ROUTE

Nu ik de scooter heb ontdekt, wilde ik er natuurlijk ook samen met Jan op uit, dus afgelopen zaterdag huurde hij er één. Niks geen gedoe met ophalen of borg hier, de scooter werd exact om 9.00 uur bij ons thuis afgeleverd en aan het eind van de dag weer netjes opgehaald. En dat alles voor omgerekend 12 euro, inclusief brandstof. Daar huur je in Nederland nog geen half uur een fiets voor, volgens mij.

We zochten een paar dingen uit die ons leuk leken om te bezoeken, en besloten om te beginnen met nr. 14 van de lijst van Dingen die je gedaan moet hebben in Jakarta: Taman Suropati, een park in Centraal Jakarta. Jan ging navigeren (uiteraard, ik heb inmiddels begrepen dat ik niet de enige Heijer ben die regelmatig ergens anders uitkomt dan de bedoeling was, en heb me bij deze tekortkoming neergelegd) met oortjes in, want ons was op het hart gedrukt de telefoon echt niet op het stuur te zetten.

Maar natuurlijk, lang leve de techniek: de oortjes en de telefoon weigerden om connectie te maken, waardoor ons tripje veranderde in een soort cryptische puzzeltocht door de stad. Wel een leuke puzzeltocht trouwens, we reden een stukje, zochten een plekje aan de kant, puzzelden even en reden weer een stukje verder: ik had het in ieder geval reuze naar mijn zin (sowieso geniet ik trouwens intens van iedere kilometer op die scooter. Ik vind alles leuk: Samen met honderd anderen bij een stoplicht staan – kijk mij nou! - , een drukke weg oversteken – yes, het is weer gelukt! - , een scooter inhalen die afgeladen is met eieren, orchideeën of enorme pakketten – hoe doen ze dat??- , het maakt niet uit. Ik moet mezelf soms echt even knijpen: Ik ben hier echt! Ik rijd rond in een grote stad in Azië, wie had dat ooit kunnen denken?).

Na wat omwegen bereikten we uiteindelijk Taman Suropati, wat eerlijk gezegd wel een beetje tegenviel. Dat dit nummer 14 op de lijst van hoogtepunten in Jakarta is, zegt genoeg over de aantrekkelijkheid van de stad, want dit was een parkje zoals we ze in Nederland in iedere wijk wel kennen: een ovaal stukje groen waar je binnen 5 minuten doorheen bent. Voor de buurtbewoners zal het ongetwijfeld een heerlijke oase zijn te midden van alle bebouwing en het was er dan ook een gezellige bedoening met sportende mensen, spelende kinderen en zelfs live muziek.

Wij waren er vrij snel uitgekeken en reden via een prachtige wijk met grote koloniale huizen en veel groen naar de kathedraal van Jakarta (nr. 16) en het naastgelegen park, dat vroeger Weltevreden heette en een plek was waar de Nederlanders in de koloniale tijd naar toe gingen. Tegenover de kathedraal (waar een bruiloft was en we dus niet naar binnen konden) ligt de Istiqlal Mosque (nr. 2) en er vlakbij het Monumen Nasional (nr. 1), het toeristische hart van de stad dus en genoeg te zien.

Na een stop om wat foto’s te maken en een rondje door dit gebied reden we via een paar grote doorgaande wegen tussen de hoge gebouwen van de businesswijk terug naar ons deel van de stad. Daar streken we bij de Urban Forest neer voor een late lunch, terugkijkend op een ontzettend leuke ochtend met z’n tweetjes.

Maar ons ook realiserend dat onze longen een soort geasfalteerd moesten zijn na een paar uur uitlaatgassen happen. Leven in Jakarta op zich schijnt al gelijk te staan aan 7 à 8 sigaretten per dag en tijdens zo’n tripje is dat waarschijnlijk minimaal het dubbele. Niet zo’n heel prettige gedachte…

En dat is op dit moment niet mijn enige onprettige gedachte. Ik ben om heel eerlijk te zijn nogal in de ban van een rat (het had een filmtitel kunnen zijn: In de ban van de rat…ongetwijfeld een horrorfilm).

Sinds een paar dagen loopt het vaste wandeltripje van een zwarte rat namelijk dwars door onze tuin. Iedere middag komt hij één keer voor ons raam langs, altijd vanaf de muur richting de straat (op de terugweg stuurt zijn navigatie hem blijkbaar via een andere route). Helaas is zijn timer stuk of is hij gewoon niet zo punctueel, want het is nooit om dezelfde tijd. En dat is nou precies waar onze karakters genadeloos botsen: ik hou daar niet van.

Ik snap best dat ik mijn tuin in dit land moet delen met meer diersoorten dan ik me kan voorstellen. Ik gun die rat zelfs best wel één keer per dag het recht van overpad. Maar kan dat dan op een vast moment zijn? Dat ik weet waar ik aan toe ben? Dat ik kan zorgen dat ik niet in de tuin ben en even discreet de andere kant op kijk, zodat ik kan doen alsof er geen enge beesten in mijn tuin zijn?

Maar nee, zo werkt het natuurlijk niet. Erger nog: je weet nooit of hij zijn routine ineens gaat omgooien en twee keer per dag langs komt. Of nog vaker. En daar voel ik me dus niet lekker bij. Ik zou de tuin het liefst helemaal mijden en als ik er ben, zit alleen maar speurend om me heen te kijken. Zelfs zwemmen vind ik gewoon even niet meer leuk. Terwijl ik heel goed weet dat enge beesten part of the deal zijn bij onze tijd in Indonesië.

Vanmorgen heb ik daarom schoorvoetend aan Rachel uitgelegd wat er aan de hand is. Ze stapte onmiddellijk op hoge poten naar de manager van de compound om te regelen dat er vergif op de route van de rat komt. Of de rat het vergif nou opeet of een andere weg kiest is mij eigenlijk om het even, iedere andere plek dan onze tuin is een vooruitgang wat mij betreft. Al zullen de buren daar waarschijnlijk anders over denken...