ONTDEKKEN

‘You are so crunchy today, ibu!’ jubelde de chiropractor terwijl hij als een blij ei rond de behandeltafel hupste en mijn nek knoepte en kraakte.

Die zin blijft maar in mijn hoofd hangen, ik voel me net een soort extra groot model chips. Maar het gekke is, ik ervaar het beslist niet als beledigend. Terwijl ik me in Nederland waarschijnlijk meteen mentaal aangerand zou voelen als een therapeut tegen me zou zeggen: ‘Wat bent u lekker knapperig vandaag, mevrouw!’. Klinkt toch heel anders… Daarnaast heeft deze chiropractor natuurlijk ook wel wat bonuspunten verzameld nu ik al meer dan een week hoofdpijn-vrij ben. Dan kan je toch net een beetje meer hebben.

En het was prettig dat ik geen hoofdpijn had, want er was genoeg te doen. Naast heel wat onlinewerk, gingen we op scooterjacht en hadden we diverse sociale afspraken.

Voor de scooter hadden we een afspraak met een ex-collega van Jan die weg gaat uit Jakarta en zijn scooters in de aanbieding heeft. Jan maakte een proefritje en we gaan nu eerst een weekendje uitproberen hoe we het vinden.

Ja, ja het moment dat ik actief deelnemer wordt aan het verkeer hier komt steeds dichterbij… Hoed u, o bevolking van Jakarta!

Mij werd ook gevraagd of ik een proefritje wilde maken, maar dat heb ik vriendelijk doch beslist geweigerd. Als ik ga ontdekken hoe de scooter rijdt, doe ik dat in eerste instantie beslist zonder publiek. Trouwe lezers weten inmiddels waarom...

Een deel van de familie De Heus is een aantal weken op bezoek in Indonesië en gisteravond waren we uitgenodigd om met hen te dineren. De avond startte met een borrel in een rooftopbar op de 67ste verdieping van een superchic gebouw. Zo één waar je door een detectiepoortje moet, je tas wordt gecheckt en je bij iedere stap begeleid wordt. Waar je je in een blouse van de Promiss ineens een beetje armoedig voelt. Waar iemand je beneden in de lift helpt, voor je op knopje 67 drukt en dan via een walkie talkie aan zijn collega op de 67ste verdieping doorgeeft dat je eraan komt, zodat je tussendoor niet toegeeft aan de aandrang om op een andere verdieping uit te stappen en op onderzoek uit te gaan. Wat ook helemaal geen aanrader is, want het panorama vanaf de bovenste verdieping is meer dan geweldig. Wat een uitzicht! Twinkelende lichtjes zover je kan kijken. Bijgevoegde foto doet geen recht aan de werkelijkheid, maar geeft zeker een idee van hoe mooi het was.

Het werd een ontzettend gezellige avond. En nee, dit is geen gevalletje van Wiens brood men eet, wiens woord met spreekt, de De Heusjes zijn gewoon echt heel aardige mensen. Ze vertelden met aanstekelijke passie over het vrijwilligerswerk dat ze o.a. hier in Indonesië, maar ook in andere landen doen op scholen en voor mensen met oogproblemen. Ik werd er helemaal enthousiast van en heb vandaag meteen (eindelijk!) contact opgenomen met de Nederlandse vrijwilligersorganisatie in Jakarta en een afspraak gemaakt voor volgende week. Wordt vervolgd!

Vanmorgen had ik opnieuw een leuk uitje, één waar ik enorm naar uit had gekeken: Een shoppingtour door het stadsdeel Kemang, georganiseerd door DNC (een afkorting van de verrassend originele naam De Nederlandse Club). Met zo’n twaalf dames en één heer bezochten we de leukste interieurwinkels uit de omgeving.

Al kakelend (‘Hoe lang woon jij al in Jakarta?’, ‘Waar woon jij?’, ‘Heb je kinderen?’, ‘Hoe lang blijven jullie hier?’, ‘Werk jij hier of doe je vrijwilligerswerk?’) hopten we als hijgende hertjes van het ene naar het andere onweerstaanbare item. Zoveel superleuke spulletjes gezien! En winkeltjes ontdekt waar ik graag naar terug ga en waar ik zeker weten de leukste authentiek Indonesische cadeautjes kan shoppen. Met af en toe iets leuks voor in m’n eigen huis erbij natuurlijk. En omdat dochterlief binnenkort op bezoek komt in Jakarta hebben we het hier zeer waarschijnlijk over de korte termijn… zin in!

Tijdens de gezellige lunch na afloop van het shopfestijn pakte een dame die net is aan gekomen in Jakarta het kannetje suikerwater (dat hier vaak bij ijsthee wordt geleverd om het op smaak te brengen) en mikte de hele inhoud over haar salade, omdat ze dacht dat het olijfolie was. Oeps!

Dit soort foutjes maken hoort er een beetje bij. Ik heb zelf op m’n eerste dag in Jakarta een frietje met een enorme lik chilisaus in mijn mond geschoven, omdat ik dacht dat het ketchup was. Die fout was minstens zo pijnlijk… letterlijk 😊! De salade is overigens niet op gegaan. En ik check tegenwoordig de kleur en de smaak van de saus voor ik er vol voor ga.

Al met al was het echt leuk om een ochtend door te brengen met andere Nederlanders in Jakarta. En er waren er een paar die verfrissend eerlijk waren over het expatleven, wat ik heel prettig vond. Je kunt natuurlijk kunstmatig volhouden dat alles hier alleen maar geweldig is, maar dat is gewoon niet zo. Soms is het gewoon even niet leuk (net als in Nederland trouwens). Je mist je kinderen. Je hebt ’t bloedheet. Je hebt hoofdpijn. Of je bent de files apezat. So be it. Morgen beter. Want er is nog zoveel moois te ontdekken!