REISGIDS

Het voelt alsof we leven in een reisgids. Na iedere bocht is er een nieuw adembenemend mooi uitzicht te bewonderen. Het lijkt wel of alle mooi plekken in Europa hier in Nieuw Zeeland zijn samengevoegd, maar dan mooier, weidser, groener, blauwer, lieflijker en vooral met veel minder invloed van de hebberige handjes van de mensheid.

We zijn nu een week onderweg en ik heb al zo’n 1100 foto’s gemaakt, maar nog heb ik het gevoel dat ik meer dan de helft van de mooie plekken er niet op heb staan. Jan weigert namelijk om na iedere honderd meter de camper aan de kant te zetten, met de plausibele verklaring dat we dan nooit ver gaan komen. En hij heeft natuurlijk gelijk. Dus maak ik foto’s tijdens alle activiteiten die we doen, vanuit het raam aan mijn kant van de camper en bij goed licht door de voorruit. Maar tot nu toe heeft geen van die prachtige plaatjes precies kunnen vastleggen hoe wondermooi het hier werkelijk is.

Na een paar dagen zei ik tegen Jan: ‘Ik ben voor de rest van mijn leven verpest na deze vakantie, ik ga nooit meer ergens komen waar het mooier is dan hier.’ Dat meende ik, het voelt of ik de Grote Bosatlas uit heb, maar mijn lieve pragmatische man antwoordde: ‘Dat is mooi, dan hoeven we vanaf nu niet meer op vakantie.’ Jan reist zoveel, dat hij in de vakantie best graag thuis zou blijven, maar die optie was tot nu toe totaal, geheel en al onbespreekbaar. Ik heb maar geen antwoord gegeven, je weet tenslotte nooit of de Grote Bosatlas nog een tweede deel blijkt te hebben.

Onze dagen starten met een ontbijtje in de ochtendzon voor de camper (of binnen, want het heeft ook al een keer een dag geregend), dan ruimen we op en gaan we op weg. Dat alles loopt zo soepel als wat, want hoewel ik ons geen ANWB koppel zou willen noemen (in dat geval wordt ik vanavond naar het logeerbed verbannen, denk ik) zijn we wel lekker op elkaar ingespeeld na al die jaren. Alsof we een dans doen waarvan alleen wij de choreografie kennen, zeg maar. Elkaars zinnen afmaken lukt ook al best lekker. Maar ja, het is deze week dan ook al dertig jaar geleden dat we voor het eerst samen Kerst vierden. Wie had ooit kunnen denken dat we dat dertig jaar later aan de andere kant van de wereld zouden doen?

Maar ik dwaal af, ik was gebleven bij ons vertrek.

De route van de hele reis hadden we vooraf in grote lijnen uitgestippeld, maar niet tot in detail. Dat maakt ons zo vrij als een vogeltje en daardoor komen we onderweg de leukste plekjes tegen. Meestal zoeken we als eerste een koffietentje, ook al zijn die hier niet dik bezaaid. Al een paar keer hadden we geluk en vonden we ergens op een idyllisch plekje een foodtruck met heerlijke koffie. Doordat Nieuw Zeeland niet, zoals Europa, volgeplemd is met restaurants, lunchen we vaak aan een picknicktafel en het is echt bijna onmogelijk om er een te vinden die geen prachtig uitzicht heeft, dus dat is beslist geen straf. En verder zien we wat de route ons brengt.

Zoals gisteren, toen we stopten om wat te drinken en we op het parkeerterrein bleken te staan van de Buller Gorge Swingbridge, de langste hangbrug van Nieuw Zeeland. Hoewel zo’n activiteit niet bepaald mijn eerste keus is (ik bedoel maar: heeft degene die dat ding heeft gemonteerd de gebruiksaanwijzing wel gelezen? Voor hetzelfde geld is hij gewoon wat aan het fröbelen gegaan met kippengaas, staaldraad en stukken rooster op een willekeurige maandagochtend en liggen wij ineens in de rivier te spartelen?), vonden we toch dat je alles een keer geprobeerd moet hebben, en dus balanceerden wij even later over een snelstromende rivier en puntige rotsen naar een prachtig natuurgebied waar we over kronkelende paadjes van het ene prachtige plekje naar het andere wandelden. En dan ben ik wel zo eerlijk dat ik wil toegeven dat die brug eigenlijk best degelijk in elkaar was geschroefd. Maar desondanks ben ik toch blij dat niet alle uitstapjes zo'n adrenalinefactor hadden. We hebben o.a. een zeeleeuwenkolonie bezocht, de Pancake Rocks bewonderd en de Arthurs Pass bedwongen, en dat was misschien wat gezapiger, maar zeker net zo mooi.

Na zo’n leuke onderbreking gaan we weer verder, door de prachtige natuur of schattige piepkleine dorpjes. Wat ze hier dorp noemen, is in Nederland nog niet eens een gehucht. De wat grotere plaatsen zijn in onze beleving nog steeds klein, en lijken qua stijl op het decor van een Amerikaanse Westernmovie. Je verwacht zo dat ergens saloondeurtjes openklappen en twee ruziënde cowboys naar buiten rollen, hun pistool trekken voor een duel en… Maar gelukkig komt iedereen tot nu toe in vrede. En intens veel vriendelijkheid ook trouwens.

De meeste dorpjes hebben ook een piepklein kerkje, wat uit een plaatje lijkt te zijn weggelopen. Dat valt ons inwoners van Barneveld (het dorp van de megakerken, waar meer dan de helft van de inwoners zich op zondagochtend ter kerke spoed en daarbij keuze heeft uit bijna 25 verschillende smaakjes) natuurlijk meteen op. We vragen ons iedere keer af hoeveel mensen er in zo’n gebouwtje passen, het kunnen er nooit meer dan dertig zijn. Sowieso vragen we ons vaak af hoe het moet zijn om in een land te wonen met zo weinig mensen. Voor ons is het heerlijk, het is hoogseizoen, maar welke toeristische attractie we ook bezoeken, het is er lekker rustig en op de campings sta je nooit ergens voor in de rij. Maar voor altijd is het misschien minder fijn. En als je blijkt intens vervelende buren te hebben, zit je toch behoorlijk met de gebakken peren.

We eindigen de dag meestal op een camping, waar Jan de BBQ aansteekt en we buiten zitten tot het donker wordt. Vakantie op z’n allerbest. Oké, zomervakantie op z’n allerbest dan. Want het mag dan onze kerstvakantie zijn, dat is dit jaar echt letterlijk een ver-van-ons-bed-show voor ons.

Je mag hier in Nieuw Zeeland trouwens ook wild kamperen, op stukken die bedoeld zijn voor freecamping, maar dat trekt me bij nader inzien niet zo. Je weet tenslotte nooit hoe wild dat gaat worden: In het donker ben ik liever een beetje in de bewoonde wereld.

We hebben overigens wel één keer gefreecamd, maar dat  was samen met Graeme en Lorna, de mensen waar Jan in 2014 te gast is geweest. Zij zijn inmiddels gepensioneerd en trekken al drie jaar met een camper door hun prachtige land. Ze wisten een schitterend plekje aan een rivier, met een originele Nieuw Zeelandse pub op loopafstand, waar we dan samen zouden gaan eten. Met de nadruk op zouden, want toen we er aankwamen was de pub dicht. Gelukkig hadden we allebei nog vlees en salade in de koelkast en aten we uiteindelijk een heerlijke maaltijd in de natuur. En bij het afscheid de volgende dag waren we  een vracht aan ideeën rijker voor onze tijd hier, want Graeme en Lorna bleken wandelende reisgidsen te zijn, altijd handig!