'Daar zullen jullie wel een poos over na hebben gedacht!' zeiden veel mensen als wij ze vertelden dat we voor 3 jaar in Indonesië gaan wonen. Ik praatte daar meestal snel overheen, met een licht gevoel van paniek diep van binnen: Ik hoefde helemaal niet lang na te denken. Is dat niet een beetje raar?
Wij hadden op 29 april 2021 een afspraak in Voorthuizen en Jan haalde mij vanuit z'n werk op. Ik stapte bij hem in de auto en hij zij: 'Er is een mogelijkheid om voor 3 jaar in Indonesië te gaan werken'. We reden weg en voor we aan het eind van de straat waren zei ik: 'Wat mij betreft doen we het!' (ik had tussendoor nog wel snel en heel correct gevraagd wat zijn gevoel erbij was trouwens).
Tot zover de zorgvuldig gecreëerde illusie dat ik best een verstandige volwassene ben.
Oké, er pleit wel wat in mijn voordeel. Bijvoorbeeld het feit dat we hier al een paar jaar over aan het dagdromen waren. Dat we de voor- en nadelen al uitgebreid besproken hadden. Dat het ons een prachtige kans lijkt om een tijdje op te gaan in een totaal andere cultuur, levensritme en omgeving. En ook dat ik soms best een ongeduldig mens ben en al een tijdje zat te wachten tot die kans ein-de-lijk eens kwam.
Gelukkig is Jan de verstandige van ons tweeën. Hij heeft de tijd genomen om na te denken, te bidden, te praten met mensen op zijn werk, met ervaringsdeskundigen en om lange gesprekken te voeren met mensen die belangrijk voor hem zijn (ik val normaal gesproken ook in die categorie, maar was niet echt volledig objectief, dus dat telde niet).
Samenvattend kan ik tot mijn eigen geruststelling constateren dat er zeker is nagedacht over de beslissing.
Inmiddels zie ik ook wel wat minpuntjes aan ons avontuur. In de eerste plaats natuurlijk dat de kinderen straks heel ver weg zijn, dat ik ze soms maanden achter elkaar niet kan knuffelen. Iets wat ik nog steeds erg graag doe. Verder zullen we bijzondere momenten bij lieve vrienden en familie missen en dat vind ik best naar. En ik merk dat ik het toch veel lastiger vindt dan ik had gedacht om mijn werk los te laten.
Gelukkig staat de techniek staat voor niets. Via internet kan er veel. Jan is nu in Indonesië, maar afgelopen weekend hadden we een gezellige middag samen. Muziekje aan, kopje koffie erbij en samen de week doornemen. Later ging ik zitten tekenen, terwijl Jan de besturing van laptop overnam om bestanden te herstellen. Die ik in een bui van opruimwoede had verwijderd, maar die redelijk essentieel bleken voor het functioneren van het apparaat.
Ik tekende trouwens voor de tweede keer onze kerstkaart. De eerste had ik nogal voortvarend besteld, maar er zat een kanjer van een fout in de tekst.
Ja. Ik zie het patroon ook. Ontwikkelpuntje.
Comentarios