DEGELIJK

De koffers weer gepakt, het laatste wasje in de machine en vallende sneeuwvlokken aan de andere kant van het raam. Zo dronk ik aan het eind van de vrijdagmorgen mijn voorlopig laatste kopje koffie in Nederland. Namijmerend over de prachtige weken die we hebben gehad. Zoveel mooie en waardevolle momenten met onze kinderen, met vrienden en familie! Diepgaande gesprekken, slappe lachbuien, heerlijk eten en knappende haardvuurtjes hebben intens mooie herinneringen opgeleverd om mee te nemen en nog heel lang te koesteren. Missen en gemist worden vanwege een verblijf in het buitenland is zo gek nog niet: je gaat alles en iedereen zoveel meer waarderen!

De laatste twee weken waren Jan z’n collega’s Faiz en Taufik in Nederland en dat gaf ons de kans om iets van alle gastvrijheid die wij hebben ontvangen terug te doen. Dus wandelde ik een paar uur nadat ze uit het vliegtuig waren gestapt al met ze door Barneveld (bij 10 graden allebei een dikke winterjas van Jan aan) en vertelde in geuren en kleuren het verhaal van Jan van Schaffelaar (mijn feitenkennis was niet meer helemaal up-to-date, want ik zat er qua timing een jaartje of 200 naast, maar - om het lekker Barnevelds te houden - geen haan die daarnaar kraaide).

Ter afsluiting wees ik de plek aan waar die beste man volgens de overlevering is gevallen en ik zag aan hun gezichten dat ze die afloop niet echt konden waarderen. Mooier kon ik het niet maken helaas, dus gingen we snel door naar de kaaswinkel. Hulde aan de verkoper van de Zuivelhoeve, die deze mannen een onuitwisbare indruk van Barneveld heeft meegegeven. Ze mochten alle soorten kaas proeven, in combinatie met lekkere dipjes en kregen uitleg over bereidingsprocessen en ik weet niet wat allemaal nog meer. Ik was in ieder geval allang afgehaakt, maar genoot vooral van hun enthousiasme. De verkoper waarschijnlijk ook, maar dan om een andere reden.

In de dagen daarna hebben wij en collega Patrick en zijn vrouw om beurten de mannen meegesleept naar zo’n beetje alle toeristische hoogtepunten van ons landje. Tussendoor zijn ze nog volgepropt met heel veel kennis (daar kwamen ze namelijk voor: training), dus ik vraag me echt af hoe vol hun hoofd inmiddels moet zitten.

En als klap op de vuurpijl ging ook nog hun grote wens in vervulling: sneeuw zien. Hoe mooi wil je het hebben? Ik ben wel benieuwd hoe lang ze de sneeuw precies leuk hebben gevonden, want op de bijbehorende temperatuur waren ze natuurlijk bij lange na niet voorbereid.

Ondertussen sloten wij onze periode in Nederland af met een bruiloft: Mijn allerliefste vriendinnetje Sas is getrouwd met Alex op een geweldig mooie en liefdevolle dag.

Ik wilde hun prachtige dag graag opleuken met een fijne speech, maar in de voorbereiding liep ik een beetje vast. Uiteindelijk besloot ik daarom een blog te schrijven (je moet doen waar je kracht licht tenslotte) en deze voor te lezen. Aldus geschiedde en met toestemming van de bruid deel ik deze nu ook met jullie. Ga er dus maar eens lekker voor zitten, want hier volgt een stukje persoonlijke geschiedenis!

Mijn allerliefste vriendinnetje Saskia is dus getrouwd met Alex. En omdat ik van Alex op dit moment nog niet meer weet dan dat het de liefste, meest attente, vriendelijkste en zorgzaamste man ever is (volgens mijn enige en niet bepaald objectieve bron), wijd ik deze blog vooral aan Sas, want daar kan ik nèt iets meer over vertellen.

Aankomende zomer is het 30 jaar geleden dat Sas en ik elkaar hebben leren kennen. Daar stonden we dan, in de garderobe van De Driestar PABO in Gouda: twee oerdegelijke, keurig geklede meisjes van 17 en 18 jaar die zich uiterst beleefd aan elkaar voorstelden.

Voor iedereen die zich nu afvraagt waar we dat ‘degelijk’ onderweg zijn verloren… daar kom ik later op terug.

Degelijk en keurig is in dit geval trouwens subjectief, want samen met nog wat anderen vormden al snel het meest wulpse clubje van onze klas. Wat defacto inhield dat we soms wel eens een boek lazen dat niet thuis hoorde in reformatorische kringen of nog erger: een film keken. Op onze eigen brave manier gingen we dus echt alle perken te buiten.

Sas en ik dreigden elkaar na onze gedeelde PABO tijd bijna uit het oog te verliezen, maar vonden elkaar op wonderlijke manier toch terug. En dat wonderlijk bedoel ik dan letterlijk, wat mij betreft was dat een knipoog uit de hemel. Sas was namelijk gaan werken in één van de meest onooglijke dorpjes in het Groene Hart, zó klein dat we elkaar tegenkwamen toen ik slechts één keer bij mijn in datzelfde dorpje woonachtige oom en tante op bezoek was. We wisselden telefoonnummers uit (van een vaste telefoon uiteraard), zochten elkaar op en bleven contact houden.

Al snel ontdekten we dat we behebt waren (en zijn) met dezelfde kernkwaliteit: Veel te aardig zijn. En zoals dat doorgaans gaat met dingen waar tè voor staat, het is niet handig, onprettig, ingewikkeld of ronduit naar. Samen struikelden en vielen we in om-en-nabij de honderdduizend pogingen om geen misbruik van ons te laten maken en toch aardig te blijven. Omdat we zo goed wisten van elkaar hoe het voelde, konden we ons verhaal altijd in geuren en kleuren bij elkaar kwijt. En dat maakte alles toch echt een stuk lichter om te dragen. Of we die kunst nu onder de knie hebben?

Wie het weet mag het zeggen. Soms wel en soms ook helemaal niet komt waarschijnlijk het meest in de buurt van de werkelijkheid. Maar we poetsen onze tanden in ieder geval niet meer met ontharingscrème.

We kregen kinderen rond dezelfde tijd, wat resulteerde in ontelbaar veel foto’s van ons met onze schatjes in dierentuinen en speeltuinen. Voor de opmerkzame lezer: ja, we zaten toen nog steeds in de degelijke flow.

In die periode daarna waren er tijden dat we elkaar vaak zagen en tijden dat we elkaar minder vaak zagen, maar we deelden altijd lief en leed. Behoorlijk veel leed eigenlijk, maar dat compenseerden we dan wel weer ruimschoots met nog veel meer lief.

We lachten samen tot we van de bank rolden, we huilden onze ogen uit ons hoofd en alles er tussenin. We kletsten regelmatig tot diep in de nacht, wat natuurlijk de mooiste gesprekken waren, maar omdat we toen nog 100 kilometer bij elkaar vandaan woonden, was altijd één van ons de pechvogel die daarna nog een uur haar ogen open moest houden achter het stuur om de familie veilig thuis te brengen. Ieder voordeel heb z’n nadeel.

We gingen ook diverse keren met elkaar op vakantie, en ik vergeet nooit die keer in Zeeland, toen Benito en Manon respectievelijk 9 en 8 jaar oud waren. Als goede en nog steeds behoorlijk degelijke moeders hadden we van te voren besproken of het verantwoord was om een jongen en een meisje van die leeftijd samen op een kamer te laten slapen. We kwamen tot de voor ons doen best progressieve conclusie dat dat wel moest kunnen. En wat denk je? Na de eerste nacht kwamen Manon en Benito innig tevreden hun slaapkamer uit met de mededeling: ‘We hebben al gezoend!’. Twee mama’s waren in totale shock, dat lijkt me duidelijk.

In de jaren daarna verdampte tijdens een vaak moeizame reis door de bergen en dalen van het leven, stukje bij beetje onze degelijkheid en werd dat vervangen voor iets wat ik het beste kan omschrijven als levendigheid. Nog steeds best wel nette vrouwen, maar ook graag een ietsiepietsie ondeugend.

Onze kinderen verlangden tegen die tijd alleen nog maar terug naar die degelijke moeders van toen, want deze nieuwe versie werd soms toch echt een tikkie tè levendig naar hun smaak. We hielden namelijk wel van een dansje hier en daar, maar dat werd bepaald niet gewaardeerd door de pubers.

Ons bood dat dan trouwens wel weer opvoedkundige kansen, want als ze erg bijdehand werden, dreigden we gewoon om gezamenlijk de koelkastendans te gaan doen, wat voor hen zodanige pure horror was, dat ze daarna alles deden wat we van ze vroegen (en nee lieve mensen, jullie krijgen geen demonstratie, want het gaat hier om een keurig nette bruiloft).

Afijn, hoe minder keurig Sas en ik werden, hoe degelijker onze vriendschap werd. We begrepen elkaar en gaven elkaar de ruimte om volledig zichzelf te zijn. Zo’n vriendin te hebben is pure zegen kan ik je zeggen en ik dank haar dan ook uit de grond van mijn hart voor werkelijk alles in onze vriendschap.

Note for Alex: Ze is echt heel leuk! Maar dat had hij al wel begrepen denk ik.

We vulden elkaar ook altijd mooi aan: Zat ik in een boze fase, dan was Sas vergevingsgezind en was zij klaar met alles en iedereen, dan was ik weer milder. En soms waren we gewoon allebei een poosje heel kwaad. Ook wel eens lekker.

Op andere momenten konden we uren filosoferen over het leven en ook over Gods bedoeling met ons en alles wat we niet begrepen. We droomden van dichter bij elkaar wonen en meer tijd samen kunnen doorbrengen.

Maar zelfs in onze allermooiste dagdromen hadden we niet kunnen bevroeden dat onze levens zouden samenkomen in hetzelfde dorp en dezelfde kerkelijke gemeente. Over knipogen van Boven gesproken!

Wel een beetje jammer natuurlijk dat dat net op het moment gebeurt dat ik aan de andere kant van de wereld ben gaan wonen, maar gelukkig is dat van tijdelijke aard. We hopen nog heel veel moois voor de boeg te hebben, niet alleen samen, maar ook met onze mannen.

Want nu zijn Sas en Alex dus een paar. Een stralend paar kan je wel zeggen. Ik heb zelden een trouwkaart gekregen waar zoveel puur geluk en plezier vanaf spatte. En dat is dan ook meteen mijn wens voor hen samen: Heel veel geluk en heel veel plezier tot in lengte van heel veel dagen.

En om maar eens lekker degelijk af te sluiten: Ik hoop er nog heel lang getuige van te moge zijn!