Het is heerlijk om weer terug te zijn in Vietnam. De tijd is Nederland was fantastisch en ik had een enorme brok in mijn keel toen we de kinderen en ons huis weer achterlieten, maar eenmaal terug in Azië nam het plezier onmiddellijk weer de overhand. Maar goed ook, want als alles volgens plan verloopt, blijf ik deze keer een half jaar hier en dan kan je het maar beter naar je zin hebben natuurlijk.
Jan is inmiddels aardig ingewerkt in z’n nieuwe functie en daar hoort ook deze keer een auto met chauffeur bij. Chan en zijn bolide staan op werkdagen tot Jan z’n beschikking. Niet zo over de top elitair als in Indonesië dus, waar Afif in feite 24/7 voor ons beschikbaar was, maar wel heel prettig voor Jan die veel door het land reist en zo op de achterbank door kan werken.
Om ons personeelsbestand weer op volle sterkte te brengen (en omdat de boel hier behoorlijk vervuilt als ik Nederland ben, ondanks Jan z’n heldhaftige pogingen om het schoon te houden), had ik vanmorgen een afspraak met Ly, die ik via via aanbevolen had gekregen. We hadden afgesproken dat we elkaar om 9.00 uur in de lobby zouden treffen, en zo geschiedde.
Na het voorstelrondje vroeg ik Ly of ze Engels sprak en toen ze antwoordde met ‘ja’, was ik even vergeten dat Aziaten in principe altijd ‘ja’ zeggen. Zoals jullie begrijpen, duurde het niet lang voordat ik dat besefte. En zo voerden we een soort van sollicitatiegesprek via Google Translate. Niet heel geanimeerd, maar wel super efficiënt, want iedere zin duurde zo lang (Ly is niet zo goed met haar telefoon, of heel erg zenuwachtig) dat we ons echt tot de belangrijkste zaken beperkten.
Ly wilde meteen aan het werk en ik vond dat wel prima, dus trok ik me terug in mijn werkkamer (met fabelachtig mooi uitzicht, maar dat heb ik vast al een keer verteld) om ook maar meteen iets nuttigs te gaan doen. Ondertussen had ik mijn oren op steeltjes, want ik heb nog nooit een schoonmaakster aan het werk gehad waar ik alleen werktijden en salaris mee had uitgewisseld en verder niets van wist. Ik hoorde vooral enorm veel geklots van water en al snel begon het huis te ruiken als een testlab voor schoonmaakmiddelen, dus ik ging ervan uit dat dat iets goeds betekende. En dat was ook zo, aan het eind van de ochtend was ons appartement weer brandschoon, Ly blij met haar salaris en ik dubbelblij omdat ik weer alleen was in heerlijk fris huis.
Win-win-win dus.
Voor we half december naar Nieuw Zeeland vertrokken, hadden we nog niet veel tijd gehad om onze nieuwe buurt te verkennen, dus daar zijn we vorige week enthousiast mee begonnen. Onder ons appartementencomplex en de straten er omheen zijn talloze winkeltjes (we proberen iedere keer een andere uit), je kunt heerlijk langs de rivier lopen (vooral ’s avonds waait er een fijne koele wind) en er zijn veel verschillende restaurantjes, die we van plan zijn om allemaal een keer te bezoeken.
Daarmee begonnen we vrijdagavond bij de Koreaan, voor ons letterlijk naast de deur. Diep in mijn hart hoopte ik dat het het lekkerste en leukste restaurant ever zou zijn, zo één waarvan je dolblij bent dat je het ontdekt hebt en waar je ontzettend graag terug gaat. Want hoe fijn en makkelijk is het om zo’n plekje vlakbij te hebben? We hadden al vaker Koreaans gegeten en daar wel goede ervaringen mee, dus het zou kunnen.
Maar het was natuurlijk niet zo.
Aan de vriendelijkheid van het personeel lag het zeker niet, of misschien juist wel, want je kunt ook teveel je best doen: Nog voor ik überhaupt m’n stokjes had kunnen pakken, stond er al een serveerster met een vork klaar. En dat voelde toch alsof je in een koffietentje al op voorhand een tuitbeker wordt aangeboden omdat je eruit ziet alsof je niet zonder knoeien kan drinken. Iets wat je je alleen aantrekt als er een kern van waarheid inzit natuurlijk (en dat is in mijn geval beslist zo), maar juist daarom werd ik meteen al een beetje bokkig. En dat werd daarna niet beter toen een andere serveerster mijn lieve man ook nog zijn barebcuepleziertje ontnam.
Koreaans eten is namelijk barbecueën aan tafel en omdat Jan erg van koken houdt, zat hij al gauw blijmoedig te grillen. Ik probeerde alvast wat van de bijgerechten (met stokjes!) en bekeek de lappen vlees. Het was vrijdagavond, dus het duurde even tot het tot mijn brein doordrong dat deze lappen echt veel te groot waren om met stokjes te eten en dat er behalve een tang geen ander bestek op tafel lag. Maar net toen ik dit verbluffende inzicht met Jan wilde delen, kwam een volgende serveerster aangesneld, griste de tang uit Jan z’n handen en pakte een enorme schaar uit haar schort, waarmee ze alle donkere randjes van het vlees begon te knippen.
Ik vroeg me een tijdje af of ik deze handeling nou raar moest vinden of superefficiënt, maar ik werd afgeleid doordat ze maar bij onze tafel bleef staan en zichzelf de taak gaf om het vlees verder gaar te bakken. In mijn beleving was dit een non-verbale manier om tegen Jan te zeggen: Je bakt er helemaal niets van (Hoe durfde ze? Mijn leuke man kan prima vlees bakken!), maar volgens Jan was dat redelijk normaal bij een Koreaans restaurant. Normaal of niet, ik vond het bar ongezellig om de tafel ineens te delen met een derde persoon en was blij dat toen ze eindelijk klaar was. Opnieuw kwam de schaar tevoorschijn, nu om het vlees voor ons in hapklare brokjes te knippen. Het smaakte allemaal heerlijk en zoals gezegd was iedereen reuzevriendelijk, maar mijn favoriete restaurant gaat het toch niet worden, daar ben ik dan weer net te eigenwijs voor.
Deze week nieuwe rondes, nieuwe kansen wat mij betreft.
Ik heb inmiddels ook m’n goudvisroutine weer opgepakt, al is goudvis geen adequate benaming meer nu ik in het prachtige zwembad bij ons appartementencomplex zwem. Je kan hier namelijk gemakkelijk een school dolfijnen loslaten, zonder dat je je ook maar enigszins zorgen hoeft te maken over hun bewegingsvrijheid. Ik heb ontdekt dat er net na de middag bijna niemand naar het zwembad gaat, dus dat is mijn favoriete zwemmoment geworden: een enorm zwembad helemaal voor me alleen. Op de badmeester na dan, die me goed in de gaten houdt en me iedere middag weer streng meedeelt dat ik éérst dien te gaan douchen. Die boodschap had ik na de eerste keer ook wel begrepen, maar hij kan ook niet weten dat hij van alle gezagsontrouwe Europeanen nu toevallig een superbraaf exemplaar getroffen heeft…
Tenslotte wil ik jullie nog even voorstellen aan mijn nieuwe buurjongen, die ik voor het gemak Crijsje heb genoemd. Zijn favoriete bezigheid is fietsen.
Hij scheurt de hele dag op zijn loopfiets door de gangen en de lobby van onze flat, op de voet gevolgd door zijn nanny, een oudere dame, in wiens ogen ik inmiddels alle stadia van wanhoop en paniek heb gezien. Niet verwonderlijk, want Crijsje gilt aan één stuk door tijdens het fietsen: een soort valse hoge C op maximaal volume, die bij langdurige blootstelling zonder twijfel tot gehoorbeschadiging leidt. Zijn gegil gaat dwars door muren en deuren.
Over het algemeen heb ik best veel geduld met kinderen, maar inmiddels heb ik me al een paar betrapt op de gedachte om mijn deur open te trekken en heel hard terug te gillen. Niet best als je pretendeert pedagoog te zijn. Nu maar hopen dat mijn eigen woorden ‘Het is een fase, het is lastig, maar gaat echt voorbij!’ ook voor dit mannetje gelden, anders is ons nieuwe huis misschien toch wat minder paradijslijk als ik dacht…
Comments