En zo begonnen we met wat vertraging alsnog aan een heerlijke trip door het noorden van Vietnam, die we de eerste avond in stijl startten met een streetfoodtour door de Old Town van Hanoi. Onder begeleiding van gids Apple, werden we met de nodige humor langs wel tien verschillende streetfood ervaringen geloodst.
In Vietnam eten de meeste mensen langs de straat, gezeten op piepkleine krukjes of stoeltjes (volgens Apple is dat omdat deze terrasjes op de stoep eigenlijk verboden zijn en dit kleine meubilair gemakkelijk weg te halen is wanneer er politie in de buurt komt). Jan en ik hebben deze tentjes altijd een beetje gemeden, omdat wij ervan uitgingen dat de combinatie van zulke kleine stoeltjes en onze omvang alleen maar ongelukken kan opleveren. Maar nu kwamen we erachter dat die dingen sterker zijn dan ze lijken, al kun je discussiëren over het comfort ervan. Kun je het je voorstellen? Vier grote mensen met hun knieën in hun nek op minikrukjes rond een kleine tafel die afgeladen is met schaaltjes en borden vol eten, wat ze met stokjes naar binnen zitten te werken (wat ons trouwens allevier prima lukt inmiddels!). Gelukkig zijn er foto’s van, ik zal ze later uploaden naar de fotopagina. Apple liet ons van alles proeven: van hartige broodjes banh mi tot meelwormenkoekjes, van loempia’s tot ei-koffie en van pho tot gefrituurde rijstballetjes. We vonden niet alles lekker, maar genoten wel enorm van de bijzondere ervaring. En natuurlijk van de gezelligheid met elkaar en de bijzondere stad.
De volgende ochtend stond er al vroeg een luxe limousinebus voor ons hotel, om ons naar de stad Ha Giang te brengen, waar we drie dagen door de prachtige natuur van Noord Vietnam zouden trekken. Een lange busrit in lekkere ligstoelen is op zich geen straf, maar ik vraag toch een moment van medeleven voor Thijs, die urenlang vlak voor zijn ratelende schoonmoeder heeft gezeten.
Hoe dichter we bij Ha Giang in de buurt kwamen, hoe mooier en bergachtiger de omgeving werd, wat veel goeds beloofde. En dat was ook zo. Onze gids Thanh en zijn chauffeur namen ons in een SUV over smalle bergweggetjes mee naar de meest adembenemend mooie uitzichten. We voeren door een groene canyon, dronken koffie op grote hoogte en kwamen op iedere meter ogen tekort om alles in ons op te nemen.
Omdat Thijs daar heel speciaal om had gevraagd reden we ook naar het punt waarop je het dichtst bij de Chinese grens kan komen. Meer dan een hek zover het oog reikte, op de berghelling aan de overkant was het natuurlijk niet, maar het voelde best stoer om daar te staan en te fantaseren dat de Chinese grenswachten met verrekijkers naar ons stonden te turen.
Naast de prachtige natuur, liet Thanh (zoals de meeste Vietnamese gidsen) geen moment onbenut om ons wat van de cultuur van zijn land bij te brengen. We bezochten een weverij en een oud paleis en hij vertelde veel over de gewoontes van de plaatselijke bevolking. Het was heel bijzonder om hen in hun eenvoudige dorpjes te zien in de traditionele kleding, sjouwend en zwoegend op werk waarvan wij denken dat het alleen maar met machines kan. Helaas liepen er ook veel verkapt bedelende kinderen rond, die we volgens de borden langs de weg absoluut geen geld moesten geven, want ze hoorden op school te zitten.
We overnachtten tijdens deze tocht twee keer in een homestay, een soort Bed & Breakfast, maar dan Vietnamees. We wisten dat we niet veel comfort hoefden te verwachten en dat kregen we ook niet, maar een unieke ervaring was het wel om bij de plaatselijke bevolking te logeren en te eten wat zij eten. Na de maaltijd zaten we met z’n vieren op de veranda voor onze kamer, op wankele stoeltjes en genoten van het samen zijn, van goede gesprekken en flauwe grappen. Thanh trakteerde ons op Happy Water, lokaal gestookte rijstwijn, en hoewel we het al gezellig hadden, werd het geheel daar beslist nog een stuk vrolijker van.
Ook onderweg bracht Thanh ons op gezette tijden naar plekken waar we konden eten en drinken en werden we steeds verrast door de bijzondere gerechten of onverwachte plekken met een koffietentje. Nadeel van al dat lekkere eten en drinken: Het wil er ook weer een keer uit. En waar Vietnamezen vaak onbeschaamd langs de weg staan te plassen, doen wij dat toch liever op een toilet.
Dat vormde meteen de grootste uitdaging op deze reis, zeker voor Manon en mij. We hebben beslist alle variaties van smerige toiletten gezien en meer schimmel en spinnenwebben dan een gemiddeld mens in een heel leven. Hierdoor zijn we er in ieder geval wel heel goed in geworden om onze bibs op ruime afstand boven de pot te manoeuvreren zonder ook maar een millimeter van de omgeving aan te raken, maar leuk is anders. En ophouden gaat op een gegeven moment ook niet meer. Zo kwamen uiteindelijk uit bij het absolute toiletdieptepunt: midden in het bos was van drie stukken golfplaat en een douchegordijn een toilethokje gefabriceerd. Daarbinnen was een toiletpot in de grond ingegraven. Toiletpapier werd ernaast neergegooid en voor het verdunnen van je plasje stond er een emmer water. Wat ga je de schone porseleinen pot thuis dan waarderen!
Wat dat betreft was het niet erg om op de derde dag weer aan te komen in Ha Giang voor de terugweg naar Hanoi.
Op verzoek van Thanh schreven we in de bus terug een review over de trip, wat minder eenvoudig bleek dan we dachten. Na Manons recensie kreeg ze bijna meteen een appje van Thanh of ze vaker zijn naam wilde noemen en ik kreeg na mijn inzending de vraag om meer sterren (mijn nuffige juffenbrein vond dat er altijd ruimte is voor verbetering, dus ik had 4 i.p.v. 5 sterren gegeven), omdat zijn baas anders zou zeggen dat hij iets fout had gedaan. Het dwarse beestje in mijn hoofd sloeg meteen op tilt, maar al heel snel volgde het besef dat Thanh ook maar gewoon onderdeel is van het communistische systeem waarin hij leeft en te dealen heeft met alles wat daarbij hoort. Ik heb ‘m die extra ster dus maar gewoon gegeven. Een toptrip was het sowieso, dus het kon zeker geen kwaad.
We vervolgden onze trip in Noord Vietnam met een tweedaagse cruise in de Bai Tu Long Bay, het rustiger zusje van het bekendere Ha Long Bay. Op onze boot werden we verwelkomd door Cong, die deze dagen onze reisleider zou zijn. Cong was een uiterst vriendelijke en beleefde gids, met een gezonde dosis humor. Net als Thanh had hij al snel door dat wij wel van een grapje houden (vooral schoonzoon en schoonmoeder kunnen er wat van, inclusief een breed scala aan schoonmoedergrappen) en dat kon hij wel waarderen.
De boot was een plaatje en de omgeving echt wonderschoon: een onafzienbare blauwe baai vol met ontelbare begroeide rotseilandjes. Vanaf de boot waren er gedurende de twee dagen kleine excursies de baai in, zoals kajakken of een grot bezoeken en zwemmen op een wit bountystrand. Waar ik mezelf uiteraard weer onsterflijk belachelijk maakte door van het trapje van de boot te kukelen en onder luid gekrijs in het water te belanden. Het werd ook wel weer eens tijd.
’s Avonds dineerden we op het dek onder snoeren twinkelende lampjes, romantischer kon bijna niet, maar de volgende morgen werden we wakker doordat we iemand flink hoorden overgeven. Het bleek Thijs te zijn, bij wie de kip van de avond ervoor de dichtstbijzijnde uitgang had gezocht. Heel vervelend, kan gebeuren, dachten wij.
Maar daarmee hadden we buiten het plichtsbesef van Cong gerekend. Toen Manon alleen aan het ontbijt verscheen was Cong direct in totale staat van paraatheid en hij moest en zou bij Thijs kijken om te zien hoe hij eraan toe was. Hij voelde aan Thijs z’n voorhoofd en stelde zonder aarzelen een diagnose: Thijs had een allergie voor passievrucht. Wij beseften allevier dat Cong geen uitzonderlijke medische gaven bezat, maar dat het voor hem van groot belang was dat Thijs geen voedselvergiftiging had opgelopen op de boot, want dan zou hij zich moeten verantwoorden. Hierbij zou de ontbrekende ster van Thanh beslist klein leed zijn. Dus knikten we vriendelijk toen hij een minicollege gaf hoe Thijs voortaan moest omgaan met zijn kersverse passievruchtallergie en lieten het erbij. Ook dat is tenslotte Vietnam.
Inmiddels zijn we weer terug in Ho Chi Minh City en zijn Manon en Thijs (hij is ondertussen weer redelijk opgeknapt) op weg naar Nederland. Jan is weer voorzichtig wat aan het werk en heeft een afspraak voor verder onderzoek bij de cardioloog lopen. En ik geniet via deze blog na van heerlijke, liefdevolle, vrolijke, maar zeker ook enerverende weken die we niet snel zullen vergeten.
コメント