Op 1 februari was het in Indonesië een nationale feestdag, het Chinees Nieuwjaar. Om me wat meer te verdiepen in de cultuur googelde ik de nationale feestdagen en zag tot mijn verbazing dat die meer regel dan uitzondering zijn. Ze vieren hier het nieuwjaar van zo ongeveer alle culturen die een eigen jaartelling hebben en daarnaast alle feestdagen van alle grote godsdienstige stromingen. Zo blijf je in ieder geval lekker in de stemming.
Wij besloten om aan het eind van de dag een grote shoppingmall te bezoeken en gezellig samen een hapje te eten. Omdat Afif een lang weekend bij zijn familie was, namen we een taxi (€1,50 voor een ritje van 20 minuten) en genoten onderweg, zoals bij iedere rit in de avond, van Jakarta in het donker: een zee van twinkelende lichtjes zover je kan kijken. De eettentjes die overdag echt heel armoedig aandoen, zien er 's avonds vriendelijk en uitnodigend uit. De stad die overdag zo chaotisch is, is 's avonds vooral heel levendig. Daarnaast blijft het ook heerlijk warm, waardoor je helemaal in de vakantiestemming komt.
De shoppingmall is een enorm winkelcentrum van staal en glas zoals die ook in alle grote Europese steden te vinden zijn. Alles blinkt en glimt en tientallen roltrappen verbinden de vele verdiepingen met elkaar: Een heerlijke plek om rond te slenteren en je te vergapen aan allerlei moois (en je steeds opnieuw te realiseren hoe groot de ongelijkheid hier is).
Het bleef bij rondslenteren trouwens, want echt iets kopen is hier een kansloze missie voor mij: De gemiddelde schoenmaat in de winkels is 36, de blouses komen maximaal tot mijn navel (zou echt voor niemand leuk zijn!) en in de lingeriewinkel is het hoogst haalbare een mager cuppie B. Wat ik al zei: Kansloos.
De tassenwinkels zijn natuurlijk een goed alternatief, maar zul je altijd zien: Mijn man is zwaar allergisch voor tassenwinkels. Krijgt hij hele vreemde verschijnselen van. Die houd ik dus tegoed voor als Manon en Elisa hier komen, bereid je voor dames :)!
In een van de vele restaurants genoten we van een heerlijke maaltijd en exotische drankjes.
Iedere keer voor we uit eten gaan vraagt Jan met een verwachtingsvolle blik wat ik wil eten. Hij hoopt intens dat ik een keer iets avontuurlijks kies, maar ik mis het stukje vlees, de aardappels en de groente thuis echt heel erg en kies toch altijd een plek waar dat wordt geserveerd... Ook bij mij is er een grens aan de avontuurlijkheid!
Vanmorgen mocht ik voor de tweede keer in een paar dagen tijd een PCR test gaan doen. Zondag kwam namelijk het bericht (niet verrassend voor iedereen die de vorige blog heeft gelezen) dat in de vergadering van vorige week mensen zijn geweest die positief waren getest. Gelukkig was onze test negatief.
De test van vandaag is voor mijn vlucht naar Nederland, morgenavond. Ik ga drie weken naar huis om 1) mijn kinderen helemaal plat te knuffelen en 2) heel hard te werken. Het geeft een heel dubbel gevoel. Ik wil echt graag naar huis en ook echt graag hier blijven. Ik ben wel heel benieuwd hoe het is om terug te zijn en wat dat me doet. Ik mis hier, naast de kinderen, het Nederlands spreken en het eten. Als ik in Nederland ben zal ik Jan natuurlijk missen en verder het heerlijk trage levensritme en de nieuwe ervaringen, denk ik. Ik ga het meemaken.
Voor nu was dit in ieder geval voorlopig de laatste blog. Eind februari hoop ik weer terug te zijn en gaan mijn belevenissen in Indonesië weer verder. Selamat tinggal (tot ziens)!
Comments