‘Back to normal, this is the real Jakarta’ ,zei Afif tegen ons terwijl we muurvast stonden in het verkeer. Corona-Jakarta was blijkbaar zo gek nog niet, want in onze eerste maanden hier zat er in ieder geval nog redelijk wat beweging in de files. Dat is nu echt voorbij. We hebben een vriendelijke overgang gehad door de betrekkelijke rust die de pandemie met zich mee bracht, maar moeten er nu echt aan geloven: ieder tripje kost heel veel tijd. Dat geeft me wel de gelegenheid om na te denken over mijn blog, die deze keer gaat over de dingen waar je je in Nederland soms flink druk om kan maken, maar die je hier in Jakarta beter maar gewoon kunt accepteren.
Het idee dat je controle hebt over de tijdsplanning, is het eerste dat je sowieso moet loslaten, want alles duurt hier lang. Voor controles op het vliegveld is dat nog aannemelijk te maken, maar ook ieder bezoek aan een winkel duurt eindeloos (nadat je de lange zit er naartoe al hebt gehad). Zeker als je vraagt of iets op voorraad is of uit een magazijn moet komen. En ik geloof beslist dat kassamedewerkers worden betaald per minuut dat ze een klant bij de kassa vast kunnen houden. En zo niet, dan staat er een flinke bonus klaar voor de medewerker die een klant het langst kan laten wachten. Hoe ze het doen weet ik niet, maar geduld heb je er in ieder geval bij nodig. Heel veel geduld. En een betaalpas, want ook al duurt het even, daar draait het toch op uit natuurlijk.
De enige plek waar je wel snel geholpen wordt is een restaurant. Daar staat binnen een minuut een ober bij je tafel en die blijft daar staan tot je de volledige bestelling hebt opgegeven. Ik werd ik daar de eerste paar keer heel zenuwachtig van en daarom bestelde ik snel het eerste het beste van de kaart. Dat is in principe niet een heel goed idee in een land waar de culinaire voorkeuren netjes gezegd nogal verrassend zijn. Ik heb m’n bordje dan ook echt niet altijd leeg gegeten, maar laat me intussen ook niet meer van de wijs brengen door een wachtende ober. Hij is hier opgegroeid, dus wachten kan hij echt wel.
Iets anders dat je hier moet loslaten is de temperatuur. Dat is loslaten voor gevorderden. Je hebt het hier namelijk altijd heet (30 graden of meer) of koud (airco op standje vrieskist). Na heel wat geëxperimenteer met airco en ventilatoren lukt het nu om ons huis op een aangename temperatuur te houden (lang leve mijn lieve klimaatdeskundige!), maar verder is het soms gewoon afzien. En dan kan je het beste je verstand op nul zetten en loslaten dat je het gevoel hebt dat je kookt en weet dat je stinkt. Het getal 48 op de deodorant staat hier niet voor uren, maar in het gunstigste geval voor minuten. Klotsende oksels zijn de norm en zweten als zodanig heeft een heel nieuwe dimensie gekregen. Met als absoluut dieptepunt het moment waarop dikke druppels zweet vanaf mijn nek en rug samenvloeiden tot een riviertje dat rechtstreeks mijn bilnaad in stroomde… Mijn punt is duidelijk denk ik.
Of er nog meer is dat je moet loslaten? Zeker wel. Wat dacht je van alles wat je weet over verkeersregels. De meeste gelden hier namelijk niet en verder houdt toch bijna niemand zich eraan. Zelfs Afif rijdt rustig door als er iemand bij een zebrapad staat te wachten. Het feit dat er 3 banen op de weg zijn getekend, betekent ook niets: met een beetje leuk sturen kunnen er makkelijk 4 en soms wel 5 auto’s naast elkaar. Een rood stoplicht is een kans, want als er mafketels zijn die wel stoppen, dan kun je daar mooi voorbij. En inhalen doe je gewoon daar waar plek is, het kan rechts, maar ook gewoon links, whatever.
Toch overwegen wij om een scooter te gaan kopen en onszelf in dit gekkenhuis te storten. Voornamelijk om een beetje meer vrijheid te hebben. Of het verstandig is, weet ik niet, gezien mijn scooter-ervaring tot nu toe. Vorig jaar heb ik het namelijk gepresteerd om met een stilstaande scooter uit de bocht te vliegen (jammer genoeg in het volle zicht van mijn hele gezin). Jan probeerde dat heel subtiel onder mijn aandacht te brengen door te zeggen: ‘Je kunt ook eerst rijlessen nemen’. Ehm. Ja. Dat is waarschijnlijk een goed idee. Tot hij zei dat je ook een scooterrijbewijs nodig hebt. Werkelijk? Daar had ik nog van niemand iets over gehoord!
Dat bleek te kloppen: De meeste mensen kópen hier hun rijbewijs. En dan moet ik lessen gaan nemen omdat ik toevallig één keer een heel klein beetje uit de bocht ben gevlogen? Ik heb ook zo mijn trots! Hier is het laatste woord nog niet over gezegd, neem dat maar van mij aan.
Over loslaten gesproken…
Comments