GEARRIVEERD

Inmiddels merk ik dat maandenlang in Indonesië leven effect heeft gekregen op mijn handelen in Nederland. Ik sprak namelijk vrijdagmorgen in de trein van Schiphol naar Barneveld iedereen in het Engels aan en raakte ’s middags in de Jumbo verzeild in een frontale botsing omdat ik links bleef lopen met mijn kar. Verder bedenk ik me bij iedere winkel waar ik mijn mondkapje heb gelaten en zoek bij het tandenpoetsen de waterfles om me dan pas te realiseren dat ik hier uit de kraan kan drinken.

Bovenstaande betekent overigens wel dat ik weer gezond in Nederland ben aangekomen. Na een 14 uur durende vlucht naast een moeder en haar tien maanden oude baby, wat niet de hoeveelheid slaap opleverde die ik had gehoopt te krijgen. Maar eerlijk is eerlijk: Voor een baby van die leeftijd deed het mannetje het voorbeeldig. En iedere keer als ik het eigenlijk niet meer zo leuk vond kreeg ik zo’n stralende lach, dat ik alweer smolt.

Schiphol was me goedgezind vrijdag, waardoor ik een uur nadat het vliegtuig was geland al in de trein naar Amersfoort zat, genietend van de Hollandse luchten, de eerste groene waas over de struiken langs het spoor en de stralende narcissen. Een tropisch land is fantastisch, maar niets kan tippen aan lente in Nederland!

Mijn lieve schoonmama haalde me op bij het station, maar het feit dat ik haar hijgend om de hals viel had niets met emoties te maken. De deur van de trein ging namelijk niet open, waardoor ik met koffers en tassen door de trein sprintte naar de volgende deur, onderwijl paniekerig in steenkolenengels naar de mensen om heen blèrend that the door didn’t open (of iets dergelijks, mijn herinnering daaraan is uit zelfbescherming wat vaag. Ik hoop toch zo dat er geen bekende in de trein zat!). Iedereen liet me passeren (waarschijnlijk omdat ze dachten dat je zo’n mafkees beter buiten de trein kan hebben dan erin) waardoor ik nog net op tijd met m’n hele hebben en houwen de trein kon verlaten. Om me op het perron te realiseren dat ik me wellicht wat merkwaardig had gedragen. Zullen we de reis van 20 uur maar de schuld geven?

Donderdagochtend had ik nog een bestuursvergadering van de Werkgroep gehad, bij mede bestuurslid Tanja en omdat Afif vrij was i.v.m. het begin van de Ramadan, wilde ik op de scooter gaan. Nou woont Tanja maar 6 minuten bij ons vandaan en ben ik al een aantal keren bij haar geweest, ik had toch een studie gemaakt van de route. De wirwar aan kleine straatjes is nou eenmaal best ingewikkeld en je telefoon op het stuur is uit veiligheidsoverwegingen een no go. Op de heenweg reed ik in één keer goed, maar terug pakte ik ergens een verkeerde links of rechts en ineens was ik compleet verdwaald. Ik baalde, want Agaath en Mart waren inmiddels alweer bij ons thuis gearriveerd na hun bezoeken aan Soerabaja en Yogjakarta en ik had zin in nog een gezellige middag samen. Maar helaas. Eerst kreeg ik mijn internet niet aan de praat en daarna reed ik nog minstens vier keer verkeerd met als gevolg weer stoppen, weer op de navigatie kijken, weer goed uitkijken en de weg opdraaien, weer een stukje verder rijden en weer stoppen voor hetzelfde riedeltje. En dan heb ik het nog niet over al die mensen die me heen en weer zagen scheuren en me meewarig nakeken.

Uiteindelijk kwam ik gelukkig veilig thuis en hebben we nog een fijne en gezellige middag gehad (Agaath en ik hebben uiteraard gekletst alsof we elkaar maanden niet gezien hebben 😊). Maar de fijne vakantie samen liep toen wel op z'n eind. Vandaar de foto bij deze blog, die een prachtige herinnering is aan de fijne tijd die we met elkaar hebben gehad.

Agaath en Mart vlogen op vrijdag terug (voor jullie beeld: rond de tijd dat ik me zelf belachelijk maakte in de trein, kwamen zij aan op Soekarno-Hatta), maar ook ik hoefde deze keer niet alleen te reizen: twee collega’s van Jan namen dezelfde vlucht.

Afif bracht ons rond kwart over acht samen naar de luchthaven, waar ik ontdekte dat de security twijfels had bij de bagage van mijn gezelschap. Collega Guus had namelijk een tas vol monsters kippenvoer bij zich en dat vonden de beveiligers behoorlijk dubieus. Ze begrepen Guus niet die het woord chickenfeed steeds duidelijker articuleerde en algauw stonden er nog drie andere beveiligers bij, de één nog strenger kijkend dan de ander. Behulpzaam als ik ben, appte ik mijn integrale hulplijn Jan: Wat is kippenvoer in het Bahasa??? Het antwoord (pakan ayam) kwam net op het moment dat Guus zelf had bedacht om makan ayam te zeggen (kippen eten). Voor ze hem echt geloofden moest hij nog wel even met zijn vingers in het zakje, volgens mij om te bewijzen dat hij het aan durfde te raken en het dus geen gevaarlijke stof was, maar toen mocht hij toch door.

Moraal van dit verhaal: laat kippenvoer lekker in het land van herkomst, scheelt een hoop gedoe. Al is Guus in dit geval wel met kippenvoer en al goed aangekomen in Nederland.

De komende twee maanden ben ik dus weer in Nederland. Voor werk, maar ook voor allerlei leuke feestelijkheden. Ik heb dan wat minder of misschien wel geen blogs in de aanbieding, maar hoop in ieder geval eind mei bij jullie terug te zijn!