Allereerst wil ik iedereen gerust stellen: Ik voel me weer prima! Dank voor alle lieve en bezorgde berichtjes. En sowieso dank voor het lezen en alle leuke en mooie reacties via app, mail en chat op de blogs. Dat er zoveel mensen met ons meeleven, daar wordt ik echt een beetje stil van! Maar niet te lang natuurlijk ;)
In het kader van Maak van je huis een thuis vroeg ik aan Afif of hij een winkel weet waar ze planten verkopen. Aan zijn lichaamstaal dacht ik af te kunnen lezen dat hij iets dacht in de trant van: Mens, je hele tuin staat al vol planten, moet je ze dan ook nog persé in je huis hebben? maar dat zei hij uiteraard niet. Ik kan sowieso nog niet zoveel zeggen over de lichaamstaal van de mensen hier, dus waarschijnlijk heb ik dit zelf verzonnen.
In ieder geval wist Afif wel een plek waar ik planten kon kopen en dus gingen we op plantenjacht.
Heel diep in mijn verwende hartje hoopte ik dat de auto uiteindelijk voor een soort Intratuin zou stoppen, maar de wijken waar we doorheen reden werden steeds armer, dus dat leek me niet reëel.
Eerlijk gezegd schaamde ik me ook, achterin in die enorme auto, op weg naar iets wat hier echt een luxeproduct is. Die tegenstelling tussen rijk en arm raakt me enorm. Ik ben bezig met het inrichten van een prachtig huis en even verderop hebben zo ontzettend veel mensen bijna niks. Ik wil me graag gaan inzetten voor mensen hier, maar zolang ik nog geen vrijwilligerswerk doe, probeer ik maar dichtbij huis te beginnen: Rachel neemt eten dat wij over hebben mee en deelt het uit aan mensen die niks hebben. En we zorgen uiteraard heel goed voor Rachel en Afif, die allebei voor het grootste deel van het jaar van hun familie gescheiden zijn, om hier in Jakarta geld te kunnen verdienen.
Uiteindelijk kwamen we bij een weg van minstens een kilometer met allemaal stalletjes met planten in alle soorten en maten. We hadden de arme wijken weer achter ons gelaten en dit zag er echt heel mooi uit.
Afif ging met me mee om te tolken. Hij had al gezegd dat je alleen maar contant kon betalen, dus ik had een volle portemonnee bij me. En als ik een volle portemonnee zeg, dan bedoel ik ook echt vol: 500.000 roepia. Omgerekend is dat zo'n 30 euro.
Ik struinde wat rond tussen al die planten en had eigenlijk hetzelfde gevoel als bij de schappen met sausjes uit mijn vorige blog: geen idee wat ik moest kiezen. Ik mis mijn kinderen enorm, maar nu miste ik Manon nog veel meer, want zij is de plantenkoningin in onze familie. Zij had beslist geweten wat ik moest kiezen. Ik deed tenslotte maar een gooi en koos wat mooie grote planten uit.
En toen moest er betaald worden. Ik wilde gewoon de prijs betalen die genoemd was (ik mopper altijd enorm als Jan wil afdingen, dus het komt echt niet in me op om daar zelfs maar over na te denken) maar Afif begon druk te praten met de verkoper. Uiteindelijk moest ik 300.000 roepia betalen en vertelde Afif me dat de verkoper 50% bij de prijs had opgedaan toen hij zo'n rijke expatvrouw zag... Achteraf denk ik: geef hem eens ongelijk en hij had er best wat meer voor mogen hebben, maar op dat moment heb ik nogal perplex de 300.000 roepia betaald. Ik houd mezelf maar voor dat mijn reactievermogen wat vertraagd is door de warmte... Ook dat zal wennen!
Comments