Vanmorgen werd ik wakker met een knoop in mijn maag en de gedachte: Waarom leef ik niet gewoon een leven achter de geraniums? Waarom roep ik overal enthousiast ‘Ja!’ op, terwijl dingen, als het echt zover is, gewoon heel eng zijn? Ik heb lang genoeg therapie gehad om te weten dat dat het kleine meisje op mijn schouder is, die als een malle loopt te gillen om aandacht en ik leef lang genoeg met mezelf om te weten dat de angst weer verdwijnt en ik achteraf enorm veel spijt zou hebben als ik de uitdaging niet aan zou zijn gegaan.
De reden van deze consternatie? Wij vertrokken vandaag voor een studiereis naar Vietnam, met 35 klanten en medewerkers van De Heus. En ik heb mezelf een soort van uitgenodigd voor deze reis, omdat ik de kans om Vietnam te bezoeken niet wilde laten schieten. Ik heb ‘m ook gewoon zelf betaald trouwens, dus ik kon er tijdens die cortisoldouche niemand anders de schuld van geven dan mijzelf.
Om de spanning nog wat op te voeren, stond Afif in de file en kwam hij een uur te laat. Dat was voor ons niet zo’n probleem, onze vlucht ging toch al later, maar wel voor Manon en Thijs, die vanochtend al op tijd naar Bali vertrokken. We hebben hen dus in een taxi naar het vliegveld gezet en gingen zelf later met onze auto.
Op het vliegveld verzamelden we bij een Aziatisch restaurant waar iedereen om 9.00 uur ’s ochtends al aan de nasi goreng en de gefrituurde kip begon. Omdat reizen veel wachten betekent, en ook niet altijd op gezette tijden eten, hebben wij opgewekt een portie sweet and sour chicken besteld, in de hoop dat dat een beetje zou landen op onze ochtendmaag. Wat tot mijn verrassing lukte, want het was het lekkerste Aziatische eten wat ik tot nu toe geproefd had hier.
Het bij behorende voorstelrondje was trouwens super ongemakkelijk, want als vrouw wil niet iedere man je een hand geven, maar er staat niet op hun voorhoofd of ze dat wel of niet willen. Ik ben maar overgegaan op een box, dat was voor iedereen oké. Heel benieuwd hoe de rest van de week in dit gezelschap zal verlopen, gelukkig zijn er ook een aantal vrouwen mee!
Wachtend op het eten had ik de kans om nog het één en ander te schrijven over de week met Manon en Thijs. Want het had niet veel gescheeld of wij waren met z’n drieën in een Indonesische cel beland voor een overtreding waar zelfs Buitenlandse Zaken de handen vanaf trekt: Fotograferen op militair terrein. Het is weer eens heel duidelijk geworden: geloof niet alles wat je internet leest!
Het begon allemaal met ons plan om een tempel te bezoeken. We hadden via google de lijst Top 11 Tempels om te bezoeken in Jakarta (Top 11?? Echt?) gevonden en daar tempel nr. 8 uitgekozen - Mustika Pura Dharma - waar veel natuur zou moeten zijn en die het bezoeken meer dan waard was. Er stond bij op internet dat de tempel op een militair terrein was, maar dat was op zich al niet te missen, want we reden langs standbeelden waar de testosteron vanaf dampte en passeerden een poort gemaakt van twee enorme pistolen. Tot zover nog niets aan de hand.
Na wat zoeken vonden we de tempel, die een prachtige gevel had, dus we pakten onze telefoons, begonnen meteen met foto’s maken en wandelden naar binnen. Precies 20 meter verder kwam Afif roepend achter ons aan rennen: ‘Miss! Miss! Wait please!’. Bleek dus dat die tempel alleen voor militairen is en niet door toeristen bezocht mocht worden. Verder is fotograferen op militair terrein strafbaar en maakten we ons dus dubbel schuldig. Afif heeft ons snel in de auto gezet en is met ons weggereden, voor iemand op het idee kon komen om ons een poosje op te sluiten… Dank je wel Afif!
En nu maar hopen dat ik met bijgevoegde foto niet alsnog in de problemen kom. Gelukkig zit ik de komende dagen in Vietnam.
Verder bezochten Jan, Manon en Thijs nog een grote vogelmarkt (inclusief rondrennend ongedierte, brrr!) en kwamen ze eindelijk binnen op het terrein van het Vrijheidsbeeld (maar niet naar boven, het gebouw zat al aan zijn taks van 1000 bezoekers per dag, ook al zoiets dat niet op internet staat!).
We hadden een heerlijke week samen en hopen na hun trip naar Bali en onze reis naar Vietnam nog met hen met de trein naar Yogjakarta te gaan, wat volgens internet een geweldige tocht moet zijn, dwars over Java. Maar ja, internet… Gelukkig hebben we ook al mensen gesproken die dat gedaan hebben en er erg enthousiast over zijn, dus we hopen daar maar weer gewoon het beste van.
Voor nu eerst naar Vietnam en alle avonturen die daarbij horen. We gaan bijna inchecken voor de vlucht naar Ho Chi Mhin en ik schrijf daar uiteraard verder.
Comments