Het is vrijdagochtend en aan de andere kant van het raam van mijn werkkamer komt de regen met bakken uit de hemel. Het prachtige uitzicht is daardoor op sommige momenten precies nul, want op 44 hoog verdwijn je bij zo'n moesson gewoon in de wolken. En daardoor hebben we in ons meestal zo heerlijk lichte appartement ineens de hele dag de lampen aan. Het moge duidelijk zijn: Het regenseizoen is begonnen.
Als de airco wat te koud staat, alles buiten donkergrijs is en je de wind rond het complex hoort gieren, kan je zomaar het idee krijgen dat het buiten winter is, en voel je de neiging om een warm vest uit de kast te trekken, maar dat is hier in Azië natuurlijk de grap: Als je naar buiten loopt is het gewoon dertig graden en hartstikke benauwd. Ik kan dan ook nog steeds met verbazing kijken naar de mensen hier, die dit weertype dus echt classificeren als koud en dikke jassen aantrekken.
Het is maar waar je vanuit gaat.
Op zich is het regenseizoen in Vietnam niet anders dan in Indonesië, maar daar zaten we tussen de hoge muren van onze tuin, waardoor je de regen zag en het onweer hoorde, maar toch lang niet zoveel meekreeg van het natuurgeweld als vanuit ons huidige huis. Het is echt fascinerend om de enorme buien aan te zien komen rollen en het onweer te zien razen boven de stad. Om langzaam ingesloten te worden door de bewolking en het water als een rivier over je ramen te zien stromen. En, eerlijk is eerlijk, soms ook heel erg te schrikken van de flitsen en klappen als het onweer recht boven ons zit.
Ander voordeel van hoog wonen ervoeren we vorige week trouwens, toen er ineens prachtig vuurwerk werd afgestoken op de kade van D1. We zagen dat massa's mensen zich hadden verzameld op de brug om het spektakel te zien, maar wij stonden zomaar gratis en voor niks eerste rang. Daarna kwam er nog een parade van verlichte boten over de rivier en ja, ook daarvoor zaten we op ons balkonnetje met onze grote neus vooraan. Een visueel cadeautje, zeg maar.
Nu het regenseizoen is gestart en de scholen één voor één aan hun zomerstop beginnen, wordt het leven ook rustiger in Ho Chi Minh City. Eigenlijk alle mensen met wie ik veel contact heb, zijn inmiddels voor de zomer naar Nederland, dus het is ineens best stilletjes. Wat wel een ander groot voordeel met zich meebrengt: Ik neem eindelijk de tijd om allerlei achterstallige klussen voor mijn werk af te maken.
En zo zachtjes aan begin ik ook met dingen afronden, want over krap drie weken vertrek ook ik naar huis. Iets eerder dan gepland (de belastingadviseur gaf aan dat ik gedoe voor mijn bedrijf kan verwachten met de Vietnamese overheid als ik meer dan 183 dagen in Vietnam verblijf dit jaar. Met de Indonesische belastingdienst was dit nog wel te fixen, maar Vietnam is echt een ander soort land, dus dat moeten we helemaal niet willen. Wat betekende dat ik letterlijk mijn dagen in Vietnam moest gaan tellen), maar om heel eerlijk te zijn heb ik inmiddels ook wel veel zin in de zomer in Nederland. Niet dat ik in de veronderstelling leef dat het daar minder regent overigens, ik volg het nieuws heus wel, maar ergens zie ik toch vooral zonovergoten dagen voor mijn geestesoog, en heerlijke lange zwoele avonden met lieve mensen. Dromen mag best toch?
Verder heb ik eigenlijk niet zo heel veel spannends meegemaakt in de afgelopen anderhalve week, behalve dan dat ik mijn 48ste verjaardag vierde met een piepklein taartje (dat ik ook alleen maar hoefde te delen met twee mensen van de boekenclub en met Jan, omdat iedereen die ik verder wilde uitnodigen in Nederland was). Ik kreeg slechts vier kaarsjes bij het taartje, waardoor ik besefte dat ik waarschijnlijk een kindertaart had uitgekozen. Ik bedoel maar, niemand gaat mij verwarren met een kind van 4, en één kaarsje per 10 jaar is ook nog hele wilde gok toch? Ik kon het dus onmogelijk als een compliment opvatten. Daar kreeg ik er overigens wel één van: mijn zwager Hans dacht dat ik 44 was geworden, wat hem natuurlijk een massa extra zwagerpunten heeft opgeleverd.
Ik kreeg van Jan een prachtige feloranje Nespressomachine (voor iedereen die nu denkt: Had die man niet voor een wat minder opzichtig kleurtje kunnen kiezen? Ik heb 'm zelf uitgezocht, vond de oranje gewoon de allermooiste) en Jan en ik aten 's avonds bij Clay, een prachtig plekje aan de rivier. Volop genietend van alles wat ons avontuur in Azië zo mooi maakt, keken we toch al met een half oog vooruit naar de tijd dat we weer helemaal in Nederland wonen en waar we ook echt weer zin in hebben. Zo zie je maar, voor alles is een tijd.
Wat betreft tijd: Ik ga nu echt een heleboel foto's uploaden naar de fotogalerij van deze blog. Heb ik heel lang de tijd niet voor genomen, maar ga ik vanmiddag eindelijk bijwerken voor jullie!
Comments