens, waar we even moesten wachten, maar al snel het land binnengelaten werden. Daar stond de volgende tuktukdriver alweer voor ons klaar om ons naar een hotel te brengen. Hij reed richting een geweldig groot, suikertaartachtig gebouw en even leek het of De Heus ons daar zou gaan onderbrengen (‘Nou nou, boffen wij even!’), maar helaas, het werd de veel eenvoudiger versie ernaast.

Daar kregen we een kleine kamer, waar weliswaar gordijnen hingen, maar geen raam aanwezig was, wat ons deed vermoeden dat deze kamer normaal gesproken per uur werd verhuurd voor bezigheden die geen daglicht nodig hebben. Nou hadden wij allebei onze laptop meegenomen omdat we totaal andere activiteiten in gedachten hadden, waar weliswaar ook niet persé daglicht voor nodig is, maar een goede stoel wel. Helaas ontbrak die ook. En zo zat Jan op een krukje en ik op bed met de laptop op schoot te werken en hoopten we heel hard dat deze exercitie snel voorbij zou zijn (oké, heel eerlijk: Ik heb ook nog een piepklein schoonheidsslaapje gedaan omdat we ’s morgens zo onmenselijk vroeg waren opgestaan).

Wat waren we blij dat we na een uur of twee bericht kregen dat de tuktukdriver ons weer op kwam pikken en terug zou brengen naar Vietnam! Na opnieuw een bankbiljet tussen ons paspoort, samen met  een kakelvers geprint visum, waren we binnen de kortste keren weer terug aan de Vietnamese kant van de grens, waar de chauffeur klaar stond om ons naar Ho Chi Minh City te brengen.

Inmiddels zijn we weer thuis, een hele ervaring rijker (wellicht niet helemaal legaal, alhoewel lekker creatief vorm gegeven) maar niet één die we graag gaan herhalen.

Wat ik beslist wel ga herhalen is de creatieve ochtend bij Dominique, waar ik woensdag op het laatste moment nog bij aangeschoven was. Lekker samen fröbelen (deze keer een paasei van vilt), een beetje kletsen, een lekker bakje koffie erbij... ik vond het heerlijk. De andere dames gelukkig ook, waarop we besloten om dit wekelijks te gaan herhalen. Hoe leuk! Aankomende woensdag willen we gaan aquarel schilderen, wat sowieso mijn lievelings is. Ik kijk er nu al naar uit!