‘Maak maar even een afspraak met de ambassadeur!’ appte Tanja (voormalig voorzitter van Werkgroep ’72) mij. Waarop ik antwoordde: ‘Ik heb nog nooit een afspraak gemaakt met een ambassadeur, hoe pak je zoiets aan?’. Gewoon open kaart spelen leek me het beste, ik had echt geen idee, maar wist dat zij de Nederlandse ambassadeur in Indonesië – dhr. Lambert Grijns – bij voornaam mag aanspreken. Ze kon me vast verder helpen.
En na een appje met een smiley en het telefoonnummer van de secretaresse van de ambassadeur, had ik inderdaad binnen no time een afspraak gemaakt voor dinsdag 6 juni 2023 om 10.30 uur op de Nederlandse ambassade in Jakarta, compleet met schriftelijke bevestiging van dit alles.
Ik vroeg me af of ik me zenuwachtig moest maken. Wellicht google om raad vragen: Hoe gedraag je je bij een ambassadeur? Of er gewoon op vertrouwen dat mijn ouders me genoeg bagage hebben meegegeven om zo’n bezoekje zonder beschamende blunders door te komen? Maar ik had me weer eens zorgen gemaakt voor niks, want zondagmiddag schoof de ambassadeur himself naast mij in de bank tijdens de Nederlandse kerkdienst, maakten we een heel ongedwongen babbeltje en voor ik de kerk verliet mocht ik ook Lambert zeggen.
Omdat ik de komende dagen nog helemaal niets mag loslaten over de reden van mijn bezoek aan de ambassade, eerst maar even naar de belevenissen van zondag:
Met Pasen dit jaar was er voor het eerst sinds de coronapandemie weer een Nederlandse kerkdienst in Jakarta en sindsdien is er iedere eerste zondag van de maand een dienst om 14.00 uur. Omdat ik al voor Pasen terug naar Nederland was gegaan, was deze zondag voor mij dus de eerste keer (Jan was al wel een keer geweest).
We gingen met de scooter, want Afifs vrije weekend was nog niet voorbij. Sinds zaterdag hebben we navigatie op de scooter en die vertelde ons dat het minstens drie kwartier rijden was, dwars door Jakarta. En dat klopte, al bleef daarbij onvermeld hoe intens de beleving was van het volgen van de brede rug van mijn man dwars door het chaotische verkeer. We reden door de rommelige wijk waar wij wonen, de betonnen jungle van het zakendistrict en daarna door een gebied met prachtige villa’s in enorme tuinen (waar het voor de verandering niet naar uitlaatgassen, maar naar jasmijn rook), tot we uiteindelijk aankwamen bij een piepklein kerkje. Toelichting: Wij wonen in Barneveld, dus een kerk met 100 zitplaatsen valt voor ons onder de categorie piepklein.
Het kerkje had zijn beste tijd overduidelijk wel gehad, al is het ooit ongetwijfeld echt mooi geweest. Het stond ergens achteraf weggemoffeld bij de parkeergarage van een ziekenhuis en ik vond het een wonder dat Jan dat de eerste keer überhaupt gevonden heeft.
We waren de eerste, en lange tijd enige bezoekers. Tot de ambassadeur dus naast ons kwam zitten. Toen de dienst ver na 14.00 uur uiteindelijk begon (voor een fluïde beleving van tijd hoef je echt niet alleen in Afrika te zijn), waren er negen mensen in het kerkje, inclusief de dominee, organist en ouderling. In de loop van de dienst druppelden er nog wat mensen binnen, waardoor we aan het eind met dertien mensen waren. Het was de dominee om het even, hij stond intens blij op de preekstoel. ‘Waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam,’ werd hier echt heel concreet.
De preek ging over vrede, maar door het zware accent van de dominee en de geluidsinstallatie die was afgesteld op een veelvoud aan luisteraars, was dat alles wat ik heb opgestoken. Toch was het mooi om zo ver van huis samen te komen in de kerk en nog even na te praten rond een thermosfles koffie.
Maar na opnieuw een klein uur op de scooter over de oneffen wegen en de hectiek van Jakarta, terwijl we marineerden in benzinedampen, was ik zeldzaam blij om weer thuis te zijn. En vind ik het stiekem ook best prima dat er niet iedere week een dienst is, maar dat we op andere zondagen mee kunnen kijken met Barneveld…
Terug naar de ambassade, waar Afif me vanmorgen afzette bij streng kijkende bewakers. Ik moest door de metaaldetector, mijn tas werd binnenstebuiten gekeerd en ik moest mijn paspoort inleveren, maar toen was ik binnen.
Heel eerlijk? Het viel een beetje tegen. Ik had me ‘stukje Holland op vreemde bodem’ wat Hollandser voorgesteld. Behalve de ambassadeur ben ik zelfs niemand tegen gekomen die Nederlands sprak. Al was dat misschien ook weer niet erg, want dat we bespraken is -zoals gezegd- nog geheim. Volgende week meer, nieuwsgierige aagjes!
Tenslotte zou ik in alle hectiek bijna vergeten dat ik maandag ook nog jarig was. Ik had me niet veel voorgesteld van een verjaardag ver van huis, maar ik heb echt een ontzettend leuke dag gehad en me heel erg jarig gevoeld!
Van ’s ochtends vroeg tot ver na bedtijd kreeg ik lieve berichtjes en telefoontjes uit Nederland. Rachel en Afif verrasten me bij het ontbijt met prachtige bloemen en ballonnen en er kwamen in de loop van de dag ook nog wat lieve mensen langs die ik hier heb leren kennen.
Eind van de middag nam Jan me mee naar de juwelier om een cadeautje uit te zoeken (mijn lievelings, al heeft hij uiteindelijk online iets besteld omdat mijn smaak het budget wel erg ver oversteeg) en daarna gingen we nog lekker samen eten. Kortom: een heerlijke dag en weer een mooie herinnering om te koesteren.
Comentarios