Voordat Jan en ik vorige week uit Hanoi terug naar huis vlogen, waren we eerst nog uitgenodigd om een feestje mee te vieren: Bel Ga opende een nieuwe broederij en dit gebeurde met alle mogelijke toeters en bellen.
We werden met luid tromgeroffel ontvangen door prachtig geklede dames en via de rode loper naar binnen begeleid. Daar was allereerst het in Vietnam onmisbare fotopodium, waar we natuurlijk met een heleboel mensen op de foto moesten. Na een VIP rondleiding door de broederij was de grote feestzaal inmiddels gevuld met zo’n 400 gasten en begon de ceremonie om het bedrijf officieel te openen. En wat maken ze daar in Azië toch een poppenkast van… Eindeloze speeches, nog veel meer dankbetuigingen, bloemen, dans, vuurwerk en rook machines, het kwam er allemaal aan te pas. Zoals gebruikelijk eindigde het spektakel met een uitgebreide lunch met zoveel gerechten dat de tafels te klein waren.
Wij konden die lunch niet helemaal uitzitten, want we moesten onze vlucht halen, wat ik stiekem niet zo erg vond, maar zoals altijd was het een hele klus om mijn lieve man mee te krijgen. Ik had inmiddels al een beetje de zenuwen want ben graag op tijd, maar we zouden nu ongeveer een uur voor vertrek pas op het vliegveld arriveren. Dat kan wel bij een binnenlandse vlucht, maar is krap. We baalden dan ook stevig toen we in de vertrekhal aankwamen en zagen dat we op de verkeerde plek waren gedropt door de chauffeur: de internationale vertrekhal in plaats van de binnenlandse, die ook nog eens een stuk verderop ligt.
We pakten snel een taxi, maar maakten in onze haast een beginnersfout: We vroegen niet van te voren hoeveel het ging kosten. En hoorden vervolgens bij aankomst een prijs die minstens tien keer teveel was. Dat hadden we niet bij ons, dus gaven we de chauffeur wat er nog wel in mijn portemonnee zat (zo’n 15 euro, wat voor een ritje van 5 minuten in Azië nog steeds veel en veel te veel is) en sprongen uit de auto. Even dreigde de taxichauffeur om de kofferbak op slot te houden, maar Jan z’n lichaamstaal sprak boekdelen. Hij speelt de ik-ben-groot-en jij-bent-klein-kaart niet vaak, maar deze keer wel en dat had het gewenste effect. Later hoorden we van een collega van Jan, die een paar uur later precies hetzelfde had meegemaakt, dat deze gast werd gearresteerd door de politie wegens oplichting.
Wij renden ondertussen naar de balie, waar ze al snel nog een beetje zenuwachtiger leken te zijn dan wij. Terwijl de klok doortikte en het inmiddels nog maar een kwartier voor vertrek was, bleek dat het vliegtuig overboekt was en één van ons er niet meer bij kon. Maar we konden wel een uur later samen vliegen en kregen dan als compensatie versnelde doorgang bij de security en toegang tot de VIP lounge. Wat wij een prima oplossing vonden, want dat uurtje maakte toch niet meer uit en het scheelde een hoop gehaast.
Een weekend later zetten wij de feestvreugde met de zelfde vaart door. We waren namelijk te gast op vier verschillende bruiloften.
Oké, dat vraagt om wat uitleg, dat snap ik. Het zat namelijk zo: We hadden besloten om er samen een paar dagen lekker tussenuit te gaan. Even helemaal van de radar en alleen maar tijd voor elkaar. We hadden geen zin om ver weg te gaan, dus we boekten een resort op een half uur rijden van ons huis. Het bleek een heerlijk plekje met de veelzeggende naam de Hidden Mansions: Een groepje stijlvolle oude Frans koloniale villa’s, verborgen tussen de chaos en rommel van de stad. Via een lange oprijlaan omzoomd met palmbomen kwam je in een waar paradijsje terecht. Het was allemaal wat verouderd, maar had wel karakter en sfeer.
En dat hadden meer mensen ontdekt. Er werden toen wij op vrijdagmiddag aankwamen voorbereidingen getroffen voor een bruiloft. Bij het inchecken werd ons verteld dat er zelfs iedere avond een bruiloft zou zijn, maar wij konden gewoon van alle faciliteiten gebruik maken, alleen niet van het zwembad tussen 6 en 10 ’s avonds.
En zo kwam het dus dat wij drie avonden lang tussen de bruiloftsgasten zaten te borrelen en te eten en alle feestelijkheden van dichtbij meekregen, inclusief het jawoord. In Nederland zou je je dat echt niet voor kunnen stellen, wildvreemden tussen je bruiloftsgasten, maar hier keek helemaal niemand ervan op.
Op de eerste avond trouwde een rijk stel en bij deze bruiloft waren er net zoveel toeters en bellen als bij de opening van de broederij een week ervoor. Vuurwerk, rookmachines, lichteffecten, de hele riedel was uit de kast getrokken om het 'ja' van deze mensen te omlijsten. We hebben het allemaal met open mond zitten bekijken, wat een gelikte show! Ik vond het bijna eng worden toen er zelfs grote vuurzuilen aangingen, vlakbij de enorme pompeuze jurk van de bruid. Het zal vlam vatten… Gelukkig was er een zwembad in de buurt, waar ze in geval van nood in had kunnen plonzen, maar zoiets verhoogt de feestvreugde natuurlijk niet bepaald...
Op de tweede avond waren er twee bruiloften tegelijk, Iets minder stylisch verantwoord dan de avond ervoor, maar dat werd royaal gecompenseerd door de muzikale bijdrage: Op beide feesten, die dus strak naast elkaar op hetzelfde veld waren, werd aan karaoke gedaan.
Dwars door elkaar heen.
Met de geluidsinstallaties op standje gehoorbeschadiging.
Wij hebben er samen maar heel hard om gelachen (er was toch niemand die dat hoorde), in het besef dat we in ieder geval kunnen zeggen de ultieme Vietnamexperience hebben meegemaakt. En in de gelukkige wetenschap dat Vietnamese feestjes altijd om 10 uur afgelopen zijn.
Op zondag was er een christelijke bruiloft. Heel bijzonder om precies dezelfde liederen die wij in de kerk zingen, nu in het Vietnamees te horen zingen. Geen karaoke deze keer, wel prachtige vioolmuziek. En, net zoals op de andere bruiloften herhaaldelijk het nummer Beautiful in white , dat wij dit weekend zo vaak gehoord hebben dat wij het inmiddels kunnen dromen.
We hadden ons een weekend samen misschien wat anders voorgesteld, maar… we kunnen in ieder geval zeggen dat we er een feestje van hebben gemaakt. En genoten hebben we zeker.
Comments