VAKANTIE

Ook in Indonesië is de zomervakantie begonnen en dat vonden wij een mooi moment om er een poosje samen tussenuit te gaan. Met een heel continent om te ontdekken was de keuze letterlijk reuze, maar viel die uiteindelijk op de Aziatische variant van een tripje naar België: Maleisië.

Zowel Rachel als Afif waren blij met het feit dat we weggingen, want ze hebben allebei familiezaken te regelen. Rachel trekt meestal een pruillip als ik zeg dat we weg gaan, maar deze keer was ze intens opgelucht. Ze had er namelijk zo tegenop gezien om vrij te vragen, dat ze er migraine van had gekregen. Ik vroeg me echt af waar ze bang voor was, want volgens mij ben ik de makkelijkste werkgever ever: ik zeg altijd ‘ja’, vind alles prima en doe nooit moeilijk. Oké, aangezien dit een zelfanalyse is, is die verre van objectief, maar ik geloof oprecht dat ik haar nog nooit iets geweigerd heb. Anyway, ze vertrok vlak na ons naar haar familie en Afif ook, want die is een huis aan het bouwen en kan de vrije tijd dus ook goed gebruiken.

En zo typ ik deze blog dus vanaf een relaxe ligstoel aan een infinitypool, met uitzicht op de Straat van Malakka, met daarachter de bergen op het vaste land van Maleisië.

Maar het eerlijke verhaal is, dat voor ik in deze stoel terecht kwam, de zaken niet helemaal vanzelf gingen. Het is namelijk net het echte leven hier…

Wij vlogen op vrijdagochtend naar Kuala Lumpur, om onze vakantie te starten met een citytrip, Nadat ik al anderhalve dag op gezette tijden naar het toilet had moeten sprinten (namelijk na iedere hap eten die ik doorslikte) voelde ik me nogal slapjes en misselijk. Dat het vliegtuig een uur rondjes moest blijven cirkelen boven Kuala Lumpur omdat het nog niet mocht landen, verbeterde die toestand niet echt. Een uur heen en weer rennen over het vliegveld op zoek naar de voor ons bestemde auto, ook niet. En de regen en onweer die ervoor zorgde dat we daarna nog twee uur onderweg waren naar ons hotel al helemaal niet.

Al met al was ik er best wel klaar mee, en op dat soort momenten vind ik ons avontuur in Azië even echt niet meer zo leuk. Toen Jan in de auto gezellig babbelend met de chauffeur vertelde: ‘Our children are 25 and 23 years old, they don’t need us anymore,’ schoot er een brok in mijn keel en kon ik alleen nog maar denken: Maar ik heb hen wèl nodig! Ik wil ze vasthouden en voorlopig niet meer loslaten! Kan ik terug? Ik neem het eerste vliegtuig naar Amsterdam dat ik kan vinden! Maar ik kon natuurlijk niet terug, want we stonden muurvast in de file.

‘Oké, tot zover deze emotionele meltdown,’ zei ik daarom streng tegen mezelf. ‘Je bent op vakantie en dat je een sprookjesleven hebt, betekent niet dat je je als Assepoester hoeft te gedragen’.

Helaas, emotionele zaken laten zich niet altijd sturen. In mijn geval eigenlijk meestal niet. En de dag was nog niet om. We gingen ’s avonds ook nog eten met een ex-collega van Jan die in Kuala Lumpur woont. We hadden afgesproken in de Twin Towers, voor ons onbekend terrein, dus voor de tweede keer die dag liepen we als een kop zonder kop rond te rennen op zoek naar onze afspraak. En toen was het echt klaar. Stond ik daar onder die twee prachtige torens dikke tranen te huilen en te jammeren: ‘Ik wil naar huis! Ik wil alleen nog maar naar huis!’.

Een nacht goed slapen hielp een beetje. Maar veel energie had ik in het weekend nog niet, en Jan eigenlijk ook niet na een paar maanden hard werken. Dus bezochten we wat interessante high lights in de stad en sliepen. Misschien best een beetje jammer van de tijd in zo’n mooie stad, maar het was even niet anders. Al moet ik zeggen dat we echt wel genoten hebben van wat we gezien en gedaan hebben. Het hotel op zich was al een feestje met een infinitypool op de 51ste verdieping, waar je recht op de Twin Towers keek (zie foto).

Kuala Lumpur is een stuk netter en veel minder chaotisch dan Jakarta. We bekeken de prachtig gekleurde trappen van de Batu Caves, maakten een rondje door de Petronas Twin Towers (deze keer zonder tranen, maar met opnieuw een run op het toilet), en bekeken het prachtige uitzicht vanaf de KL Tower.

Bij die laatste kwamen we trouwens toevallig uit. We waren op zoek naar de Eco Gardens, een klein stukje regenwoud midden in de stad. Op zich hadden we dat snel ontdekt, alleen de ingang was nergens te vinden (ja, ja, we bleven helemaal in thema van het weekend: zoeken). Dus sjouwden we langs de hekken van het park en vonden uiteindelijk alleen de ingang naar de KL Tower. In het kader van nu-we-er-toch-zijn besloten we de toren maar meteen in te gaan. En dat leverde werkelijk een prachtig uitzicht op de stad op. Een geluk bij een ongeluk dus. En de ingang van de Eco Gardens vonden we ook meteen, want die lag er dus naast.

Maandagochtend vlogen we door naar het eiland Penang, aan de westkant van Maleisië. Voor alles is een eerste keer en voor mij was het de eerste keer in een propellervliegtuig. Niet dat ik ernaar uitkeek, al helemaal niet meer toen ik hoorde dat het vliegtuig behoorde bij de budgetmaatschappij van Malasian Airways (ja, die van de MH 17 en de MH370 dus), met de verontrustende naam Fire Flight. Maar alles verliep heel soepel deze keer en rond de lunch waren we al in ons prachtige hotel met uitzicht over de zee.

En toen we ’s avonds vanaf het terras aan het water met een lekker drankje in de hand de zonsondergang bekeken, hadden we toch eindelijk het gevoel dat de vakantie echt begonnen was.