DIERENTUIN

En dan ben ik ineens alweer een week terug in Indonesië. Eén hele week van de slechts vier die ik hier nog over had, poeh wat gaat de tijd snel!

Ik probeer krampachtig om alle indrukken op te slaan in een speciaal mapje in mijn hoofd, genietend van alles wat het leven hier zo bijzonder maakt. Mijn zintuigen draaien overuren en alle dingen die an sich niet echt geweldig zijn, blijken nu ineens enorm waardenvol:

De rommelige stad, de eindeloze verkeersopstoppingen, de straten vol eetstalletjes en de relaxte mensen die simpelweg genieten van samen zitten, eten en lachen.

De galmende moskeeën, de ronkende motoren, de fluitjes van de verkeersregelaars en het getingel van de straatverkopers.

De geur van uitlaatgassen en van saté die wordt gebakken op open vuur.

De vochtige lucht en het zweet op mijn huid tijdens fijne ritjes op de scooter.

En natuurlijk de smaken van alle lekkers dat hier te krijgen is, waar ik in de afgelopen week zoveel van geproefd heb dat ik me er gewoon een beetje voor schaam.

Want terwijl mijn hoofd maar niet wilde begrijpen dat mijn lichaam een paar tijdzones was opgeschoven (waardoor ik me behoorlijk brak voelde) had ik een agenda vol met gezellige koffiedates, heerlijke etentjes en fijne vergaderingen met de Werkgroep.

En probeerde ik daar simpelweg van te genieten en te negeren dat ik over een paar weken verhuis naar een ander land.

Zelfs als op de meest onmogelijke momenten kleine gemene beestjes mijn hoofd binnenkropen met teksten als: ‘Je moet alles in je huis nog uitzoeken hè, zou je daar niet eens mee starten?’ of: ‘Je moet nog afscheidscadeautjes regelen voor een heleboel mensen, misschien eens aan beginnen?’ of: ‘Ga eens wat doen, mens! Je hebt een verhuizing voor de boeg!’.

Ik weet het, het klinkt als een volleerde struisvogel, maar om heel eerlijk te zijn is het meer dan dat.

De komende weken (met daarin naast afscheid nemen en verhuizen, ook een bezoek van Arne en Elisa èn van Jan z’n broer Arno en zijn vrouw Astrid èn een lang weekend met onze logés naar Flores en de Komodo Eilanden) zijn zo overweldigend dat ik ben gestart met leven bij de dag: Ik kijk steeds maar één dag vooruit, ga ervan uit dat alles goed komt en dat ik het vanzelf merk als dat niet zo is. Wat zou de psycholoog van m’n toenmalige burn-out-reïntegratietraject trots op me zijn als ze dit hoorde!

Natuurlijk scheelt het ook dat ik weet dat Jan de papieren tijgers voor zijn rekening neemt, die schijnbaar horen bij verhuizen van het ene naar het andere Aziatische land. Welke sadist die procedures heeft bedacht weet ik niet, maar hij of zij is beslist geselecteerd op de kernkwaliteit leedvermaak.

Ik stel me voor dat er zo’n groepje ambtenaren bij elkaar zat om de gang van zaken uit te werken:

Ambtenaar 1: Goedemorgen team, vandaag gaan we bedenken hoe we het expats zo moeilijk mogelijk gaan maken om hun geld in ons land uit te geven. Waar beginnen we mee?

Ambtenaar 2: Eerst maar eens checken of ze getrouwd zijn. Laat ze maar een door de notaris geverifieerd document aanleveren.

Ambtenaar 3: Dat vind ik wat mager, ze moeten dan ook met dat document langs het consulaat van hun land.

Ambtenaar 2: En langs het Ministerie van Buitenlandse zaken. Die lui hebben er helemaal niets mee van doen, maar is toch weer een lekker tripje voor zo’n expat.

Ambtenaar 3: Misschien kunnen we ze ook nog langs de ambassade sturen?

Ambtenaar 1: Klinkt als een goed plan. Lekker gewerkt team! Morgen de volgende.

Hoe dan? Er zal toch in Nederland wel ergens een register zijn waar je kan lezen:

Jan van den Brink en Ellen den Heijer - gehuwd op 21 mei 1997 - tot op heden geen aanvraag tot scheiding ingediend, dus met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid nog getrouwd???

Maar nee. En dus vermoed ik dat er naast een tijger in de komende weken nog een complete papieren dierentuin voorbij gaat komen. Ik houd jullie wel op de hoogte!