Het is pas twee weken geleden dat ik mijn vorige blog postte, maar het voelt als twee maanden. Alles wat ik te vertellen heb past dan ook niet in één blog van fatsoenlijke omvang, dus het worden minimaal twee blogs vlak na elkaar ben ik bang.
Om maar bij het begin te beginnen: Nadat Manon en Thijs terug waren uit Hoi An, was het de bedoeling dat we alledrie met Jan mee zouden gaan naar de openingsceremonie en -feest van een nieuwe farm van BelGa. Voor dit evenement hadden bijna 1000 mensen een uitnodiging ontvangen en alles was al geregeld toen de grootste geldschieter hoorde dat een belangrijke regeringsambtenaar niet aanwezig kon zijn. En -zoiets kunnen wij ons in Europa echt niet voorstellen- besloot hij ter plekke om het hele circus een dag te verplaatsen. Hierdoor kwamen onze verdere reisplannen voor een weekje vakantie met z’n vieren naar Noord Vietnam danig in de war en dus besloten we uiteindelijk dat Manon, Thijs en ik niet naar de opening zouden gaan, maar al naar Hanoi zouden vliegen en dat Jan later zou aansluiten. Tot zover het plan, maar zoals zo vaak, de uitvoering was anders.
Manon, Thijs en ik waren net onze koffers aan het pakken toen Jan me belde: Hij lag in de buurt van de farm in een ziekenhuis, met hartritmestoornissen. De afgelopen maanden van onafgebroken werken (ja, ook in die leuke weekendjes die ik heb beschreven, werkte hij voor het grootste gedeelte gewoon door) eisten hun tol. Nou waren we minder in paniek dan je zou verwachten, want Jan z’n beide ouders hebben veel last gehad van hartritmestoornissen, waardoor we weten dat het heel vervelend is en zeker een serieus te nemen signaal, maar niet direct levensbedreigend.
Jan kreeg een infuus en medicatie en het was daarna afwachten wanneer zijn hart weer regelmatig zou gaan kloppen. Omdat het ziekenhuis drie en een half uur rijden was en Jan z’n PA Linh bij zich had die voor vertaling kon zorgen, hielden wij telefonisch contact. Nou ja, appcontact en foto’s, want de wifi in het ziekenhuis was bar slecht. De verzorging hield trouwens ook niet over: Linh moest buiten het ziekenhuis eten voor Jan halen en hij moest zelf aangeven dat zijn infuus leeg was en er zich een luchtbel vormde… Echt lekker gingen we dus geen van allen slapen die avond, waardoor we op z’n zachtst gezegd nogal verrast waren door het feit dat Jan midden in de nacht ineens in huis stond. Ik kan jullie zeggen dat het een hele gekke ervaring is als je gaat slapen met je man in een provinciaal Vietnamees ziekenhuis en wakker wordt omdat hij naast je bed staat.
Wat was er gebeurd? Om een uur of drie zagen ze op de monitor dat zijn hart weer in het normale ritme klopte en vertelden ze via Linh dat hij naar huis mocht, maar omdat ze hem nog wel even in de gaten wilden houden, zouden ze hem met een ambulance naar huis vervoeren. En zo geschiedde, hij werd in een ambulance gelegd en die joeg met gillende sirenes en zwaailichten in anderhalf uur terug naar Ho Chi Minh City, waar hij voor de deur van onze flat zelf de ambulance uit mocht wandelen. Ik had het gezicht van de nachtwaker graag willen zien. En dat van mezelf, want mijn Europese bolletje kan er nog steeds niet bij dat iemand die ontslagen wordt uit een ziekenhuis met toeters en bellen in een ambulance naar huis wordt gebracht.
De volgende ochtend bezochten we een goed Engels sprekende dokter in HCMC en die vertelde ons wat we eigenlijk wel wisten: Jan moet rustiger aan doen, maar verder was nu alles goed met hem. En als we op reis wilden naar Noord Vietnam, dan mocht dat zeker, want hij had z’n oppas in de buurt. Daarbij keek de beste man mij aan, wat niet verwonderlijk was, want mijn beschermingsinstinct was redelijk ruw wakker geschud, waardoor ik me profileerde als een opgefokt moederdier. Of, zoals onze kinderen zeggen: als een Caren (voor mensen zonder Gen Z ers om zich heen: Een Caren is een pittige tante van een zekere leeftijd die zich overal mee bemoeit en de boel graag regelt. Hier voor schroomt ze niet om op hoge toon een hartig woordje met de manager te wisselen).
Terwijl Manon en Thijs volgens het oorspronkelijke plan naar Hanoi vlogen, bleven Jan en ik nog een dag langer thuis om even bij te komen.
Ik had in Noord Vietnam een rondreis geboekt via Verrassend Vietnam en met hen hadden we steeds contact gehouden over de medische situatie. Daardoor ontdekten we hoe fijn het is als je alles hebt geregeld via een goed reisbureau, want zij hadden binnen de kortste keren alles voor ons omgeboekt en aangepast, waardoor wij een dag later dan gepland alsnog naar Hanoi vlogen en aan onze vakantie konden beginnen, zonder dat we ons ergens druk over hoefden te maken. Een weekje van relax samen zijn en genieten van prachtige natuur, er zijn slechtere manieren voor een mens om te ontspannen.
Comentários