SMULLEN

Afgelopen donderdag was Afif jarig, alhoewel ‘jaar-ig’ misschien niet het goede woord is, want hij lijkt er een totaal andere tijdsberekening op na te houden dan wij. In 2022 werd hij namelijk 32 en dit jaar ineens 37. Nog net geen hondenjaren dus, maar hij oudert zo wel snel aan. Nu maar hopen dat dat niet het effect is van werken voor ons, want in dat geval moeten wij ons werkgeverschap toch echt eens diepgaand gaan evalueren…

Al kan het ook gewoon een gevalletje spraakverwarring geweest zijn natuurlijk.

Ik had Rachel gevraagd om een verjaardagstaart te bakken en haar en Afif uitgenodigd voor een klein thee-met-taart-feestje. Maar na de eerste hap taart sprongen de tranen me in de ogen. De chocoladeganache was hartstikke spicy. Een paar dappere happen verder informeerde ik voorzichtig naar het recept. Rachel, die niet gewend is dat ik me ooit met keukenzaken bemoei, keek me nogal verwonderd aan, waarop ik haar maar eerlijk vroeg hoe de ganache zo scherp kon zijn. Ze begon hartelijk te lachen en wist meteen wat ik bedoelde: ze had de chocola gesmolten in hetzelfde pannetje waar ze net daarvoor chili voor zichzelf had staan maken. Ze dacht niet dat ik dat zou proeven, maar helaas voor haar heb ik extra smaakpapillen op mijn tong voor de voedselgroepen spicy en alcoholic. Gelukkig was de taart niet voor mij bedoeld en vond Afif ‘m heerlijk. Hij heeft de rest meegenomen om te delen met zijn vrienden en buren in Bekasi, om zo nog een klein feestje te vieren, waar iedereen de spicy chocola vast heeft kunnen waarderen.

Vorige week stond verder al in het teken van afscheid nemen (wel op z’n expats uiteraard, met lunches en dinertjes) en zaken van de Werkgroep overdragen. Het gekke is dat dat dus heel goed is voor het proces in mijn hoofd, want ik merk dat ik echt al een stukje afstand ga voelen. Ook begin ik steeds meer uit te kijken naar alle nieuwe ervaringen in Vietnam. Bijzonder hoe de menselijke geest dan blijkbaar werkt.

Deze en volgende week staan daarentegen juist helemaal in het teken van verwelkomen: Inmiddels zijn Arne en Elisa al weer een paar dagen bij en ons en volgende week komen Arno en Astrid.

Visite uit Nederland is heerlijk, maar ook super intens, want je staat ineens continue ‘aan’ (zelfs als ze slapen, Arne heeft namelijk het slaapwandel-gen van zijn moeder geërfd en kwam al snel naar beneden om te vertellen dat ons hele huis op het punt stond om gesloopt te worden door opdrachtkaarten en een mixer. Tja, de menselijke geest is een mysterie!).

We voerden mooie gesprekken, lachten veel, deden spelletjes, zwommen, aten verrukkelijk en ondernamen natuurlijk leuke tripjes.

Zo gingen we gisteren naar Taman Safari in Bogor, waar Arne en ik vorig jaar al geweest waren, Jan, Manon en Thijs ook, maar Elisa nog niet en zij wilde daar ook graag nog naar toe. Onze voorkennis en het mooie weer (jippie, we hadden blauwe lucht!!) zorgde ervoor dat we een fantastische dag hadden. Al joegen we wel de nodige mensen op de kast door de verschillende onderdelen van het park in de omgekeerde volgorde te bekijken. Zowel Afif als de parkmedewerkers keken ons aan alsof we wat geslikt hadden, toen we besloten niet in de rij te gaan staan voor de safaritour, maar als eerste naar de waterval achterin het park te willen. Daar waren we de eerste en op dat moment enige bezoekers, konden we de klim maken in relatieve koelte en in alle rust genieten van de prachtige natuur, beslist niet gek toch? Ook op de busrit naar de panda’s waren we bijna alleen, net als bij de andere dierenverblijven. En toen wij na de lunch alsnog de safaritocht gingen doen, was het daar inmiddels ook alweer bijna uitgestorven. We zijn op zich echt niet mensenschuw, maar doordat we met deze volgorde de rijen en de mensenmassa’s konden vermijden, hadden we toch echt een veel leukere dag.

De safaritocht was opnieuw een feestje. Het is een soort Beekse Bergen XXXL, waar je bijna alle dieren mag voeren (uitgezonderd de dieren die de mens zien als een smakelijke lunch natuurlijk, dan krijg je het advies de ramen dicht te doen. Gek genoeg stond er wel een koffietentje in het verblijf van de tijgers, maar daar was niemand te bekennen, wat dan wel weer in de lijn der verwachting ligt…).

Van te voren koop je zakken met wortels, maar hoeveel je ook koopt, je hebt altijd te weinig. Het blijft namelijk zo geweldig leuk om al die dieren met hun kop voor je raam te hebben en blij te maken met wat lekkers. Gelukkig vond Afif het ook een leuk uitje, want na afloop had hij een hele klus aan het schoonmaken van de auto die van onder tot boven onder de kwijl en modder zat.

Werpskills zijn op deze tocht trouwens een absolute pré, omdat niet alle dieren helemaal bij de auto kunnen komen. Persoonlijk ben ik beter in vangen, waarmee ik nogal wat dieren teleur heb gesteld door mijn wortels nogal ver uit de richting te slingeren. En dan bedoel ik ècht ver uit de richting. Zo’n plek waar ze er ook never nooit meer bij kunnen. Extra pijnlijk: Arne redde het om vanaf de andere kant van de auto, over het dak, een wortel rechtstreeks voor de neus van een giraf te deponeren…

Tenslotte: Dieren zijn zo lekker eerlijk wordt er altijd gezegd toch? Dat kan best zijn, maar ze kunnen ook prima manipuleren merkten wij. Sommige dieren gebruikten zelfs chantage om te laten weten dat ze zin hadden in een lekker worteltje: De olifanten spoten hun waterstralen steeds een beetje dichter bij de open ramen en de lama’s dreigden te gaan spugen toen we niet snel genoeg klaar stonden met hun oranje snoepjes. Persoonlijk vond ik de enorme bisonkop op mijn schoot het heftigste moment, zeker omdat we door de wortels heen waren en ik het beest dus ook niet tevreden kon stellen. Maar: We zijn gelukkig allemaal buiten gekomen zonder dat er essentiële onderdelen zijn op geknabbeld.

Op dit moment is Elisa samen met Rachel rendang aan het maken. Elisa had een recept gekregen van Rachel en dat thuis gemaakt, maar dat ging niet helemaal zoals gepland. Na een kwartier samen in de keuken, wist ze al waarom: ook hier weer een paar typische gevalletjes van spraakverwarring, waardoor Elisa hoeveelheden heel anders had afgemeten dan Rachel bedoeld had. Ik hoor nu vooral veel gelach en geblender uit de keuken, dus deze keer komt het vast helemaal goed en hebben we een lekkere lunch in het vooruitzicht!