GROEN

Er is iets aan de hand met Noto, onze tuinman. Hij was vorige week ziek, vrijdag weer aan het werk, maar maandag weer ziek. We probeerden via verschillende lijntjes aan informatie te komen, maar dat ging moeizaam.

Er is namelijk nogal wat ruis op de lijn. En dat is dan zacht uitgedrukt: Noto spreekt zelf geen Engels en kan niet lezen of schrijven. Hij communiceert naar ons toe via Rachel. Hij heeft geen smartphone, alleen een oude Nokia (ene Mark uit Nederland had er nog één in de aanbieding), maar deze staat meestal uit. Soms krijgt Rachel wel een berichtje of belletje van zijn dochter. Daarnaast hebben twee andere Nederlandse collega’s van Jan Noto ook in dienst en krijgen we ook informatie binnen via hen en hun andere personeel.

En al die informatie is verschillend. Niet een klein beetje, maar echt significant anders. Volgens de één heeft Noto maagproblemen, volgens de ander ligt hij in het ziekenhuis met een darminfectie en weer een andere informatiebron kan ons vertellen dat hij zijn voet gebroken heeft (maar wel over een paar dagen weer beter is). Er rouleerde zelfs een foto van Noto in een ziekenhuisbed, maar je kon op die foto niet zien wat er met hem aan de hand is. Eigenlijk kon je zelfs niet eens zien of het Noto is. En bij nadere inspectie bleek de foto gedateerd te zijn op 15 oktober… Al met is niemand nog veel wijzer.

Dus speculeren we er lekker op los, wij Nederlanders onder elkaar (het wij-zij-gevoel krijgt een flinke boost hoor, als je niet meer begrijpt hoe dingen zitten!): Zou hij bang zijn om zijn baan te verliezen als hij langere tijd ziek is? (hoeft niet, we laten die lieve oude man echt niet zitten!). Is hij bij een dokter geweest met een beetje kennis van zaken? (weet je maar nooit hier). Is hij wel ècht bij een dokter geweest? (stel dat hij daar geen geld voor heeft? Zou hij geld willen aannemen als dat zo is? Is er überhaupt iets wat we voor hem kunnen doen?). Zou zijn dochter tegen iedereen wat anders vertellen omdat ze niet weet dat we elkaar kennen? (loopt Jan ook nog wel eens tegenaan in zijn werk: mensen vertellen smoesjes, maar wel tegen iedereen een andere, waardoor het vrij snel ontdekt wordt. En volgens goed Indonesisch gebruik lachen ze het dan vriendelijk weg). We hebben geen idee. We weten niet eens waar Noto woont, dus zelfs een fruitmand zit er nog even niet in.

En ondertussen zitten er drie huishoudens met een ultiem luxe probleem: het zwembad wordt groen.

Oh! Schrijf ik dat echt? Verwend nest. Maar geen zorgen, Noto hoeft echt niet te vrezen voor zijn inkomen, ook al hebben we wel aan Rachel gevraagd of ze een tijdelijke poolboy kan regelen (is wel net zo fris voor m’n dagelijkse goudvis-sessies). We wensen hem heel veel beterschap, ongeacht wat hij heeft. En hopen, voor hemzelf en zijn familie dat hij snel weer opknapt.

Dan nog meer naar nieuws: Deze week begon met een aardbeving. Het was niet de eerste keer voor ons, maar deze was een stuk heftiger dan die in januari. Het voelde alsof er een enorme reus aan ons huis stond te schudden en omdat je niet weet of dat alles is, of het begin van iets veel ergers, is dat best wel eng. Dank voor alle lieve berichtjes die we later kregen om te vragen of alles goed met ons was!

Iemand vroeg me wat ik deed toen de aarde begon te schudden, of ik naar buiten ben gerend? Ehhh…, nee dat deed ik niet. Om eerlijk te zijn: Ik googelde: ‘Wat te doen bij een aardbeving?’. En realiseerde me tegelijk dat dat misschien wel rijkelijk laat is als je in een land woont dat behoort tot de Ring of fire èn al een keer een aardbeving hebt meegemaakt.

Google wist me te vertellen dat ik onder een tafel moest gaan zitten, maar niet een tafel waar kasten vlakbij staan. Ik keek naar mijn eenvoudige Ikeatafel (zonder kasten erom heen) en vroeg me af of die toereikend zou zijn.

Gelukkig hoefde ik dat niet uit te proberen, in Jakarta waren de naschokken niet meer te voelen. Maar de beelden van het episch centrum, maar 75 kilometer bij ons vandaan, raakten me diep. De mensen daar hadden niets aan een tafel, wat voor tafel dan ook, toen hun huizen instortten en het blokken beton regende. Ik besefte hoe kwetsbaar wij mensen zijn, ongeacht hoe rijk je bent. En ook dat het er dan echt niet meer toe doet welke kleur je zwembad heeft…

Onze werkweek eindigde vanmorgen bij Immigratiedienst met nog wat goed nieuws: Voor zover wij het hebben begrepen, hebben we groen licht om weer een jaartje in Indonesië te mogen verblijven. En daar zijn we blij om, want we zijn echt nog niet klaar hier. Jan sowieso niet met het werk dat hij doet. En ik kijk er ook echt naar uit om ons volgend jaar opnieuw te mogen onderdompelen in al het moois en waardevols dat Indonesië te bieden heeft.

Al is mijn emmertje met belevenissen voor dit jaar nu echt wel even vol. Het was een wervelende achtbaan aan indrukken en ervaringen, allemaal even mooi en bijzonder. Wij hebben aan Oudejaarsdag straks echt niet genoeg om terug te kijken op 2022, daar hebben we minstens de hele maand december voor nodig. En onze dankbaarheid is al helemaal niet uit te drukken in tijd of woorden. Maar het was allemaal ook héél véél en soms moet je de tijd nemen om dingen te laten bezinken. Ik wel in ieder geval.

Wat trouwens niet betekent dat dit de laatste blog was van 2022. Waarschijnlijk niet zelfs, want: never a dull moment here. En zelfs met een vol hoofd blijf ik het het heerlijk vinden om over die not-dull-moments te schrijven!