Ons hotel in Bangkok werd op de website aangeprezen als niet duur, schoon, goede service, maar een gedateerde inrichting. En daar was geen woord van gelogen. Het hotel heeft de feel en look een Chinees restaurant in de jaren ’80, maar is verder prima, heeft een fantastisch zwembad en een nog betere poolbar en restaurant. Als klap op de vuurpijl kregen wij van de receptionist een executive room op de 26ste verdieping, wat een ware balzaal bleek te zijn met zeker 15 meter aan ramen met prachtig uitzicht op de stad. Niks mis mee dus. En voor een langer verblijf was meer ruimte ook best fijn.
Inmiddels arriveerden vanaf maandag steeds meer collega’s van Jan voor de beurs en dat leverde allerlei gezelligheid op, waaronder een etentje met Henk en Maaike. Zij zijn hetzelfde avontuur als wij aangegaan, maar dan in Vietnam. Maaike schrijft ook een blog en we mailen regelmatig omdat het gewoon erg leuk is om te kletsen met iemand die in hetzelfde schuitje zit, maar toch net anders.
Het schattige restaurantje dat Henk had uitgezocht zat stampvol, maar volgens de eigenaresse kwam er snel een tafel vrij. Ze nam ons mee naar een steegje achter het restaurant, waar een tafeltje stond met wat krukjes, naast de plek waar de afwas werd gedaan. Dit was blijkbaar de wachtkamer. Na een minuut of twintig kwam ze ons weer ophalen, maar wisten we werkelijk niet wat we zagen toen we het restaurant weer binnenliepen: Het was helemaal leeg. Alsof iedereen in een klap van de aardbodem was verdwenen en wij de enige overlevers waren. Maar het bleek minder dramatisch, het was een reisgezelschap geweest dat in een bus was gestapt. Een gekke gewaarwording was het wel. En lekker eten kregen we even later gelukkig ook.
Op woensdagavond, na de eerste beursdag, waren Jan en ik door een zakenrelatie uitgenodigd voor een dinercruise over de rivier. Jan appte dat ik het beste rechtstreeks naar de kade kon gaan, want hij stond in de file. Dus toog ik met een taxi naar Riversite en maakte het me daar maar gemakkelijk op een bankje. Al snel kwam er een man naast me zitten van een jaar of dertig. Hij vertelde dat hij uit India kwam en in Thailand werkte. We raakten in gesprek en ik kreeg het ene compliment na het andere van de beste man. Zijn dag was helemaal goed omdat hij in mijn mooie ogen mocht kijken (whoehoe!), ik was zo’n vriendelijke vrouw (tuurlijk!) en ik zag er zo mooi uit (vanzelfsprekend!). O ja, en mijn broek met glimmertjes (die ik wel vond passen bij de glitter en glamour van zo’n boot) vond hij helemaal dolletjes. Ik denk in ieder geval dat hij zoiets zei. Hij vroeg zelfs of ik even een rondje wilde draaien zodat hij me van alle kanten kon bekijken...
Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik wordt dan toch een beetje wantrouwend.
Ik bedoel maar, een mooie man van in de dertig kan zijn complimenten in Thailand echt wel kwijt aan iemand anders dan een vrouw van zekere leeftijd die eruit ziet alsof ze haar bordje meestal wel leeg eet. Ik ging er dan ook vanuit dat hij binnen zeer afzienbare tijd ging proberen om me wat te verkopen of dat hij me probeerde af te leiden, waarop iemand anders me zou proberen te beroven. Maar er gebeurde niets. Ons gesprek kabbelde voort en mijn tas zat veilig tussen mijn benen geklemd. Maar toen ik zei dat mijn man binnen enkele minuten zou arriveren had hij wel ineens enorme haast om weg te komen. Ik heb al drie keer gecheckt of ik al mijn spullen echt nog heb en blijf me maar afvragen of ik gewoon een ontzettend onaardig en wantrouwend mens ben of dat er in principe echt iets niet deugde aan die man.
Enkele minuten later, rond tien over acht, kwam Jan aanlopen, met het zweet drie lagen dik op zijn voorhoofd. Hij had anderhalf uur file gehad, maar we waren in ieder geval nog op tijd voor de boot, die volgens de uitnodiging om half negen zou vertrekken. We liepen snel het laatste stukje naar de boot, die zich tot onze stomme verbazing recht voor onze neus langzaam los maakte van de kade en de rivier opvoer. Jan zag zijn collega’s op het dek, maar niemand zag ons. Hij begon snel te bellen met de organisatoren, maar die pakten de telefoon niet op. En toen hielden de opties dus een beetje op. Daar stonden we dan...
We keken elkaar wat bedonderd aan en besloten uiteindelijk maar naar het naastgelegen restaurant te gaan, we moesten tenslotte toch eten. Daar bleek Jan z’n telefoon ook nog leeg, dus hij vroeg of hij die aan de oplader mocht leggen.
En toen ontstond dus de volgende opmerkelijke situatie: We zaten samen op een terras midden in Bangkok aan de rivier de Menam, omgeven door duizenden pinkelden lichtjes. Er streek een lauwwarm briesjes langs ons gezicht, we hadden een lekker drankje voor ons neus en keken uit over de rivier en de skyline van een prachtige stad. Potentieel een droomscenario, maar wij zaten elkaar een beetje sip aan te kijken. Over monsterlijk verwende mensen gesproken… En dat realiseerden we ons ook, maar konden de teleurstelling van de gemiste cruise toch niet helemaal loslaten.
Toen Jan een half uurtje later zijn inmiddels weer gedeeltelijk opgeladen telefoon ophaalde had hij 8 gemiste oproepen van de zakenrelatie die de cruise organiseerde. Ze hadden om willen draaien om ons alsnog op te pikken, maar omdat Jan zijn telefoon niet meer oppakte dachten ze dat we weg waren gaan. Ze hadden zelfs nog geprobeerd mij te bellen, maar ik dacht dat het werk was en heb vakantie, dus belde niet terug. Die akelige wet van Murphy ook!
We kregen duizendmaal excuses dat de boot te vroeg was weggevaren en de verzekering dat ze het goed gaan maken. Als ik de kans had gehad had ik ze beslist een tippie mijnerzijds gegeven: Vraag een horloge voor je volgende verjaardag.
Maar mijn man onderhoudt de contacten zelf en dat is waarschijnlijk maar beter ook. Al kon ik het natuurlijk niet laten om nog een vals grapje te maken over de boot missen. Hij kon er niet om lachen.
Op donderdag bezocht ik met Maaike het prachtige Grand Palace, onderhandelden we met tuktukchauffeurs (met twijfelachtig resultaat) en relaxten we ’s middags bij het verrukkelijke zwembad van het Sheratonhotel.
’s Avonds was er in datzelfde hotel een galadiner voor 500 werknemers, klanten en zakenrelaties van De Heus Azië. Jan was weer aan de late kant, maar gelukkig hebben hotels niet de gewoonte om weg te varen.
Dit soort gelegenheden zijn in Azië een aanslag op je zintuigen, want iedereen is hier dol op hard en fel. De openingsact was een epileptische lichtshow met de muziek op standje gehoorbeschadiging. Na de verplichte toespraken in vijf talen werd het eten geserveerd, maar een gezellig gesprek met je tafelgenoten zat er niet in, want we werden beziggehouden met allerlei optredens vol muziek en dans, opnieuw op maximaal volume. Maar toen wisten we nog niet dat het absolute klapstuk van de avond nog moest komen: karaoke, het topamusement van heel veel Aziaten.
Met wisselend succes werd er in verschillende talen gezongen of in ieder geval een poging gedaan het daarop te laten lijken. Maar het werd nog erger. Op een zeker moment werd de chickendance aangekondigd. Maaike en ik keken elkaar aan: Het zal toch niet…? Voor de zekerheid hielden we onze telefoon in de aanslag en ja hoor: daar begon het bekende deuntje van onze eigenste Nederlandse Vogeltjesdans. De Nederlanders probeerden de Aziaten op het podium het dansje aan te leren en al snel liep het podium verder vol met Nederlanders die dachten dat ze het nog beter konden en Aziaten die maar een beetje met hun armen wapperden en met hun heupen wiegden in de hoop bij de typische kippenmoves in de buurt te komen. Het was hilarisch
Om ze in Barneveld lekker te laten meelachen, stuurde ik een filmpje van deze performance in onze gezinsapp. Ze vragen zich thuis nu wel af hoe serieus het werk van hun vader eigenlijk is. Hij doet iets met kippen toch?
Eh ja. En iets in een andere cultuur. Waar je iedere keer weer verrast wordt omdat het nog gekker kan.
Inmiddels zit ons reisje naar Thailand erop. Maar niet getreurd, als we aankomen op het vliegveld van Jakarta, landt rond dezelfde tijd de vlucht uit Amsterdam met daarin mijn nicht Agaath en haar man Mart. Deze leukerds komen gezellig bij ons logeren en samen hopen we ook nog een reisje naar Lombok te maken. Ontzettend veel zin in!
Comments