FEEST

Als calvinistisch meisje weet ik natuurlijk dat het op deze aarde niet volmaakt gaat worden, maar de afgelopen week komt echt in de buurt. En hoewel ik het afgelopen jaar tot op het bot verwend ben met leuke reisjes en natuurschoon, ben ik nog steeds oprecht verwonderd over alles wat we samen met Agaath en Mart zien en ervaren. Alsof we op een feest zijn met een eindeloze stroom cadeautjes. De bijgaande foto van de plek waar ik mijn blog heb zitten schrijven zegt meer dan genoeg denk ik…

Op vrijdagavond vielen mijn lieve nicht Agaath en ik (onze mannen waren iets kalmer, zoals te verwachten was) elkaar in de armen bij de bagageband van het vliegveld van Jakarta. Zij na een hele lange reis en wij na een wat kortere. Eenmaal thuis had Rachel voor lekkere welkomsthapjes gezorgd en stond ze ook nog eens te trappelen om onze was te kunnen doen. Wij rolden al snel ons bed in, want we wisten dat de wekker de volgende ochtend alweer vroeg zou gaan.

Er stond namelijk een evenement van Werkgroep ’72 op de planning. We hadden een spelletjesochtend georganiseerd voor de kinderen van weeshuis Pa van der Steur. Alle vrijwilligers met hun gezin waren uitgenodigd om samen met de kinderen een lekker Hollands feest te vieren. Agaath en Mart waren voor de gelegenheid ons ‘gezin’ en zo zaten we om kwart voor acht alweer in de auto.

En wat een fantastische ochtend werd dat! Iedereen werd ingezet om te helpen: Jan en Mart waren met veel plezier de baas bij het koekhappen (wat een lol hadden die!), Agaath was de enthousiaste aanvoerder van team Yellow en ik had zelf met een fluitje en een timer de controle over alles. Nou ja, dat was de bedoeling. De meeste groepjes deden vooral wat ze zelf leuk vonden, maar dat mocht de pret natuurlijk totaal niet drukken. Er werden blikken gegooid, koek gehapt, gesjoeld, geknutseld en er was een waterspel. En ieder kind werd geschminkt en mocht op de foto. Na afloop was er een heerlijke lunch, waar we de kids kennis lieten maken met pannenkoeken met stroop en een broodje kroket. Voor we weggingen kregen alle kinderen een goodiebag met wat lekkers en ontzettend leuke cadeautjes die Agaath en Mart voor hen hadden meegenomen uit Nederland. Al die blije gezichten waren goud waard!

Inmiddels zijn we na een heerlijk weekend in en om ons huis in Jakarta en een uitstapje naar onze favoriete rooftopbar aangeland op Lombok.

Op een koude avond in januari hadden we een resort uitgezocht, maar toen hadden we werkelijk niet durven dromen dat dat zo’n paradijsje zou zijn. Geen van ons vieren heeft ooit op zo’n prachtige plek gelogeerd en het personeel is geweldig. Uiteraard volgen er weer foto’s in de fotogalerij van deze site (onder het kopje Lombok) en die zullen ongetwijfeld voor zich spreken. Ik zal jullie verder proberen niet jaloers maken 😉.

Maar voor iedereen die nog van plan is deze kant op te komen: Sulamada Resort in Senggigi op Lombok, onthoudt die naam!

Ondertussen hebben wij het echt beregezellig met z’n vieren. We raken niet uitgepraat. Van diepgaande gesprekken tot de slappe lach, alles komt voorbij. Het is zelfs gelukt om tijdens het snorkelen nog door te kletsen.

Agaath en ik ontdekken zo steeds meer hoeveel we op elkaar lijken, maar ook onze mannen blijken een soort repeterende breuk te zijn. Sinds een voorbijganger vroeg of ze broers zijn, noemen ze elkaar ook zo. En als je ze samen ziet, snap je dat die vergissing inderdaad makkelijk gemaakt is.

Door urenlang praten leer je ook van alles van elkaar. Zo leerde ik van Agaath dat je gewoon alles moet vragen dat in je opkomt. Al maakte zij het dan wel heel bont met de ober op ons resort, door hem out of the blue te vragen: ‘Do you have nuts?’.

Ik moet het de man nageven, hij vertrok geen spier bij deze persoonlijke benadering. Maar hij was wel zichtbaar opgelucht toen hij erachter kwam dat ze nootjes voor op haar ijs bedoelde.

Op dinsdagochtend vroegen we bij de receptie of we scooters konden huren en al een kwartier later werden deze voor de deur bezorgd. Door een verhuurbedrijf dat lang had nagedacht over een naam met een geruststellend karakter. Ze waren uitgekomen op Risky Rent, dus dat beloofde wat. We kregen one-size-fits-all helmen (die bij Jan strak om zijn hoofd geklemd zat, tot hij erachter kwam dat zijn oren dubbel zaten) en gingen op ontdekkingsreis. En wat een feestje was dat weer!

We toerden langs de kustlijn met uitzicht op het aquablauwe water, door kampungs waar de heerlijkste geuren je tegemoet dreven tussen de kleine huisjes vandaan, we zagen apen langs de weg, de prachtigste bloemen en vruchten in de bomen, terwijl een fris windje langs onze helmen suisde. We bezochten een parelduikerij en eindigden onze trip bij een echte Lomboks parelshop, waar onze mannen traditiegetrouw kramp in hun portemonnee kregen en wij dames intens genoten.

Voor woensdag boekten we een boot (zo’n traditionele met zijwieltjes) en voeren we naar de Gili Islands ten noordwesten van Lombok om te snorkelen. Ik had nog nooit gesnorkeld, maar ik vermoed dat dit een blijvertje wordt, want het was geweldig. Wat een mooie wereld schuilt daar onder dat prachtige turkooizen water!

We zagen vissen in de mooiste kleuren, koraal in de prachtigste vormen en er waren zelfs schildpadden die gezellig met ons meezwommen. Bij het middelste eiland van de drie, Gili Meno, dat ook wel honeymoonisland wordt genoemd, bracht onze gids ons naar een groot beeld onder water en daarna naar een strandje dat uit een reisgids was weggelopen, waar we de lekkerste satéh ajam ever te eten kregen.

En dat was die dag nog niet alles, want ’s avonds bracht de ober van ons resort ons naar tafel aan het strand, onder zo’n baldakijn met zacht wapperende witte vitrage, over een pad bestrooid met bloemetjes en omlijst door kleine lichtjes. Romantischer kan bijna niet, wat door de dames uiteraard net wat meer op waarde werd geschat dan door de heren. Het lukte Mart zelfs om een groot deel van de bloemen op het pad te omzeilen… Gelukkig was de Lombokse rijsttafel die we vervolgens kregen voorgeschoteld dan weer voor iedereen een feestje, waar we rozig (en een beetje verbrand) door heel veel zon en zee van hebben zitten genieten.

En nu zit ik dus aan datzelfde strand mijn blog te typen, om hierna in een ligstoel bij het zwembad te ploffen. Jan, Agaath en Mart zijn naar het Wildlife Resort waar Jan en ik in augustus zijn geweest, om te knuffelen met orang-oetangs en/of te modderbaden met de olifanten (tot ze weggingen konden ze nog niet kiezen wat het ging worden, maar als ze terug zijn kan ik waarschijnlijk in één oogopslag zien wat ze hebben gedaan).

En dan hebben Agaath en ik ook nog het fantastische plan opgevat om de dag af te sluiten in de welness met een balinese massage, een gezichtsbehandeling, een cucumberwrapp (wat dat dan ook mag wezen) en een bubbelbad met lavendel.

Ik zei het al, het is een feestweek met alleen maar cadeautjes. Om stil van te worden. Al moet ik eerlijk zeggen dat dat deze nichtjes nog steeds niet gelukt is 😊.