Vorige week maandag stond er een heuse excursie op mijn programma: Met de International Ladies gingen we op bezoek bij een cacaoplantage in de Mekong Delta, om het hele proces van boom tot chocoladereep te ervaren. De trip was erg gewild, want in de aankondiging was al vermeld dat er ook een hoop te proeven zou zijn. Er moest daarom zelfs een tweede tripje ingepland worden, want de bus had slechts 28 plaatsen en die waren binnen een uur allemaal weg.
En zo stonden we dus met vrouwen van over de hele wereld op een maandagochtend in november om half 8 druk kwekkend op de bus te wachten. Het voelde als een schoolreisje.
Maar al snel bleek de busreis een verzoeking in drie fases:
1. Aanrijding. Binnen 20 minuten schampte de bus in de ochtendfile een andere auto en stonden we een hele tijd stil langs de weg. Met de motor uit en een buitentemperatuur van 30 graden. Ik heb betere ochtenden gekend.
2. Slecht wegdek. De chauffeur wilde persé de snelweg vermijden, want binnendoor zou veel sneller zijn. Maar binnendoor bleek ook echt binnendoor, over slechts half verharde wegen, door kleine dorpjes met heel veel oponthoud en nog meer kuilen in de weg. Het hielp niet dat ik achterin de bus zat, want binnen de kortste keren voelde het alsof mijn ingewanden door een blender gehaald waren.
3. Storing. Na anderhalf uur begon er een alarm te piepen in de bus. De chauffeur stopte en deed een rondje om de bus en constateerde dat we wel door konden. Het alarm dacht daar helaas anders over, dat bleef ongefilterd doorgaan. Bijna 2 uur lang.
Al met al was de heenweg dus bepaald geen succes en vroeg ik me regelmatig af waar ik aan begonnen was. Maar als ik iets heb geleerd in drie jaar Azië, dan is het wel accepteren wat het is en er het beste van maken. Gelukkig zat ik naast een lieve Japanse vrouw met wie het erg gezellig was en was er buiten ook genoeg te kijken. Het Vietnamese leven in de buitengebieden speelt zich af aan de doorgaande weg en het blijft boeiend om dat allemaal te bekijken. Open en bloot uitgestald vers vlees, vol in de zon, waar mensen in alle rust bij zitten met een bakkie koffie. Kappers die aan de straat knippen in een piepklein Vietnamees dorpje met naast zich een bord met voorbeeldfoto’s van alleen maar blonde mensen. De eindeloze troep langs de straten. Hoe komt dat daar toch allemaal terecht? En is er nou echt niemand die beseft dat het er allemaal al een stuk minder armoedig van wordt als je eens lekker opruimt?
Ah, mijn keurige Nederlandse hoofd was ook wakker, dat is wel duidelijk.
Eenmaal bij de cacaoplantage was de heenweg snel vergeten, want het was daar prachtig. We werden verwelkomd met een glas ijskoude chocolademelk in een houten veranda met uitzicht op het weelderigste groen dat je je kunt voorstellen. Na een korte presentatie en het proeven van de cacaovrucht kregen we een rondleiding over de plantage. Cacaobomen houden van schaduw, dus waren er ook veel palmbomen en was het er niet verschrikkelijk heet (al is dat in Vietnam altijd relatief, het zweet stroomde beslist door alle geulen en kieren).
De plantage heeft haar eigen chocoladefabriekje, waar we ook een rondleiding kregen, om uit te komen in de winkel waar alle geproduceerde chocola verkocht wordt en waar een tafel stond met zo’n dertig soorten chocolade om te proeven. Laat ik het erbij houden dat het een smakelijke toestand was.
Na een heerlijke Vietnamese lunch, een leuke chocolade workshop waarin we onze eigen chocola maakten en verpakten, liepen we met tassen vol chocola terug naar de bus.
Gelukkig verliep de terugweg een heel stuk soepeler (het hielp dat ik twee van de drie uur heb liggen slapen als een baby) en keken we allemaal terug op leuke, leerzame en vooral smakelijke dag.
Inmiddels heb ik mijn koffer alweer grotendeels ingepakt en vertrek ik over een paar dagen naar Nederland. De weken zijn weer voorbij gevlogen, ook al heb ik alles zo bewust mogelijk beleefd en genoten van alle kleine en grotere dingen: Een tripje langs de kleermaker om een blouse op te halen, cadeautjes shoppen in een shoppingmall, koffie met een vriendin, lunch met een andere vriendin, boekenclub, crea ochtenden, slenteren over de stoffenmarkt, hapje eten met collega’s van Jan, high tea met een aantal De Heusvrouwen, een kop koffie in mijn favoriete tentje… ik ervaar hier niets als gewoon, het zijn allemaal prachtige (en vaak ook smakelijke) kleine cadeautjes die ik nooit meer wil vergeten.
Ik ben dan ook best blij dat hoewel de drie jaar inmiddels voorbij zijn en ik me volgende week weer in Nederland ga inschrijven, ons avontuur er nog niet helemaal op zit. Jan blijft volgend jaar nog veel in Vietnam en ik ga nog een paar keer voor een paar weken terug. Een zachte overgang naar weer helemaal in Nederland wonen dus (waar ik overigens ook echt naar uit kan kijken. Hoe fijn om al mijn lieverds weer heel dichtbij te hebben!).
Deze blog laat ik dus ook nog een jaartje langer bestaan, al zal ik niet meer zo vaak posten als de afgelopen drie jaar. Maar als ik hier in Azië ben, houd ik jullie graag op de hoogte van mij leven hier.
Omdat dit waarschijnlijk de laatste post van 2024 is, maak ik wel graag van de gelegenheid gebruik om jullie allemaal te bedanken voor het lezen en vooral voor al die leuke en lieve reacties, op welke manier dan ook. Het maakte het schrijven nog leuker. Ik wens jullie allemaal een fijne decembermaand en alle goeds voor 2025!
Comments