Het zit erop, onze heerlijke, adembenemend mooie roadtrip door Nieuw Zeeland is voorbij. Ik heb beslist niet genoeg superlatieven tot mijn beschikking om uit te drukken hoe geweldig het was, maar die boodschap is wel duidelijk, schat ik. Drie weken lang met z’n tweetjes in een camper, ieder dag weer samen op avontuur, in onze zomerse bubbel intens genietend van alles wat op ons pad kwam: De wondermooie vergezichten onderweg, de verrassingen die we tegen kwamen, de wandelingen (ja ja, zelfs ik heb genoten van wandelen!), samen praten, samen lachen, samen relax zwijgen, de lekkere kopjes koffie langs de route, de hapjes en drankjes voor de camper in de afkoelende avondlucht en nog zoveel meer.
De afstand en de onvergetelijke ervaringen zorgden ervoor dat we helemaal los kwamen van het dagelijks leven. Via onze telefoon stonden we natuurlijk net als anders met iedereen in verbinding, maar ik heb me letterlijk en figuurlijk nog nooit zo ver weg gevoeld van alles en iedereen. En dat was best lekker. Vakantie op z’n best.
Toen we de camper gisteren inleverden, werden we dan ook een beetje verrast door het feit dat 2024 al was begonnen. En dat terwijl we toch een hele leuke jaarwisseling hadden gehad (we stonden in het dorp Fairlie, waar we naar de live muziek op het dorpsplein waren gaan luisteren en na 12 uur mee genoten van een vreugdevuur). Volgens mij zegt dat genoeg.
Van te voren was deze vakantie onze droomreis en het bracht alles wat we ervan gehoopt hadden, waardoor we nu herinneringen hebben gemaakt waar we ons leven lang bij kunnen wegdromen.
Om onszelf het daar een beetje makkelijker bij te maken, heb ik zo’n 2700 foto’s geschoten (en nog heb ik het gevoel dat ik zeker de helft van wat we gezien hebben niet vast heb kunnen leggen) en ben ik al druk bezig met een fotoboek. Eén ding is daarbij wel duidelijk: Voor het eerst ga ik niet genoeg hebben aan de 120 pagina’s van een Albelliboek.
In vergelijking met Azië is Nieuw Zeeland echt reuze normaal, dus ik heb naast alle jubelverhalen geen gekkigheid om te beschrijven. Ik heb mezelf ook redelijk gedragen, waardoor ik op dat gebied ook niet veel te vertellen heb. Maar om toch een beetje balans te brengen in alle feel good, zal ik ook een minder fijne ervaring delen: Aan de westkust van het Zuidereiland zijn we namelijk he-le-maal opgevreten door de zandvlooien.
Het begon allemaal zo goed: We kwamen rond een uur of zes aan op een camping aan de kust. Ik stelde voor om een drankje en een stokbroodje mee te nemen naar het strand en daar lekker te gaan zitten met zicht op de Tasmanzee. Dat was op zich een leuk plan, lekker romantisch ook, maar het werd al snel minder knus toen we gezelschap kregen van ontelbaar veel kleine zwarte beestjes, die een gecoördineerde verrassingsaanval uitvoerden op onze blote huid. Binnen een half uur waren we terug bij de camper, waar we ons helemaal marineerden in de Deet, maar toen was het leed al geschied natuurlijk. De dagen daarna zagen m.n. onze onderbenen eruit alsof we alle kinderziektes tegelijk onder de leden hadden (de enkele Dalmatiër die we tegen kwamen keek hartstikke jaloers!) en tot overmaat van ramp begonnen onze enkels ook nog op te zetten. Nou heb ik normaal al bepaald geen reeënpootjes, maar nu leek het werkelijk alsof ik het onderstel van een olifant in bruikleen had. En dan heb ik het nog niet eens over de jeuk.. Reken maar dat we de rest van de vakantie wat af hebben gespoten met Deet en aanverwante artikelen!
Terwijl ik deze blog schrijf zitten we op het vliegveld van Melbourne in Australië, wat betekent dat eerste etappe van de terugreis (om drie uur 's ochtends opstaan en de vlucht Christchurch - Melbourne) achter de rug is. Maar dat is nog maar een klein stukje van de afstand die ik ga afleggen, want ik vlieg namelijk meteen door naar Nederland. Niet ideaal en van te voren ook zeker niet te bedoeling, maar voor een belangrijke registratie voor mijn bedrijf moet ik maandag 8 januari 2024 in Barneveld zijn. Dat betekent dat Jan en ik vanaf Melbourne naar Jakarta vliegen (waar Jan nog even blijft voor werk) en dat ik van daar doorreis naar Dubai en daarna naar Amsterdam. Als alles volgens plan verloopt ben ik van deur tot deur precies 48 uur onderweg en dat is best een pittige trip, zelfs voor iemand die in de afgelopen twee jaar toch letterlijk heel wat vlieguren heeft gemaakt. Ik probeer alles maar over me heen te laten komen, te slapen tijdens de vluchten en me steeds bedenken: voor je het weet is ook die lange reis alweer een herinnering. En ik zou het trouwens zo weer doen, als ik er zo’n mooie vakantie voor terug kreeg, dus mij hoor je niet klagen!
Met mijn reis naar Nederland stopt ook mijn blog weer een paar weken (ik zal wel wat foto's van Nieuw Zeeland in de galerij zetten!), maar vanaf half februari hoop ik weer terug te zijn in Ho Chi Minh City en verder te schrijven over alles wat we daar meemaken. Tot dan!
Comentários