ROUTE

Over het verkeer in Jakarta heb ik het al vaker gehad. Ik vond deze prachtige foto op internet die het worst-case-scenario erg goed weergeeft. Voordeel van die situatie is dat er eigenlijk geen tempo in zit en er ook niets mis gaat (ideaal dus als ik zelf ga scooter rijden). Nadeel is dat je extreem lang over je reis doet.

Om die reden is er in Jakarta een systeem bedacht om het verkeer te reguleren. Op bepaalde wegen mag je alleen rijden als de datum matcht met je kenteken: auto’s met een even getal op hun kenteken rijden er alleen op even dagen en auto’s met een oneven getal op de oneven dagen (in Nederland zou dit met geen mogelijkheid door welke commissie dan ook gekomen zijn, omdat de mensen met de even kentekens zich beslist achter gesteld zouden voelen in maanden met 31 dagen, maar dat terzijde). Een en ander wordt streng gecontroleerd door politieagenten die bij bijna alle op- en afritten staan.

Onze auto heeft het getal 811 in het kenteken en vandaag was het 2 september, dus geen tolwegen voor ons. Dat betekent dat Afif bijna een uur moet omrijden als hij Jan naar kantoor brengt, omdat je precies 500 meter van die route over een tolweg moet afleggen (en je je meteen kunt afvragen hoe effectief het systeem is als de auto een extra uur aan het verkeer deelneemt).

Maar vanmorgen had Afif niet zoveel zin in omrijden en Jan z’n favoriet is het ook niet, dus Afif waagde de gok. Wat betekende dat hij alvast wat door Jan aangeleverd briefgeld achter z’n rijbewijs schoof, dat in geval van aanhouding rechtstreeks in de bodemloze achterzak van oom agent zou verdwijnen (die meestal al tevreden is met 50.000 roepia, omgerekend zo’n 3 euro, dus zo’n drama is dat niet).

En ja hoor, natuurlijk werd er gecontroleerd op het ministukje tolweg. Terwijl we de controle naderden zat ik nog heel hard te hopen dat ze onze auto over het hoofd zouden zien, want ik heb het niet zo op dit soort situaties, maar dat gebeurde uiteraard niet. Afif stopte, draaide z’n raampje omlaag en ratelde wat in het Bahasa. Waarop de agent wenkte dat we door mochten rijden, zonder dat er een roepia aan te pas was gekomen. ‘What did you say??’ riepen Jan en ik zo’n beetje in koor. Had die grapjas dus gezegd dat wij met spoed onderweg waren naar de ambassade… En trots dat ‘ie erop was! Mijn gepruttel over eerlijkheid en dergelijke haalden mijn stembanden niet eens.

Ik zat trouwens op dat onplezierig vroege tijdstip bij Jan in de auto, omdat ik mijn gezondheidsbezoekje aan de chiropractor ging brengen. Ik ben echt niet het soort volgzame huisvrouw dat manlief tot de drempel van zijn kantoor begeleid en daar met een lieftallig kusje afscheid neemt. Ik draai me eerlijk gezegd liever gewoon nog een keer om in bed, maar met een afspraak om 9.00 uur voor therapie, had ik niet veel keus (behalve die scooter, die ik voor zo’n eind toch liever nog even niet neem).

Op de terugweg naar huis bleek het verkeer in onze straat vastgelopen . Onze straat is smal en bochtig (in Nederland zou het zonder twijfel een éénrichtingsweg zijn) en elkaar passeren is een uitdaging. Er is geen stoep, maar de weg wordt begrensd door muren, hekken en kleine open winkeltjes. In de weinige inhammen staan karretjes met streetfood. Uitwijken zit er dus niet in, maar de chauffeurs klappen hun spiegels in, manoeuvreren wat en krijgen de auto’s eigenlijk altijd langs elkaar. Afif heeft hierin ook nog een soort erecode: hij is nooit degene die achteruit gaat. Lukt hem bij mijn weten altijd.

Nu was er een onmogelijk grote vrachtwagen, die zich blijkbaar vergist had in zijn route, aan het draaien, waardoor de rest van het verkeer niet meer voor of achteruit kon. Alle gaten tussen de auto’s waren opgevuld met scooters (waarom achteraan aansluiten als er nog een gaatje over is?) en iedereen leek mee te doen aan een wedstrijdje toeteren.

De mensen langs de weg, in de winkeltjes en bij de streetfood keken echter niet op of om. Op nog geen 30 centimeter van mijn raam schepte een verkoper kalm soep met konijnenkeutels (of iets wat daarop leek) in een plastic zakje, maakte het dicht met een touwtje en gaf het aan een klant, die dat meenam op zijn scooter. De rust van deze mensen, midden in de chaos, daar kunnen wij Nederlanders echt wat van leren.

En hun eenvoudige oplossingen vindt ik fascinerend, gewoon kijken naar wat voorhanden is en dat gebruiken (en eerlijk is eerlijk: goudvissen vervoeren wij ook in een zakje met een touwtje erom, dus waarom geen soep??).

Kan niet wachten om de reacties van Manon en Thijs te zien op alles wat ze hier gaan zien en meemaken vanaf dit weekend! Wordt vervolgd!