Eigenlijk weet ik niet waar ik beginnen moet met het beschrijven van de afgelopen anderhalve dag in Jakarta... Bij het begin is daarom waarschijnlijk het handigst.
Gisterochtend stond Afif, onze chauffeur, met de auto bij de ingang van het hotel om ons op te pikken nadat we waren vrijgelaten uit quarantaine. Heerlijk om zo weg te kunnen lopen! We kwamen er toen trouwens achter dat de liftknoppen op onze verdieping waren weggehaald, voor het geval we zonder paspoort toch hadden willen ontsnappen...
Allereerst moet gezegd worden dat Afif een held is. Mijn wildste verkeerservaringen waren tot nu toe in diverse Europese hoofdsteden, maar dat is een a walk in the park vergeleken met Jakarta en toch heb ik me nog geen moment onveilig gevoeld bij hem in de auto.
Op de vierbaanswegen door de stad rijden eindeloze stromen auto's willekeurig door elkaar, aangevuld met duizenden scooters en een enkele verdwaalde handkar. Als je wilt afslaan, toeter je en begin je de kant op te rijden waar je heen wilt, in het volste vertrouwen dat de stroom auto's voor je stopt. Omdat er nogal vaak mensen willen afslaan, staat het verkeer dus behoorlijk vaak stil. Op sommige kruisingen staan verkeersregelaars (officiële en vrijwilligers die leven van de fooien van de voorbijgangers). Zij dirigeren het verkeer alsof het een orkest is, zwaaiend met hun armen en continue blazend op een fluitje en dat pakt eigenlijk prima uit. Iedereen lijkt uiteindelijk wel op de plek te komen waar hij heen wil en anders wordt er gewoon nog een keer getoeterd.
Langs de doorgaande wegen wisselen prachtige koloniale gebouwen, golfplaten hutjes, moderne kantoren en bouwvallige winkeltjes elkaar non stop af. Het is bizar hoe rijk en arm hier vermengt zijn. De kleinere wegen worden helemaal omgeven door groezelige winkeltjes, garages en werkplaatsen, soms met een vloer van aangestampte aarde of gescheurde tegels. Maar ook langs deze wegen zit soms ineens een ingang naar een hoog en duur uitziend hek waarachter een prachtige villa staat.
Langs andere wegen zitten lange rijen met eettentjes, maar die zien er zo smoezelig uit dat mijn westerse darmen alleen bij het kijken ernaar al op hol slaan. Gelukkig weet Jan de weg al een beetje in Jakarta en kent hij de plekken waar de voedselveiligheid beter is afgestemd op de ingewanden van een Europeaan!
Afif bracht ons eerst naar ons huis (geweldig! ), daarna naar de meubelzaak (fantastisch!), toen naar een restaurant voor de lunch (verrukkelijk!), vervolgens naar de supermarkt (heftig!), daarna nog een keer naar ons huis om de boodschappen neer te zetten en tenslotte naar ons hotel. En overal rijdt hij de auto voor de ingang en stapt uit om de deur voor ons open te houden. Ook in winkels, hotels en restaurants staat ook overal iemand om de deur voor ons open te houden. En als wij bijna klaar zijn stuurt Jan Afif een appje en als wij naar buiten komen staat de auto weer voor ons klaar, wordt het portier voor ons open gehouden, de spullen ingeladen en rijden we weer verder. Heb je enig idee hoe snel zoiets went???
Vandaag zijn we eerst weer naar ons huis geweest (daarover later meer!) en daarna naar het kantoor van de Heus, onze hoofdsponsor. Dat kantoor zit in de businesswijk van Jakarta op de 27ste verdieping van een hoog kantoorpand en biedt een waanzinnig uitzicht over de stad. Weg zijn de hutjes en de golfplaten, allemaal verstopt onder de bomen of uit het zicht door andere bebouwing, waardoor het er van bovenaf allemaal prachtig uitziet (zie foto).
Over foto's gesproken trouwens... ik heb mijn ogen zodanig uitgekeken de afgelopen dagen dat ik amper aan foto's maken ben toegekomen. De komende tijd ga ik die zeker wel maken en in de galerij van deze site zetten!
Morgen worden onze meubels bezorgd en gaan we naar Ikea (nee dat is inderdaad niet heel erg Indonesisch, maar bekend is soms ook best fijn!) voor nog wat aanvullende spullen. Dit weekend kunnen we dan in ons eigen huis gaan slapen. En gaan we uiteraard ons zwembad uitproberen. Wordt vervolgd!
Comentarios