TOERISTEN

Inmiddels zit ook onze week op het eiland Penang erop en is onze vakantie voorbij. Het goede nieuws: Jan is nog nooit zo uitgerust geweest. Zijn lieftallige echtgenote heeft in de afgelopen week namelijk een nogal ongezonde afhankelijkheidsrelatie gehad met het toilet. Het leek eerst wat beter te gaan en daarna begon het hele gezeur weer opnieuw, inclusief moeheid en slapte, wat maakte dat we wel wat dingen hebben gedaan en gezien, maar alles maar kort. We waren dus eigenlijk een soort flitstoeristen: Even naar de stad, even naar de bergtop, even naar de Botanische Tuinen, even shoppen en dan weer heel lang rust.

Gelukkig hadden we een fijn hotel met een prachtige kamer, voorzien van alles wat een verwend westers hartje maar kan begeren, dus hadden we niets te klagen: Alsof een riante suite met zithoek en een bed met uitzicht over de zee, een infinitypool en restaurant met terras aan het water nog niet genoeg waren, werden ’s avonds de gordijnen voor ons dicht gedaan, werd het dekbed terug geslagen en – last but not least – werden onze pantoffeltjes voor ons bed geparkeerd op een bijpassend kleedje.

Doordat we vanwege mijn gehechtheid aan de WC meer tijd door hebben gebracht op het zeezichtterras van het hotel dan bedoeld, hadden we wel alle kans om mensen te kijken. En dat was de moeite waard, want er scharrelden daar vele nationaliteiten rond. Er waren natuurlijk veel Maleise gezinnen met jonge kinderen (èn met schoonmoeder - ja Thijs, er zijn op de wereld mensen die geheel vrijwillig hun schoonmoeder meenemen op vakantie!), die er even tussenuit waren, maar we zagen ook een kantklosclubje uit een Chinese voorstad op hun jaarlijkse excursie, die honderden selfies maakten, een Indonesische familie op familieweekend en een Duits gezin met twee puberdochters, waarvan de papa bijkluste als Oberstürmbahnführer (vraag maar aan de dochters, ik weet zeker dat ze het met me eens zijn!).

Verder was er een keurig Engels echtpaar dat ik ervan verdenk dat ze hun kleuters stiekem hadden gedrogeerd, want zo braaf vind je ze normaal gesproken niet op deze aardbol, een ouder Indiaas stel, genietend van het feit dat ze even zonder familie op stap konden, veel jonge moslimkoppels die een paar dagen samen weg waren en een Frans gezin met twee bloedmooie jongens, die het zichtbaar niet gewend waren dat ze niet openlijk bewonderd werden door alle vrouwen onder de twintig. O ja, en een paar Russen, die hun bolle buikjes iedere dag bruin lieten blakeren aan het zwembad.

En dan natuurlijk nog Jut en Jul uit Barneveld, die dit alles bekeken en zich afvroegen wat al die mensen over hen zouden denken… nou ja, dat dacht ik dan, Jan houdt zich niet met zulke zaken bezig.

Op het eiland Penang ligt ook de stad Georgetown, waarvan het oude centrum op de UNESCO Werelderfgoed lijst staat. Georgetown is een intense culturele mix: door het koloniale verleden staat de stad vol witte suikertaartachtige gebouwen in Victoriaanse stijl, door de huidige invloed van de China zijn er daarnaast allerlei Chinese tempels verrezen, de 21ste eeuw doet zijn invloed gelden met grote torenflats, de enorme Indiase gemeenschap heeft overal winkeltjes geopend en o ja, er zijn natuurlijk ook nog locals, die voornamelijk moslim zijn en daarmee hun stempel op de stad drukken. De wereld in een blender en daarna uitgestort op een piepklein stukje aarde eigenlijk. En een mooie belevenis.

De eerste ochtend op Penang vatten we een grapske (we ontmoetten in Kuala Lumpur Belgen, die met deze zoete formulering van ‘een Grab pakken’, onze kijk op de handige taxi’s totaal hebben veranderd. Ook leuk om te melden: deze familie deed zo’n ADHD-achtige vakantietrip, waarbij ze in twee weken 385 toeristische high lights zouden bekijken en we zijn ze in totaal 3! keer tegen gekomen, op 3 verschillende plaatsen. Als je het zou willen dan zou het je niet lukken!).

Maar we namen dus een grapske naar de oude stad en slenterden daar een tijdje rond. De dag was met regen begonnen, maar we waren nog geen half uur op pad of de zon brak door (geen zonnebrand mee natuurlijk, want het regende... we leren het nooit!). We bezochten de Victoria Memorial Tower en het Fort Cornwallis, liepen door Little India en bewonderden de street art, waar Georgetown ook beroemd om is. Ik ben nog nooit in een stad geweest waar er in het centrum geen Mc Donalds o.i.d. te vinden is, maar hier was niets van dat alles. Alleen maar kleine authentieke winkeltjes. En dat was ook wel eens een keer leuk.

Op zaterdagavond bezochten we de stad ook nog in het donker, toen overal lichtjes pinkelden en de straten vol waren met streetfoodtentjes. Superleuk om te zien, maar ik durfde me uiteraard niet aan streetfood te wagen met de stand van zaken in mijn ingewanden. Daar bleek echter een mooie oplossing voor: we gingen we naar een luxe pizzeria en kozen een tafeltje aan de straat, en hadden daarmee onze eigen streetfoodervaring. Het hoeft allemaal niet moeilijk te zijn!

Voor nu zit ons reisje naar Maleisië erop en zijn weer toerist-af. Ik had het me iets anders voorgesteld, maar zoals Arne dan zegt: Je kunt niet altijd zes gooien, vijf is ook hoog. En gelijk heeft hij.

Eerst maar weer eens goed opknappen nu.