TAPIJT

In de afgelopen dagen hebben we als dollen door Jakarta geracet om Arne en Elisa maar zoveel mogelijk te laten zien van de stad en het leven hier. We vielen iedere avond rond half 9 uitgeput op de bank en hebben daarom besloten om vandaag een rustdag in te bouwen (lekker zwemmen, zonnen en lezen, verrukkelijk!).

Op één klein uitstapje na: Elisa en ik gingen vloerkleden shoppen. Ik had al langer de wens om een paar vloerkleden toe te voegen aan ons interieur, want het blijft allemaal nogal hol klinken in huis. Elisa had een tijdje geleden al gezegd dat ze het wel leuk vond om mee te gaan om die te kopen dus dit was onze kans.

Afif en Rachel hadden al wat heen en weer gekibbeld over de beste winkel om naar toe te gaan. Afif was meer voor de westers georiënteerde zaken en Rachel vond die te duur. Omdat ik er niet teveel geld aan kwijt wilde, vroeg ik Afif om ons naar de winkel van Rachels keuze te brengen. Waarop Elisa en ik in een Pakistaanse tapijtwinkel terecht kwamen (en ik Afif veiligheidshalve vroeg om met ons mee naar binnen te gaan). Zes Pakistaanse mannen op blote voeten stonden ons bewegingloos aan te staren. De baas van het zaakje, gehuld in lange witte gewaden boog diep voor ons en vroeg wat we wensten. Toen hij merkte dat ik meerdere kleden wilde, bood hij ons Pakistaanse thee aan, maar wij vonden de ervaring zonder een theeceremonie uit een voor ons onbekend land al intens genoeg en bedankten vriendelijk.

Met een vingerknip werden de jongste bedienden gesommeerd om de kleden die ik aanwees voor ons uit te rollen. Als snel hadden ze mijn algoritme door (géén Perzische tapijten, ben altijd bang dat die een keer vanzelf weg vliegen!) en rolden ze uit zichzelf soortgelijke kleden uit. De keuze was een reuze. En ik, dom westers meisje, was natuurlijk razend enthousiast.

Ik leef lang genoeg samen met Jan om de regels van het afdingen te kennen, maar ik heb beslist een beperking op dat gebied. Terwijl een stemmetje in mijn achterhoofd roept: ‘Niet te enthousiast zijn en eerst vragen hoeveel het kost!’, vormen mijn stembanden de zin: ‘Die wil ik! En die! En die ook!’. En de Pakistaanse meneer vond dat uiteraard geen enkel probleem.

Uiteindelijk lukte Afif nog om een klein beetje af te dingen, maar meer zat er niet in. Toen we al knipmessend de winkel uit begeleid werden, nodigde de eigenaar ons uit om nog eens terug te komen rond lunchtijd, dan zou hij een Pakistaanse lunch voor ons bereiden. Waarschijnlijk zegt dat genoeg over de mate waarin hij aan mij verdiend heeft en was de westerse winkel van Afif beslist niet duurder uitgevallen...

Op de terugweg in de auto begon Afif: ‘Miss…’ op een toon waarvan ik weet dat hij die bewaart voor een in beleefde zinnen verhulde preek. Het kwam erop neer dat ik het niet zo handig had aangepakt, wat ik natuurlijk allang wist. Op mijn vraag hoe we het de volgende keer gaan doen, zei hij vrij vertaald: Jij blijft in de auto en ik doe de onderhandelingen’, wat in het Indonesisch gewoon betekent dat ik een totaal hopeloos geval ben. En ik kan niet anders dan dat volmondig toegeven.

De kleden staan overigens prachtig

En verder deze week... Ik weet werkelijk niet hoe ik alles wat we hebben gedaan en gezien kan vangen in een verhaal van een paar minuten. Eén ding is zeker, we hebben de hoeveelheid indrukken in de hoofden van Arne En Elisa flink aangevuld. Het is zo mooi om naast ze in de auto te zitten en te zien en horen wat hen allemaal opvalt. Alleen dat al is genieten!

Wat nog wel leuk is om te delen is ons tripje van gisteren naar Ancol, een kilometerslange entertainmentzone langs de zee, helemaal in het noorden van Jakarta. Jan was daar al eens geweest met collega Patrick, terwijl ik vanuit mijn quarantainehotel vooral heel jaloers zat te wezen.

In Ancol hebben ze voor het gemak alle pretparken en musea naast elkaar gebouwd, in combinatie met een prachtig strand en een lange boulevard langs de zee. Je koopt eerst een kaartje om überhaupt het terrein zelf op te mogen en daarna moet je nog aparte tickets kopen voor datgene dat je wil doen. Een winstgevend concept als je het mij vraagt.

We kozen als eerste voor een bezoek aan Seaworld, dat o.a. een enorm haaienbassin heeft. We waren er net rond voedertijd, dus we verwachtten dat er brokken vlees naar beneden zouden worden gegooid. Kwam er tot onze grote verbazing gewoon een duiker naar beneden met een emmer vlees. Wel in een metalen duikpak (met als onpraktisch neveneffect dat de beste man alleen naar beneden kon en niet meer omhoog), maar toch. ‘Waarschijnlijk gewoon een stagiair’, fluisterde Arne tegen ons, ‘als hij het overleeft heeft hij zijn stage gehaald…’

Stagiair of niet, de duiker had het geweldig naar zijn zin tussen de haaien en de haaien kregen eten, dus die waren ook best blij. Onder luid applaus vertrok hij uiteindelijk met een lege emmer naar een trapje, waardoor hij toch met pak en al het bassin weer uit kon.

Wij vermaakten ons verder die middag met een vaartocht en bij de Sympfony of the Sea (wat er van buiten veelbelovend uitzag, maar een beetje tegenviel). Wel werden we ook hier weer gevraagd voor een foto, nu met een complete Indonesische familie. Het concept hiervan snappen we nog steeds niet helemaal, maar blijkbaar zijn we geweldig fotomateriaal (wat dan weer best lekker is voor ons ego!).

We sloten de dag af bij FJ on 7th, een fantastische rooftopbar vlak bij ons huis. Een prachtig plekje waar je heerlijk kunt eten en met een lekker drankje uitkijkt over een stukje van de stad. Absoluut genieten dus!

En daar gaan we nog een tijdje mee door, dit weekend hopen we door te brengen aan de westkust van Java. Daarover later meer!