Een mens moet er wat voor over hebben om opgenomen te worden in een nieuwe gemeenschap. Voor mij betekende dat dat ik bij de Italiaanse Eleonora thuis met een kerstgewei op m’n kop met verf stond te flodderen (ja, er zijn foto’s van, maar nee, die ga ik beslist niet delen. De kinderen kregen er één onder ogen en die maakten er meteen een Whatsappsticker van, dat is al erg genoeg). Eleonora stond op de kerstbazaar van de International Ladies met haar reliëfschilderijen en had ook een aanbieding voor een workshop. Omdat ik zoiets echt ontzettend leuk en ontspannend vindt èn het weer een gelegenheid is om nieuwe mensen te leren kennen, meldde ik me aan, niet wetend dat het een speciale Christmaseditie was waar blijkbaar een rood-met-groen gewei bij hoorde. En evenmin wetend hoe overtuigend Italiaanse vrouwen zijn. Eleonora stond erop dat we die band in ons haar drapeerden en niemand haalde het in haar hoofd om dat niet te doen. Er was een uiterst koele Britse dame, van wie ik echt dacht: Dat doet ze niet, maar zelfs zij deed na enig gemopper – How do they call you? The mad Italian? – het gewei braaf in haar haar.
Toen bleek dat, al die kerstdecoratie ten spijt, geen van ons van plan was om een schilderij geïnspireerf op kerst te maken, ging Eleonora nog net niet stampvoeten, maar het scheelde niet veel. Alleen het feit dat ze net een minuut ervoor had verteld dat iedereen helemaal vrij mocht zijn in haar eigen creativiteit, maakte dat ze het erbij liet. Overigens is ze met al haar temperament een ontzettend leuke vrouw en ga ik beslist nog eens een workshop bij haar doen. Maar niet rondom feestdagen, voor je het weet hups ik rond als een paashaas.
Het schilderij (dat totaal anders is geworden dan ik van plan was, maar wel echt leuk geworden is) heeft inmiddels een mooie plek gekregen in ons heerlijke appartement.
Dat appartement hebben we inmiddels wel voor een paar weken achtergelaten, want terwijl ik deze blog schrijf zitten we op het vliegveld op weg naar Nieuw Zeeland, waar we de komende drie weken met een camper op roadtrip gaan. Een jaar of tien geleden is Jan (die trouwens veilig en gezond uit Myanmar is teruggekeerd) al een keer voor zijn werk in Nieuw Zeeland geweest en toen kwam hij thuis met de mededeling dat het het mooiste land was waar hij ooit was geweest en dat hij mij daar absoluut een keer mee naar toe wilde nemen. Omdat we in Azië relatief dichtbij zitten, besloten we om deze reis nu te gaan maken.
Nou is dat ‘dichtbij’ nog relatiever dan je zou denken, want van deur tot deur zijn we nog steeds zo’n dertig uur onderweg. Dat komt o.a. doordat we eerst naar Jakarta moesten vliegen, want toen we onze reis boekten, hadden we nog geen idee dat er een verhuizing in het verschiet lag. Het leuke is wel dat we precies tegelijk op vliegveld Soekarno Hatta waren als Herma en Leo en dus tijd hadden om gezellig bij te kletsen. Vanuit Jakarta vliegen we naar Sydney en daarna door naar Auckland, op het Noordereiland van Nieuw Zeeland. Daar kunnen we de camper ophalen en die hopen we dan over drie weken weer in te leveren in Christchurch op het Zuidereiland. Voor ons een echte droomreis, en het zal afhangen van mijn hoeveelheid zin om te schrijven of ik de komende weken blogs blijf posten of dat ik een tijdje afwezig ben. Maar achteraf praat ik jullie sowieso bij over dat prachtige land en hoe het zal zijn om Kerst en Oud & Nieuw te vieren in de zomer.
In aanloop naar de vakantie ging ik onze wijk op zoek naar een kapper, want er had zich inmiddels een behoorlijke asfaltweg gevormd aan weerzijden van mijn scheiding en die wilde ik voor we weg gingen nog graag laten bijkleuren. Ik vond een kapperszaak die er behoorlijk betrouwbaar uitzag niet ver bij onze flat vandaan en liep naar binnen om een afspraak te maken. Net als bij de pedicure een paar dagen eerder, was dat niet nodig, ik mocht meteen gaan zitten. A.d.h.v. de kleurkaart en een foto kon ik duidelijk maken wat de bedoeling was, ze lieten me op een rekenmachine zien wat het zou kosten (€40 euro, daarvoor wil geen enkele kapper in Nederland meer knippen en kleuren) en al snel stonden ze twee man sterk verf in mijn haren te smeren. Dat ging lekker snel. Omdat niemand Engels sprak, hoefde ik geen gesprek te voeren en kon ik lekker wegdromen in de stoel.
Na een tijdje wenkte een van de kappers me en wees overdreven duidelijk naar boven: Of ik met hem mee wilde gaan. Aangezien ik nergens in de zaak wasbakken zag en de smurrie toch uitgewassen moest worden, durfde ik wel te geloven dat ik geen oneerbaar voorstel kreeg en klom ik achter de man aan de trap op. Waar ik toch echt een halve tel aan zijn oprechtheid twijfelde, want in de schemerige ruimte waar we terecht kwamen stonden alleen een aantal bedden. Heb ik weer! Tot ik ontdekte dat aan het hoofdeinde van ieder bed een wasbak was bevestigd en besefte dat dit de meest luxe manier zou worden waarop mijn haar ooit was uitgespoeld. En het werd nog mooier, want terwijl ik daar heerlijk lag te relaxen op een zacht ligbed, werd niet alleen mijn haar gewassen, maar kreeg ik ook nog een uitgebreide hoofd-, gezicht- en schoudermassage. En niet even een paar minuten maar een minstens een half uur lang en dat zat dus allemaal bij de prijs in. Eén ding is wel zeker: Mijn lieve kapper in Nederland is haar favorietenrol kwijt en ik ga helemaal ontspannen de vakantie in.
留言