UITSTEL

De koffers stonden vanmorgen gepakt klaar bij de trap. De negatieve coronatest was binnen. Ik had m’n favoriete reisoutfit al aan en was deze blog aan het schrijven. En toen kwam er een SMS bericht van KLM: Uw vlucht is geannuleerd.

De blik waarmee Jan en ik elkaar aankeken: Blinde paniek.

Niet dat een geannuleerde vlucht het einde van de wereld is natuurlijk, maar we baalden wel ontzettend. Helemaal klaar om te gaan en dan ineens geen idee wanneer je thuis zal zijn. Het kostte daarna minstens twee uur aan surfen over het internet, eindeloos bellen met KLM en een rib uit ons lijf voor we een nieuwe vlucht hadden gevonden. Als het aan KLM had gelegen waren we volgende week pas weer thuis geweest en daar hadden we echt geen zin in. Nu vliegen we met Garuda en hopen we op vrijdag weer thuis te komen. We proberen het maar zo positief mogelijk te bekijken: We hebben een extra dag om lekker te genieten bij het zwembad. Maar diep in mijn hart was ik veel liever naar huis gevlogen...

Toen het gewraakte SMSje van KLM binnenkwam had ik net onderstaande getypt: Die coronatest vind ik altijd weer een stressmoment. Je zal helemaal klaar zijn om te gaan en dan niet weg kunnen… moet ik niet aan denken. De ironie!

Mijn punt was dus dat ik over die stomme test heb liggen dromen. En toen ik wakker werd voelde ik een gekke kriebel in mijn keel. Het zal toch niet… Toen kregen we ook nog een coronatester over de vloer die haar werk uiterst serieus nam. Ze begon minstens tien keer opnieuw omdat de stand van ons hoofd niet helemaal correct was en roerde daarna net zo lang met die stokjes in onze holtes tot er inwendige schaafwonden ontstonden. Een beetje ambitie is prima, maar deze mevrouw wilde een beetje tè graag werknemer van de maand worden.

Saillant detail: Nu we niet via Singapore vliegen hebben we helemaal geen coronatest nodig. Heeft die ijverige mevrouw helemaal voor niks zo grondig geswapt.

Wat zijn die maanden hier snel gegaan! En net als de vorige keer vind ik het heerlijk om naar huis te gaan en maar mis ik het hier op voorhand al. Waarschijnlijk kijk ik ooit terug op deze tijd en noem het dan mijn dualistische periode of iets dergelijks. Want een beetje gespleten voelt het wel.

Deze keer heeft het naar huis gaan wel een gouden randje trouwens (of eigenlijk een zilveren randje) want we hebben een mooi feest te vieren: We zijn op 21 mei 25 jaar getrouwd. De week erna hopen we dan met ons gezin een weekje naar Dubrovnik in Kroatië te gaan. Een fantastisch vooruitzicht! Heerlijk om nu weer een keer samen met de kinderen een nieuwe plek te gaan ontdekken. In principe wil ik een blog-pauze nemen zolang ik niet in Indonesië ben, maar wie weet maken we daar wel zoveel bijzonders mee dat ik het toch niet kan laten op het te vertellen…

In Jakarta is het de afgelopen dagen ongewoon rustig geweest in het verkeer vanwege Idul Fitri. Toen we zaterdagavond in een taxi zaten omdat we een hapje gingen eten met andere Nederlanders die hier wonen, was de doorgaande weg voor ons een tijdje helemaal leeg. Dat is echt bijzonder en gebeurt hier maar één keer per jaar, dus het vermelden zeker waard. Ik heb me laten vertellen dat 80% van de mensen naar familie buiten de stad is in deze week.

De mensen die overgebleven zijn lieten in de avond en nacht van zondag op maandag overigens wel van zich horen d.m.v. vuurwerk. Niet allemaal tegelijk, wat mijn gestructureerde ziel dan weer heel lastig vond. Ik bedoel: kies dan één moment, 12 uur ’s nachts ofzo, ga allemaal naar buiten, steek vuurwerk af en kijk ernaar. Kan je elkaar allemaal meteen een fijn feest wensen. Veel leuker toch? Maar dat is mijn Europese blik natuurlijk. Die is na een aantal maanden hier nog niet weggesleten in ieder geval.

Iets wat wel weggesleten is, is m’n natuurlijke temperatuurregelaar. De laatste twee weken heb ik het ’s nachts koud onder een laken bij 25 graden…Het moet niet gekker worden. Hoog tijd om de frisse Nederlandse wind weer eens te voelen. En mocht je me voorbij zien schuiven met dikke sokken en een wollen trui in mei: ik ben aan het acclimatiseren. Geef me even de tijd, het zal wel weer beter worden!

Er zal wel meer zijn waar we weer aan moeten wennen. De afgelopen maanden hoefde dit door-en-door verwende nestje haar eigen fruit niet eens te schillen, dat stond iedere dag vers en in hapklare brokjes klaar in de koelkast. Ongetwijfeld kijk ik in Nederland een keer in een lege onderbroekenla en vraag me af waarom de was niet is gedaan. Gelukkig zal de Nederlandse mankeer-je-iets-aan-je-handen-mentaliteit ons gauw genoeg weer met beide benen op de grond zetten. Niets mis mee!

En het ontbreken van personeel wordt sowieso meer dan goed gemaakt door alle lieve mensen die we in Nederland kunnen zien en knuffelen.

Voor nu wil ik iedereen weer hartelijk bedanken voor het lezen en meeleven via leuke en gezellige berichtjes in de afgelopen maanden. Ik hoop velen van jullie in Nederland te zien en anders zien jullie vanzelf weer een nieuwe blog verschijnen op deze site. Tot dan!